Το πρώτο της άλμπουμ «The Family Jewels» κυκλοφόρησε πρόσφατα στο εξωτερικό, ενώ το τραγούδι «Hollywood» συγκαταλέγεται στα πιο δημοφιλή της Βρετανίας. Η ελληνοουαλλή τραγουδοποιός Marina and theDiamonds είναι το νέο ανερχόμενο αστέρι της ποπ και τα έχει καταφέρει μόνη της. Τη συναντήσαμε στο Λονδίνο και μας εκμυστηρεύτηκε πόσο αγαπάει το γαλακτομπούρεκο.
Επειτα από έξι χρόνια σκληρής δουλειάς, η 24χρονη ελληνοουαλλή τραγουδοποιός με τη «χρυσόπικρη» φωνή βρίσκεται στο μέρος που πάντα ονειρευόταν: τον παράδεισο της ποπ. Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό της, που μεταφράζεται «Η Μαρίνα και τα διαμάντια», περισσότερο παραπέμπει σε ερασιτεχνικό συγκρότημα, παρά στο αυτόφωτο και τελειομανές κορίτσι που είναι. «Εγώ είμαι η Μαρίνα. Τα διαμάντια είστε εσείς» της αρέσει να λέει στους θαυμαστές της.
Το πραγματικό της όνομα είναι Μαρίνα-Λαμπρινή Διαμάντη. Την κυνηγήσαμε στο τηλέφωνο, στους δρόμους του Λονδίνου και, όπως ταιριάζει στις ημέρες μας, στον προσωπικό λογαριασμό της στο Τwitter. Η Μαρίνα αποδεικνύεται σκεπτόμενη και προσηλωμένη στον στόχο της. Αλλοτε όμως είναι αφοπλιστικά αθώα και ανασφαλής, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες που θέλουν να αφήσουν το σημάδι τους στον κόσμο. Και το σημάδι της Μαρίνας – προς το παρόν τουλάχιστον – είναι οι εθιστικές μελωδίες και οι έξυπνοι στίχοι, που αιωρούνται ανάμεσα στο δάκρυ, στο χαμόγελο, στις σκοτεινές σκέψεις, στην καθημερινή χαρά και στις «φτενές» εμμονές.
Την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου φωτογραφίζεται για το ΒΗMagazino σε έναν παράδρομο της θρυλικής οδού Κάρναμπι, στο Λονδίνο. Το κρύο, τσουχτερό. Φοβάται μήπως κρυώσει και επηρεαστεί η φωνή της. Δεν την απασχολούν καθόλου οι περαστικοί που γουρλώνουν τα μάτια τους καθώς βλέπουν ένα μικροκαμωμένο κορίτσι με μια γκρίζα κάπα και κουκούλα με μουσούδα προβάτου να παίρνει πόζες μπροστά στον φακό. «Πες μου τι θες να κάνω» λέει στη φωτογράφο. Πίνει καυτό τσάι από μια πορσελάνινη κούπα που έφερε μαζί της: «Τελειώνουμε ή ακόμη; Ωραία, αυτό ήταν» λέει κοφτά όταν βλέπει ότι δεν αντέχει πια το κρύο.
Η Μαρίνα έχει ύψος 1,65 μ., σκούρα καστανά μαλλιά – που ενδεχομένως ισιώνει – και άψογη, πάλλευκη επιδερμίδα, με λίγες φακίδες. Τα χείλη της, πλούσια. Είναι λεπτή, σχεδόν μικροκαμωμένη, με μέση δαχτυλίδι. Το μπρίο και οι καμπύλες της μαρτυρούν ότι είναι Ελληνίδα κατά το ήμισυ (από τη μεριά του πατέρα της). Καμιά φορά, κυρίως από το Τwitter, ομολογεί αυτοσαρκαστικά ότι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους της πριν από τις συναυλίες, τις φωτογραφίσεις και τα γυρίσματα βίντεο είναι αν έχει πετύχει «η αποτρίχωση στο μουστάκι μου». Είναι πολύ εύκολο να συμπαθήσεις τη Μαρίνα και δεν είναι θέμα δημοσίων σχέσεων. Είναι πανευτυχής που κάνει καριέρα ως τραγουδίστρια, που γράφει η ίδια τα τραγούδια της. «Οχι σαν αυτά τα παιδιά στο “XFactor”» θα πει. Και χαίρεται ακόμη περισσότερο να μιλάει με Ελληνες: «Γεια σας! Τι κάνετε;» λέει καθώς υποδέχεται τη φωτογράφο και τη βοηθό της. «Ασ’ τα, άσ’ τα! Σπαστά. Πολύ σπαστά» γκρινιάζει σχετικά με τα ελληνικά της. «Ακούγομαι σαν χαζή όταν μιλάω ελληνικά» συμπληρώνει στα αγγλικά.
«Τη θεωρούν δική τους» λέει η Γαμπριέλ Κόθορν, η μάνατζέρ της, αναφερόμενη στα αμέτρητα μηνύματα που λαμβάνει από την Ελλάδα. Εντός των ζεστών τοίχων του γραφείου της Γκαμπριέλ, η Μαρίνα ανοίγει τα γράμματα που της έχουν στείλει οι θαυμαστές της. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι όλα πάνε τόσο καλά: «Είναι τρελό! Είναι τρελό!» λέει γελώντας. «Της αρέσει ακόμη» σχολιάζει η Γκαμπριέλ για τον ενθουσιασμό της Μαρίνας με τη δημοσιότητα και τη λατρεία του κοινού. Και για την κρίση στην Ελλάδα τι γνώμη έχει; «Α, ναι, ναι…» απαντά κάπως αμήχανα. Είναι λογικό να την ενδιαφέρουν λιγότερο τα πρωτοσέλιδα των «Financial Times» και περισσότερο εκείνα της επιδραστικής μουσικής εφημερίδας «NME». Το τραγούδι της «Hollywood» παραμένει για τέταρτη εβδομάδα στη σειρά στην πρώτη θέση της κατάταξης του εντύπου.
Η Μαρίνα γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1985 σε ένα μικρό χωριό της Ουαλλίας, από όπου κατάγεται η μητέρα της. Ο πατέρας της, Δήμος Διαμάντης, γνώρισε τη μητέρα της, Εσθερ, όταν σπούδαζαν στο Νιούκαστλ. Χώρισαν όταν η Μαρίνα ήταν τεσσάρων ετών. Εκείνη μεγάλωσε στην Ουαλλία και επέστρεψε στην Ελλάδα για τις τελευταίες δύο τάξεις του λυκείου, όπου έζησε με τον πατέρα της.
Μία εβδομάδα πριν από τη φωτογράφιση είχε προηγηθεί τηλεφωνική συνέντευξη – διήρκεσε κάτι παραπάνω από δέκα λεπτά. Αναρωτιέται πότε ήταν η τελευταία φορά που επισκέφτηκε την Ελλάδα: «Τελευταία φορά πότε ήταν; Πριν από έξι μήνες;». Τον τελευταίο χρόνο δουλεύει σαν τρελή, πηγαίνοντας από στούντιο σε στούντιο, από χώρα σε χώρα, από φεστιβάλ σε φεστιβάλ – έχει προλάβει να εμφανιστεί ακόμη και σε εκείνο του Γκλάστονμπερι.
Εχει πολύ καλή σχέση με τον πατέρα της και χάρηκε ιδιαίτερα που του άρεσε το βιντεοκλίπ του «Hollywood», όπου υποδύεται την ευτυχισμένη μαζορέτα. «Κάθε κόρη θέλει να κάνει καλή εντύπωση στον μπαμπά της» εξηγεί. Εκτός από τον πατέρα της, στην Ελλάδα βρίσκεται και η γιαγιά της, η Λαμπρινή, που της μαγειρεύει. Το αγαπημένο της έδεσμα; «Λατρεύω το γκα-λα-κτοου-μπού-ρεϊ-κοου!» δηλώνει η Μαρίνα. Αν και ομολογεί ότι προσέχει τη γραμμή της, οι εμμονές των σύγχρονων γυναικών με τις δίαιτες της προκαλούν εκνευρισμό στα όρια της οργής.
Στην Αθήνα φοίτησε στο ιδιωτικό αγγλόφωνο St Catherine’s British Embassy School και νιώθει ευτυχισμένη που τα προσωπικά της βιώματα περνάνε στη δημοσιογραφική ιστορία. Στο τραγούδι της «Mowgli’sRoad» («Ο δρόμος του Μόγλη»), όπου επιδίδεται σε εκκεντρικά φωνητικά παιχνίδια, υπάρχει ο στίχος «Δέκα ασημένια κουτάλια έρχονται καταπάνω μου». Η αναφορά ίσως έχει να κάνει με τα παιδιά καλών οικογενειών, αφού στα αγγλικά απαντά η έκφραση «γεννημένος με ασημένιο κουτάλι στο στόμα» για τους γόνους της υψηλής κοινωνίας. Μήπως την κυνηγούσε κάποιο πλούσιο αγόρι στην Αθήνα, προτού αποφασίσει να πάει στο Λονδίνο για σπουδές; «Μπα, καμία σχέση» απαντά η Μαρίνα. «Απλώς θέλω ένα αγόρι που να μου φέρεται κάπως παλιομοδίτικα. Λυπηρό, το ξέρω» είχε γράψει πέρυσι στο Twitter. Οι στίχοι της έχουν ένα έντονο αυτοβιογραφικό στοιχείο, αλλά δεν μένει μόνο στις δικές της εμπειρίες. «Oταν γράφεις, πρέπει να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου» λέει. «Αλλά θέλω και ο κόσμος να δίνει τη δική του ερμηνεία».
Φτάνοντας στο Λονδίνο στα 18 της, αρχικά σπούδασε χορό, αλλά τα παράτησε. Πήγαινε από οντισιόν σε οντισιόν, μιμούμενη το παράδειγμα των Spice Girls, αλλά δεν είχε καμία επιτυχία. Τελικά, έμαθε να παίζει πιάνο μόνη της και άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια στο λάπτοπ, ξεκινώντας πάντα από τον στίχο. Δημιούργησε σελίδα στο My Space και κατάφερε να πουλήσει αρκετές δεκάδες αντίτυπα του πρώτου της EP, που είχε τίτλο «Γοργόνα εναντίον ναύτη», όπου ο Οδυσσέας και οι Σειρήνες συναντούσαν τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, με φόντο τις εργατικές πολυκατοικίες της Ουαλλίας. «Αρνιόμουν να το πιστέψω» απαντά στην ερώτηση αν ποτέ πέρασε από το μυαλό της ότι δεν θα τα καταφέρει. «Δεν είχα ιδέα από μουσική», επιμένει, «αλλά είχα φιλοδοξία».
Το ατού της ήταν πάντα η σκηνική παρουσία της. Η σχέση με το κοινό. Τους επόμενους μήνες θα δώσει συναυλίες σε όλη τη Βρετανία και στις περισσότερες περιπτώσεις τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί. Το επόμενο βήμα της θα είναι η Αμερική, όπου θα συμμετέχει στο γυναικείο συναυλιακό σχήμα Lilith Fair Tour, μαζί με τις Σέριλ Κρόου και Νόρα Τζόουνς. «Ολες τους γυναίκες μουσικοί» δηλώνει περήφανα η Μαρίνα, που είναι μια σύγχρονη φεμινίστρια. «Ναι, θα θεωρούσα τον εαυτό μου φεμινίστρια. Αλλά θα ήθελα να διαβάσω και να μάθω περισσότερα. Απλώς παρατηρώ και σκέφτομαι. Καμία συγκεκριμένη άποψη» παραδέχεται μέσω Twitter στις 9 Φεβρουαρίου του 2010.
«Μου αρέσει η αλήθεια» καταλήγει. Αλλά η αλήθεια της Μαρίνας έχει ανθρώπινο πρόσωπο και μεταβάλλεται. Αν και ισχυρίζεται ότι άρχισε να γράφει τραγούδια ώστε να βρει έναν δρόμο προς την κορυφή και τη φήμη, υπάρχει μια αίσθηση ότι μάλλον ανακάλυψε έναν τρόπο για να απωθήσει τη μοναξιά της μεγαλούπολης. Το εφηβικό όνειρο του να γίνει η νέα Μπρίτνεϊ Σπίαρς αναμείχθηκε με τη γαλήνη που ένιωθε όταν τραγουδούσε για τις δικές της εμπειρίες. Και όλα αυτά προτού την ανακαλύψει η μεγάλη δισκογραφική, προτού τη σχολιάσουν θετικά στα μπλογκ τους ο αμερικανός ράπερ Κάνιε Γουέστ και ο μπλόγκερ και TV περσόνα Πέρεζ Χίλτον, προτού την υμνήσουν ο «Guardian», το «ΝΜΕ» και το BBC, προτού την αποδοκιμάσει ο «Independent». «Φερόμουν ηλιθιωδώς για πολύ καιρό» λέει αναφερόμενη σε εκείνη την εποχή, προτού έρθει η πολυπόθητη επιτυχία. Οσο για το μέλλον; «Δεν είμαι ικανοποιημένη. Εχω πολύ δρόμο μπροστά μου» λέει. Πότε θα αισθανθεί ότι τα έχει καταφέρει; Παίρνοντας ένα βραβείο; «Οχι κάποιο βραβείο. Αν συμμετείχα σε μια μεγάλη παραγωγή, σε μια μεγάλη συναυλία. Κάτι σαν τα βραβεία MTV». Της το ευχόμαστε.
Δημοσιεύθηκε στο BHMagazino, τεύχος 495, σελ. 48-51, 11/04/2010.
