1 Οχι. Δέν πρόκειται για το γνωστό κενολογικό (και απολιτικό) πρόσταγμα των παλιοημερολογητών της πολιτικής, αλλα για μια κατεξοχήν πολιτική πρόσκληση ανασύνταξης των λαϊκών μας δυνάμεων- ανεξαρτήτως των πολιτικάντηδων. Η πρόσκληση ξεκινάει απο εναν στοιχειώδη συλλογισμό: Τώρα η πλειονότητα των αναλυτών ομολογεί αυτά που επι τριάντα χρόνια έγραφαν και φώναζαν ολίγοι εξωκομματικοί σχολιαστές. (Ετσι για πλάκα, είπα να ξαναδημοσιεύσω την από 25.03.1990 επιφυλλίδαμου στο «Βήμα»: Περιγράφει ακριβώς τη σημερινήμας κατάσταση- λίγοι θα καταλάβαιναν τον ετεροχρονισμό.) Τώρα λοιπόν, η διάγνωση των σημερινώνμας δεινών αναφέρεται στο καθολικό ανισοζύγιο ήθους όλων-μας: «Οχι στην εντατικοποίηση στο πανεπιστήμιο» (δηλαδή, όχι στις ελπίδες του Λαού να φάει αύριο ψωμί, χάρις στην Επιστήμη και την Τεχνολογία). «Διώρισέ-με και μένα μπάρμπα» (δηλαδή, άσε τους άλλους να δουλεύουν και να φορολογούνται, για να βολεύομαι εγώ). «Αγνέ λαέ που σου πίνουνε το αίμα» (δηλαδή χαϊδολόγημα αυτιών και διασφάλιση 4-ετούς πολιτικής απραξίας). «Δός-μου το γρηγορόσημο, να κάνεις τη δουλειά σου» (δηλαδή, ακατάσχετη αιμορραγία 25% του εθνικού πλούτου λόγω της αχαλίνωτης ετεροδοσοληψίας, απ΄ τα κόμματα μέχρι τον τελευταίο κλητήρα). Δέν έχουν τελειωμό τα επιμέρους φαινόμενα- άλλωστε είναι όλα μετρημένα απο διεθνείς στατιστικές. Τί κοινό χαρακτηριστικό έχουν; Το έλλειμμα Ηθους, Αφιέρωσης, Μεθοδικότητας (όλες οι άλλες διαγνωστικές απόπειρες ξεφούσκωσαν).
2 Αν λοιπόν αυτή είναι η Διάγνωση, τότε έχομε έτοιμη και τη σωτήρια Θεραπεία: Θα αντεπιτεθούμε σ΄ ένα ένα αυτά τα φαινόμενα- και τότε προφανώς θα πετύχομε όσα ο ασύδοτος δανεισμός και τα ποικίλα δουνουτού δέν μπορούν κατα βάθος να μας δώσουν. Μια αντεπίθεση όμως στα ίδια-μας τα πάθια μοιάζει δύσκολη, αλλα είναι πλέον μονόδρομος. Μονόδρομος που τώρα ευτυχώς διευκολύνεται απ΄ την επανάκαμψη ενος παλαιότερου εθνικού χαρακτηριστικού- του Φιλότιμου, που έχει αρχίσει να ξαναφαίνεται σε ορισμένες απ΄ τις σύγχρονες συμπεριφορές μας. Το φιλότιμο λέει οτι δέν θα τα βάψομε μαύρα, δέν θα αλληλοδαγκωνόμαστε σάν τα απελπισμένα ποντίκια, δέν θα αποδιοργανωθούμε κι άλλο, δέν θα μας πιάσει ηττοπάθεια. Το μεγάλο σύνθημα θα είναι «Αντεπίθεση με ψηλά το κεφάλι και με σφιγμένα δόντια». Ω, τους ακούω τους πολιτικούς αναλυτές να με κεραυνώνουν: «Δέν γίνονται οικονομικά θαύματα με στιχάκια τού Κατηχητικού». Εχω επίγνωση του κινδύνου που διατρέχουν οι απόψεις μου. Ελα όμως που η Επιστήμη άλλα λέει: Η αναίρεση ενος αιτίου αναιρεί και το αποτέλεσμα. Εάν λοιπόν το αποτέλεσμα διαγνώσθηκε οτι οφείλεται σε ηθοπολιτικό έλλειμμα μεγάλου ποσοστού όλων-μας, ηθοπολιτικής κατηγορίας οφείλει να είναι και το φάρμακο. Αρα, η Αντεπίθεση Φιλότιμου (Α.Φ.) στην οποία αναφερόμαστε, αποκτά κύρος επιστημονικό.
α) Με το φιλότιμο, οι δημόσιοι λειτουργοί θα πηγαίνουν ακριβώς στην ώρα-τους στη δουλειά-τους και θα «δέχονται» να μετεκπαιδεύονται συνεχώς και να αποσπώνται όπου υπάρχουν ανάγκες.
β) Με το φιλότιμο, θα διαλυθούν αυτοβούλως οι κομματικές νεολαίες των πανεπιστημίων (τί μαϊμουδισμός διανοουμενίστικος πίσω απ΄ τις πλάτες των Λαού), και θα δημιουργηθούν φοιτητικοί σύλλογοι ελέγχου και πίεσης για την εύρυθμη, εντατική και αποδοτική λειτουργία του πανεπιστημίου- και χωρίς βρωμιάρηδες τοίχους παρακαλώ.
γ) Με το φιλότιμο, θα συγκληθούν Εκτακτες Γενικές Συνελεύσεις επαγγελματικών συλλόγων, με κύριο και έμμονο θέμα την ολοσχερή κατάργηση της μίζας και της φοροδιαφυγής. Ετούτη η σταυροφορία θα συνοδεύεται απο πρωτοσέλιδους ύμνους των έντυπων και των τηλεοπτικών ΜΜΕ- βήμα βήμα, κάθε μέρα.
δ) Με το φιλότιμο, οι Δάσκαλοι πάσης βαθμίδος θα αυτοαξιολογούνται τρείς φορές- μέσα σε ανοιχτές συνάξεις Γονέων, Μαθητών, Επιθεωρητών, Δημοσιογράφων, Αξιολογητών απο άλλα Σχολεία: Νύν υπερ πάντων αγών. Δέν βγαίνομε απ΄ το αναποδοτικό εκπαιδευτικό ρεζιλίκι-μας αλλιώτικα. Πονάει λίγο, αλλα οι πρώτοι που θα κερδίσουν την ηδονή της ευγνωμοσύνης-μας θα είναι οι αγωνιζόμενοι Δάσκαλοι. Οχι αυτοί με τα ιδιαιτεράκια-τους, με τις διαλυτικές απεργίες σε περιόδους εξετάσεων- ούτε εκείνοι (όσοι ολίγοι) που πουλάνε πολιτικάντικο προσηλυτισμό απο έδρας.
ε) Με το φιλότιμο, οι τραπεζίτες θα πάψουν να δανείζονται για να δανείζουν πιεστικά τους ανυποψίαστους υποψήφιους μπαταχτσήδες (εκμαυλισμός που στρεβλώνει καί την Οικονομία).
στ) Με το φιλότιμο, θα κατέβουμε στους δρόμους (όπως έκανε ο ιταλικός λαός) να κόψουμε τον τσαμπουκά των ληστών των τραπεζών, βομβιστών και δολοφόνων που μας μοστράρονται τάχα ως… σωτήρες μας (με εναν νηπιακό ψευδοπολιτικό λόγο)έλεος πιά, την ίδια ώρα που βουλιάζουμε.
ζ) Με το φιλότιμο, λαμπροί δημοσιογράφοι θα πάψουν να νομιμοποιούν τη λούφα ή την επανάσταση ορισμένων νέων, «εξαιτίας» λέει της κατάντιας τής… προηγούμενης γενιάς: Προκλητικότερον ταυτολογικό συλλογισμό δέν έχω ξαναδιαβάσει. Τώρα όμως κανείς δέν δικαιούται να παίζει εν ου παικτοίς…
η) Με το φιλότιμο, θα ομολογήσουμε οτι ο Γιαννίτσης θα ήταν ο σωτήρας της Χώρας, άν δέν τον είχαμε εκπαραθυρώσει όταν (έγκαιρα;) θα νοικοκύρευε το ασφαλιστικό. Τώρα, θα υποφέρουν δυσαναλόγως περισσότερο οι φτωχοί, απ΄ ό,τι υποστήριζαν οι αυτόκλητοι υποστηρικτές-τους τότε. Ποιός λοιπόν είναι «προοδευτικότερος»;
θ) Με το φιλότιμο, οι καναλάρχες θα προβάλουν δωρεάν (σε ώρες υψηλής ακροαματικότητας) σπουδαία παραδείγματα κοινωνικής συμπεριφοράς εργαζομένων.
ι) Με το φιλότιμο, χιλιάδες αρμόδιοι του Υπουργείου Γεωργίας, με χιλιάδες στρέμματα πειραματικών αγρών, θα δείξουν στους αγρότες μας τις Νέες Καλλιέργειες (λίγο νερό, λίγα λιπάσματα, πολλές αγορές)- αντί να τους ελεεινολογούμε μόνον για τους ετήσιους δρομοτσαμπουκάδες τους.
3 Μα, καλά, τα πιστεύεις πως θα γίνουν όλα τούτα κι άλλα τόσα; Απάντηση: Πρώτον, είπαμε «πόλεμο έχομε, αντεπίθεση»- όχι μεμψιμοιρίες. Δεύτερον, σε καιρούς μεγάλων εθνικών κρίσεων, η αγωνιστική Πίστη στο Οραμα είναι εργαλείο, όπως το 1940- δέν είναι απόδειξη θεωρήματος.
Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
