Η ταπεινωτική ήττα που υπέστη ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί θα έχει συνέπειες και πέραν της Γαλλίας. Ουδέποτε άλλοτε μετά τη δημιουργία της Πέμπτης Δημοκρατίας, το 1958, ο σημαιοφόρος της Δεξιάς δεν έχασε τόσο γρήγορα τόσο πολλές ψήφους. Το 2007, όταν το UΜΡ κέρδισε τις εκλογές και μια άνετη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, ο Σαρκοζί έμοιαζε ότι ενσάρκωνε τη συνέχεια της γαλλικής Δεξιάς.
Οι Σοσιαλιστές είχαν ακόμη την πίκρα από την τρίτη θέση που τους έριξε ο λάιτ φασισμός του Εθνικού Μετώπου του Ζαν-Μαρί Λεπέν στις προεδρικές εκλογές του 2002. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα έμοιαζε ότι θα έμενε στην αντιπολίτευση για πολύ καιρό, ενώ ο Σαρκοζί, σαν ένας δημοκρατικός Ναπολέων, επέβαλε παντού τον προσωπικό του έλεγχο. Αλλά αυτή η Δεξιά που ξέρει να μιλάει ωραία- και ο Σαρκοζί είναι ένας βιρτουόζος του λόγου- αλλά δεν παράγει αποτελέσματα έχει αρχίσει να χάνει την εύνοια του εκλογικού σώματος.
Ο Σαρκοζί έβαλε δέκα υπουργούς του επικεφαλής στις λίστες των περιφερειακών εκλογών αλλά όλοι έφαγαν τη σκόνη των αντιπάλων τους. Ακόμη και η πλούσια περιφέρεια Ιλ-ντε-Φρανς είπε «όχι» στον Σαρκό. Οπως συμβαίνει συνήθως, ο βρετανικός Τύπος θαμπώθηκε από τη λιγότερο ενδιαφέρουσα πλευρά της γαλλικής πολιτικής ζωής: το σούσουρο για την κατάσταση της σχέσης του με τη σύζυγό του Κάρλα Μπρούνι. Αλλά, όπως ακριβώς το βρετανικό εκλογικό σώμα επιδεικνύει μεγάλη αδιαφορία στον ανταγωνισμό μεταξύ της Σάρας Μπράουν και της Σαμάνθας Κάμερον που γεμίζει τις σελίδες των βρετανικών εφημερίδων, έτσι και ο γάλλος εκλογέας αρκέστηκε στην αξιολόγηση του προέδρου του και εκτίμησε ότι δεν στέκεται στο ύψος της αποστολής του.
Το γαλλικό εκλογικό σύστημα έδωσε ώθηση στην κόρη του Λεπέν, Μαρίν. Οπως και αλλού στην Ευρώπη, έτσι και στη Γαλλία ο λαϊκός εθνικισμός, που ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση με την παρουσία των μεταναστών, κυρίως των μουσουλμάνων, βρίσκεται στα πάνω του.
Ο Σαρκοζί επιχείρησε να οικειοποιηθεί την τρέχουσα ρητορική που στρέφεται κατά των τραπεζών και του καπιταλιστικού συστήματος γενικότερα αλλά αποδεικνύεται ανίκανος να μετατρέψει τα λόγια του σε συγκεκριμένες ενέργειες. Οι γαλλικές πολυεθνικές εταιρείες, όπως η ΕDF ή η Ρeugeot, έχουν ανάγκη τις ελεύθερες εμπορικές ανταλλαγές. Η Γαλλία ανέχεται την παρουσία στο έδαφός της του μονεγασκικού φορολογικού παραδείσου επικρίνοντας την Ελβετία ή το Σίτι του Λονδίνου με το πρόσχημα ότι κρύβουν χρήμα. Οι γάλλοι αγρότες θα ήθελαν να απαγορευτεί η εισαγωγή φασολιών από την Αφρική αλλά δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για τον περιορισμό των εξαγωγών του φουά γκρα ή των κρασιών από το Μπορντό.
Ο Σαρκοζί δεν έχει ιδέα πώς θα ξεφύγει από αυτές τις αντιφάσεις. Εζησε 30 χρόνια ως πολιτικός σε διαρκή προεκλογικό αγώνα αλλά κανένα σύστημα αξιών δεν στηρίζει αυτή τη φρενήρη ενέργεια. Ο Ντε Γκωλ οδήγησε το γαλλικό έθνος στην ανασυγκρότηση. Ο Μιτεράνέκανε τη Γαλλία μία από τις κινητήριες δυνάμεις της Ευρώπης. Ο Σαρκοζί δεν πέτυχε τίποτε.
Η εξωτερική πολιτική του περνάει από την αυστηρή κριτική της Ρωσίας του Πούτινκαι του απολογισμού του στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κυρίως των επιθέσεων του Κρεμλίνου στην ελευθεροτυπία, και φτάνει ως την αναζήτηση μιας ειδικής σχέσης με τη Μόσχα, που βασίζεται στην πώληση τεσσάρων πολεμικών πλοίων της κλάσης Μιστράλ στους Ρώσους. Μια πώληση που θα ανατρέψει την ευαίσθητη ισορροπία στη Θάλασσα της Βαλτικής και στη Μαύρη Θάλασσα μεταξύ της Ρωσίας και των πρώην δορυφόρων της από τη σοβιετική περίοδο.
Μόλις εξελέγη, ο Σαρκοζί έσπευσε να περάσει τις διακοπές του με τον αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Γ. Μπους. Σήμερα θα ήθελε να είναι ο ευρωπαίος φίλος του Ομπάμα, τη στιγμή που η Ουάσιγκτον έχει ενοχληθεί πολύ από την κακοφωνία των Βρυξελλών τής μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας εποχής και θα ήθελε να δει την Ευρώπη να μιλάει με μια φωνή αντί να υποχρεώνει τον Ομπάμα να υποδέχεται ένα τσούρμο από ευρωπαίους επαίτες που δεν είναι σε θέση να λειάνουν τις διαφορές τους και να κάνουν τη Γηραιά Ηπειρο να λειτουργήσει σωστά.
Εξυπακούεται ότι οι πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία δεν καθορίζουν τίποτε. Οι Σοσιαλιστές ρίχτηκαν ξανά στον αγώνα ως κόμμα. Αλλά εξακολουθούν να μην έχουν ούτε πρόγραμμα ούτε προσανατολισμό ούτε υποψήφιο για τις προεδρικές τού 2012. Η Αριστερά είναι αντι-Σαρκό και αυτή είναι σήμερα η περίπτωση της Γαλλίας. Η υπόσχεση μιας σοσιαλιστικής άνοιξης στη Γαλλία θα μπορούσε να αποδειχθεί μια μάταιη κολακεία. Τουλάχιστον ο Σαρκοζί δεν μοιάζει πια ανίκητος. Σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με τον Ναπολέοντα στη Ρωσία, αλλά η γαλλική πολιτική εμπεριέχει από εδώ και πέρα όλες τις παραμέτρους που θα διαμορφώσουν την επόμενη φάση της ευρωπαϊκής ιστορίας.
Ο κ. Ντένις Μακ Σέιν είναι βουλευτής του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας.
Διετέλεσε υπουργός αρμόδιος για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις στην κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ το διάστημα 2002-2005.
