Λουριά σφιγμένα

ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟ να βλέπεις ότι η έννοια της λιτότητας και των περικοπών γίνεται πια συνείδηση ακόμη και σε πολιτιστικούς θεσμούς που ποτέ δεν είχαν μεγάλο προϋπολογισμό. Για παράδειγμα, στο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Εικόνες 21ου αιώνα που άρχισε προχθές, μαθαίνω ότι τα πάντα έχουν ελαχιστοποιηθεί. Μετράμε και το ευρώ. Μα ποιο ευρώ; Το λεπτό να λέμε καλύτερα. Κομμένα λοιπόν ακόμη και τα δωρεάν ταξίδια των σκηνοθετών προς το φεστιβάλ με το τρένο (70 ευρώ). Κομμένες και οι απίστευτες φιλοξενίες. Μόλις 16 δημοσιογράφοι. Αντε 20. Ορθώς. Ακόμη και το προσωπικό του φεστιβάλ που πήγε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη για το δεκαήμερο είναι λιγότερο σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια. Και μιλάμε για ένα φεστιβάλ που ποτέ δεν έκανε σπατάλες. Σαν το άλλο, ξέρετε, το λούνα παρκ του Νοεμβρίου, με τα τσιμπούσια, τις τσάρκες και τους καλεσμένους που έκαναν πληρωμένες διακοπές. Βέβαια, η αλήθεια να λέγεται. ΟΔημήτρης Εϊπίδης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής των Εικόνων, ανέκαθεν ακολουθούσε «νοικοκυρεμένη πολιτική». Αμ τι; Τόσα χρόνια στο εξωτερικό τι έκανε; Ποτέ δεν πάτησε την μπανανόφλουδα της προκλητικής κατάχρησης. Ποτέ δεν έδωσε έμφαση στο σταριλίκι. Είχε, έχει και κατά πάσα πιθανότητα θα εξακολουθεί να έχει το σινεμά στο μυαλό του. Αυτό δεν είναι άλλωστε το νόημα σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ;