Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, με ή χωρίς βοήθειες και διεθνείς ελέγχους, βρισκόμαστε πια συλλογικά και για όλο και περισσότερους ατομικά σε μακρά περίοδο ισχνών αγελάδων.
Κανένας δεν μας «τιμωρεί» από σαδισμό, κανένας δεν μας βρήκε μικρούς και μας χτυπάει. Τα όσα μάς συμβαίνουν σήμερα τα εξηγεί το γνωστό ρητό που διδάσκει ότι όπως στρώσεις θα κοιμηθείς. Δουλέψαμε και εμείς, όσο το μπορέσαμε, για την επιστροφή στην Ευρώπη των εθνικών εγωισμών. Μας φαίνεται τώρα «άστοργη»; Ας κοιτάξουμε γύρω μας: δεν υπάρχει έργο των τελευταίων τριάντα χρόνων που να μην έχει σε μεγάλο βαθμό χρηματοδοτηθεί από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Και μπορούμε όλοι να φανταστούμε πώς θα ήταν η χώρα μας αν, χωρίς τα «κουσούρια μας», η χρηματοδότηση αυτή είχε καλύτερα χρησιμοποιηθεί…
Με ή χωρίς αυτές τις νέες δανειακές βοήθειες το πρώτο πράγμα που πρέπει πια να κάνουμε είναι να αρχίσουμε από τώρα την εις βάθος ανασυγκρότηση. Για κάτι το διαφορετικό. Το πιο στέρεο και συνάμα το πιο δίκαιο. Να γνωρίζουμε τους συγκεκριμένους στόχους και να πορευτούμε.
Γίνεται αυτό; Ισως να υπάρχουν καλές προθέσεις αλλά πρέπει να κατανοήσουμε και τι συμβαίνει σε όσους προσπαθούν από μήνες να περιμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Αντιμετωπίζουν όχι μόνο τους αδυσώπητους αριθμούς της δημοσιονομικής πραγματικότητας αλλά, το χειρότερο, και τις επιθέσεις του χειρότερου κατεστημένου. Που ουρλιάζει συντεχνιακά εναντίον κάθε μέτρου σωτηρίας.
Πολλές συζητήσεις διεξάγονται, λες και η κρίση είναι συνέπεια των έξι μηνών διακυβέρνησης Παπανδρέου και όχι των επιτευγμάτων των κυβερνήσεων Καραμανλή από το 2004 ως το 2009. Ελεος πια. Ακόμη και σχετικά με το σε γενικές γραμμές λογικό επιχείρημα για το χάσιμο χρόνου: από μήνες προσπαθεί αυτή η κυβέρνηση να οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Ενωση σε αποφάσεις, τις μεν ή τις δε, προχωρώντας στο μεταξύ στα μέτρα λιτότητας που αξιώνει και που οι αυστηροί δεξιοί και αριστεροί επικριτές της καταδικάζουν, ενώ χωρίς να γνωρίζουμε τι τελικά θα κάνει η «ευρωζώνη» πολύ δύσκολα θα μπορούσε να χαραχτεί μια πολυδιάστατη και σωστή πολιτική. Ναι, η σημερινή κυβέρνηση ευθύνεται για αρκετές αστοχίες, για ορισμένες καθυστερήσεις, για την ευκολία με την οποία σημαντικά στελέχη της φάσκουν και αντιφάσκουν, λες και βρίσκονται σε τηλεοπτικά παράθυρα και επιδιώκουν το χειροκρότημα της στιγμής. Αλλά, όχι, η σημερινή κυβέρνηση δεν φταίει για την κρίση. Θα εγκληματήσει όμως αν η ανασυγκρότηση της χώρας δεν αρχίσει αμέσως και αν δεν καταφέρει να πείσει ότι χάραξε νέα σοβαρή πορεία και την ακολουθεί.
