Το 1879 ιδρύθηκε το πρώτο εργατικό σωματείο στην Ελλάδα. Οι ξυλουργοί στα ναυπηγεία της Σύρου οργάνωσαν την πρώτη τους απεργία επειδή από την κρίση η αγοραστική δύναμη των μισθών τους μειώθηκε κατά 30%. Το 1916 οι μεταλλωρύχοι της Σερίφου αρνήθηκαν να φορτώσουν το εμπόρευμα σε πλοίο διεκδικώντας τα θεμελιώδη: οκτάωρο, αυξήσεις και ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Οι χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν τέσσερις εργάτες. Εκτοτε τα πράγματα βελτιώθηκαν: υπήρχε μια σαστιμάρα όταν ανακοινώθηκε το πενθήμερο στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Εκεί, στις απαρχές της πασοκικής διακυβέρνησης, η Ελλάδα μετατράπηκε σε χώρα που σεβόταν τη συλλογικότητα και τον άνθρωπο. Χρειάστηκε ένας αιώνας ολόκληρος για να χτίσουν οι εργαζόμενοι πλέγμα δικαιωμάτων και λιγότερο από είκοσι χρόνια για να καταρριφθούν τα πάντα. Μοναδική διαφορά ότι δεν υπάρχουν χωροφύλακες να σκοτώνουν εν ψυχρώ. Η καταδίκη είναι σε αργό θάνατο.
Είναι εντυπωσιακός ο πατριωτισμός ορισμένων: δηλώνουν ότι χαρίζουν ευχαρίστως τον μισθό τους στο κράτος και φαίνονται διατεθειμένοι να παραχωρήσουν ακόμη και το ένα τους νεφρό στους οικονομολόγους που σκαρφίζονται τα αντιλαϊκά μέτρα. Μέσα σε αυτό το εύχαρες κλίμα υπάρχει μια μειονότητα που αντιστέκεται. Είναι οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.
Αυτό που προβάλλουν τα μέσα ενημέρωσης είναι η φασαρία που προκαλούν τα παιδιά του Περισσού: κλείνουν τους δρόμους εμποδίζοντας τους φιλήσυχους πολίτες να πάνε στις δουλειές τους. Τις προάλλες απέκλεισαν το Χρηματιστήριο και χθες έκαναν κατάληψη στο υπουργείο Οικονομίας. Ανάρτησαν γιγάντιο πανό από την πλευρά της πλατείας Συντάγματος με σύνθημα «Ξεσηκωθείτε» και εμπόδισαν τους υπαλλήλους να μπουν στα γραφεία τους. Με τούτα και με τ΄ άλλα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο κάνει όλους τους άλλους συνδικαλιστές να μοιάζουν με «φλώρους». Οι ανέμπνευστες, αναιμικές πορείες δεν έχουν πια κανένα νόημα.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τη γενική κριτική για το ΚΚΕ, αν προσπεράσουμε τις αγκυλώσεις της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα, το κόκκινο ΠΑΜΕ αρθρώνει τη μοναδική φωνή που μοιάζει λογική στις σημερινές συνθήκες. Δεν θα μιλήσουμε για το πρόγραμμα του κόμματος και τα σοσιαλιστικά οράματα αλλά για το ένα και απλό επιχείρημα που προβάλλει το συνδικαλιστικό μέτωπο. Λέει για τα μέτρα λιτότητας: «Η εργατική τάξη έχει χρέος να απαντήσει στον πόλεμο που δέχεται. Λεηλατούν τις ζωές μας, καταστρέφουν τα όνειρα και το μέλλον των παιδιών μας, ισοπεδώνουν ό,τι έχει απομείνει από δικαιώματα που κατακτήθηκαν με ποτάμια αίματος και με πόνο. Ζητάνε θυσίες από εμάς, αυτοί που χρόνια λεηλατούν τον πλούτο της τάξης μας, που τα ελλείμματα και τα χρέη είναι έργο δικό τους». Ας προσπεράσουμε τα παλιομοδίτικα εκφραστικά μέσα (όπως τα «ποτάμια αίματος»), για να σταθούμε στο περιεχόμενο. Η δημοσιονομική τρύπα οφείλεται σε κακοδιαχείριση και κλοπές, από τις οποίες ευνοήθηκαν συγκεκριμένα πρόσωπα και μια κάστα. Τα μέτρα εξυγίανσης τους αφήνουν απ΄ έξω.
Οι αναλυτές των οικονομικών εξηγούν με άριστο τρόπο γιατί ο συνδικαλισμός του ΠΑΜΕ είναι καταστρεπτικός. Εμποδίζει την ανάπτυξη, η ανάπτυξη όμως είναι πίτα που δεν τρώνε οι εργαζόμενοι (τουλάχιστον όχι βραχυπρόθεσμα), οπότε δεν τους μέλει κι αν καεί. Μα, εξανίστανται οι αναλυτές, δεν θα υπάρξει ποτέ ανάκαμψη αν δεν κάνει επίκυψη η εργατική τάξη, αν δηλαδή δεν γίνουν αποδεκτές οι περικοπές και από κοντά οι ασφαλιστικές ακρότητες, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, με κουπόνια αντί εισφορών, με ημιαπασχόληση και άλλα τινά.
Βάζουν κάτω τους δείκτες και λένε ότι τόσα χρόνια θα χρειαστεί για να κλείσει η μία τρύπα, τόσες δεκαετίες για να γίνει η Ελλάδα ανταγωνιστική.
Είναι όμως τόσο μακρινά όλα αυτά που φαίνεται καλύτερο να πιστέψει κανείς στον Παράδεισο και στα πιλάφια του παρά στην ιδέα ότι η ζωή θα γίνει καλύτερη σε βάθος αιώνων.
Η απλότητα και οι αλήθειες κάνουν το ΠΑΜΕ τόσο δημοφιλές. Σε ποιο άλλο μπλοκ συγκεντρώνονται τόσοι νέοι, ποιος άλλος έχει τον παλμό του; Κανένας. Και τώρα τι να κάνουμε; Να βάλουμε παντού εικόνισμα τον Πατερούλη;
