Τα πράγματα δυστυχώς για τη χώρα μας δεν πάνε κατ΄ ευχήν.
Παρά τα μέτρα, παρά τη μεγάλη χάρη του Ζαν-Κλοντ Τρισέ προς τις ελληνικές τράπεζες και την απόφαση της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής για «μαξιλάρι» ασφαλείας, η ελληνική οικονομία δεν λέει να σπάσει τον κύκλο της διεθνούς δυσπιστίας και αμφισβήτησης.
Οι αγορές, ο ευρύς κύκλος δανειστών, επενδυτών και κερδοσκόπων, επιμένει να μας αντιμετωπίζει όπως τη Lehman Βrothers, σαν μια χώρα που δεν μπορεί να ξεπεράσει την απειλή της πτώχευσης και συνεχίζει να κινείται στο όριο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, παλεύοντας καθημερινά για τις πληρωμές και τα δανεικά της.
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τα πράγματα αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά στην ελληνική υπόθεση. Είναι η δυναμική του χρέους ισχυρή, που όντως γεννά αμφιβολίες και καχυποψία, είναι το γεγονός επίσης ότι οι κερδοσκόποι γνωρίζουν ότι ως τον Μάιο θα χρειασθούμε άλλα 15 δισ. ευρώ και θέλουν περιβάλλον για τις υψηλότερες δυνατές αποδόσεις, αλλά είναι και οι πράξεις και τα πολλά μας λόγια που δεν βοηθούν στην κατά το δυνατόν αποτελεσματικότερη διαχείριση της κρίσης. Η εξέλιξη του χρηματοδοτικού προγράμματος του Δημοσίου, για παράδειγμα, δεν είναι η καλύτερη. Η επιλογή εξόδου για δανεικά σε σχεδόν αργούσα πασχαλινή χρηματαγορά δεν ήταν η επιτυχέστερη, όπως και η χθεσινή έκδοση τίτλων διάρκειας 20 ετών για μικρό ποσό μπορούσε να αποφευχθεί ή να γίνει με ιδιωτική τοποθέτηση χωρίς κανείς να τη συζητήσει.
Και ακόμη οι συνεχείς αναφορές του νέου υπευθύνου του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους στις μελλοντικές δυσκολίες δανεισμού τι νόημα έχουν, ποιον βοηθούν και πόσο εξυπηρετούν τον σκοπό εξόδου από τον κύκλο της συνεχούς αμφισβήτησης;
Επιπλέον όλη αυτή η ατμόσφαιρα δυσφορίας που μεταφέρουν οι αρμόδιοι, ότι αναγκάζονται να λάβουν μέτρα και ότι δεν τα πιστεύουν αλλά τους τα επιβάλλουν, μόνο περιβάλλον αξιοπιστίας δεν διαμορφώνουν. Για να μην αναφερθούμε στις λειτουργικές αδυναμίες της κυβέρνησης, στο αδιοίκητο των υπηρεσιών, στην υπερκατανάλωση χρόνου για τα αυτονόητα, αλλά και στην κουλτούρα αναμονής και καθυστερήσεων που καταδιώκει παλαιόθεν το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Κακά τα ψέματα, ακόμη και τώρα δεν υπάρχει συνολικά στην κυβέρνηση απόλυτη συνειδητοποίηση της πιεστικότητας των συνθηκών. Τα περισσότερα πρόσωπα που εκφράζουν την ηγεσία της χώρας δεν λειτουργούν σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, αρκετοί δυστυχώς παραμένουν ακόμη και τώρα πολιτευτάκηδες, κινούνται και δρουν με γνώμονα την πολιτική επιβίωσή τους και όχι προς σωτηρία της χώρας.
Δεν είναι αυτή ανεκτή κατάσταση. Και ο κ. Παπανδρέου, πέραν των άλλων, οφείλει να λάβει τα μέτρα του ώστε άπαντες να νιώσουν ότι έχουν απέναντί τους πιο συνεκτική και πιο επαγγελματική ομάδα. Αλλιώς θα φταίμε εμείς και το κακό το ριζικό μας και όχι οι ξένοι για όσα μας συμβούν.
