ΤΟ χειρότερο δεν είναι τα μέτρα αυτά καθαυτά, όσο οδυνηρά κι αν είναι. Αλλά το ότι μπορεί ακόμη και τώρα να αποδειχθούν ανεπαρκή. Ιδίως αν η ελληνική οικονομία καταφέρει να μπει στον φαύλο κύκλο της ύφεσης για τον οποίο- σωστά αυτή τη φορά- προειδοποιεί η κυρία Λούκα Κατσέλη.
ΝΑ μην έχουμε παρεξηγήσεις: εδώ που φτάσαμε, άλλος δρόμος δεν υπήρχε. Και όλη αυτή η φιλολογία περί δικαιοσύνης δυστυχώς καταλήγει να είναι μόνο αυτό, δηλαδή φιλολογία. Γιατί η λιτότητα είναι εξ ορισμού άδικη. Μακάρι να μπορούσαν να πληρώσουν μόνο οι φοροφυγάδες ή οι έχοντες και κατέχοντες. Δυστυχώς δεν φτάνει.
ΚΑΙ όσο κι αν πρέπει να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια για να προστατευθούν οι πιο ευπαθείς ομάδες, τελικώς θα πληρώσουν και χιλιάδες που πραγματικά δυσκολεύονται να κρατήσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής ή να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που κάθε οικογένεια κάποια στιγμή είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει.
Η δική τους ευθύνη είναι η ευθύνη που μοιραζόμαστε όλοι μας, άλλοι λιγότερο, άλλοι όμως περισσότερο λόγω θέσης και επιρροής. Το ότι δηλαδή για τόσα χρόνια συντηρήσαμε ένα κράτος που λειτουργούσε ως μηχανισμός παραγωγής διαφθοράς και ρουσφετιού. Και ότι στηρίξαμε την ευημερία μας στα συντεχνιακά προνόμια και στις παροχές, υπονομεύοντας την πραγματική οικονομία.
ΤΩΡΑ το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο. Και το ζητούμενο πλέον είναι πώς θα περάσουμε από αυτή την υποχρεωτική λιτότητα χωρίς να οδηγήσουμε σε ασφυξία τις παραγωγικές μας δυνάμεις και χωρίς να υποβαθμίσουμε το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας- την παιδεία δηλαδή και το ήδη ανεπαρκές κράτος πρόνοιας.
ΚΑΛΩΣ ή κακώς, δεν έχουμε μπροστά μας πολλές επιλογές. Αν πριν από τις εκλογές το ΠαΣοΚ μιλούσε για πράσινη ανάπτυξη, τώρα θα πρέπει να αναζητήσει την ανάπτυξη- σχεδόν- με κάθε θυσία. Που πάει να πει πως δεν υπάρχουν περιθώρια πλέον για όλες αυτές τις ατέρμονες και δαιδαλώδεις διαδικασίες- παγίδες χρηματισμού στην ουσία- που διώχνουν ακόμη και τις πιο επωφελείς επενδύσεις. ΚΑΙ όσο κι αν κανείς δεν επιθυμεί τις αποικιοκρατικές συμβάσεις που τόσες χώρες σε ανάλογες συνθήκες αναγκάστηκαν να συνάψουν κάτω από την απειλή του χρέους, άλλο τόσο είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε κεφάλαια εντός και εκτός Ελλάδος.
ΕΙΝΑΙ εφικτή μια τέτοια στρατηγική; Μπορούμε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουμε τον γόρδιο δεσμό της ανταγωνιστικότητας, που αποτελεί πλέον όρο επιβίωσης για την Ελλάδα στην εποχή του ευρώ;
ΕΚ πρώτης όψεως φαίνεται δύσκολο. Η αντίδραση στα μέτρα είναι υπαρκτή, τα συνδικάτα είναι έτοιμα να ξεκινήσουν σταυροφορία και η Αριστερά πιστεύει ότι έφτασε η ώρα της.
ΚΑΝΕΝΑΣ όμως δεν έχει να προτείνει εναλλακτική πολιτική πρόταση- τουλάχιστον πρόταση στοιχειωδώς ρεαλιστική. Και είναι αυτή η σκέψη ότι δεν μας μένει άλλος δρόμος που μας επιβάλλει να ελπίζουμε!
