Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία ο Δούναβης είναι ένα άγνωστο μεν κεφάλαιο της ναυτικής ιστορίας των Ελλήνων, πλην όμως είναι ένας σημαντικός σταθμός τους. Ηδη από τις αρχές του 19ου αιώνα οι Ελληνες έμποροι των παραδουνάβιων περιοχών είχαν μια ισχυρή παρουσία στο εμπόριο του ποταμού. Τα προβλήματα ξεκίνησαν το 1921, όταν το θέμα του Δούναβη συζητήθηκε σε διεθνή σύσκεψη στο Παρίσι. Στη συνδιάσκεψη αυτή η Ελλάδα παρέμεινε σταθερή στη θέση ότι έπρεπε να διατηρηθεί η πλήρης ελευθερία στην ποταμοπλοΐα στον Δούναβη. Η ρουμανική αντιπροσωπεία αντέδρασε θεωρώντας ότι η Ρουμανία είναι εκείνη που θα πρέπει να καθορίσει τους όρους βάσει των οποίων ασκεί κάποιος έργο μεταφορών εντός του Δούναβη.
Η διαφωνία αυτή είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή επιτροπή που συγκροτήθηκε για τη διαχείριση του Δούναβη με απόφαση της συνδιάσκεψης του 1921. Τότε ξεκίνησαν οι Ρουμάνοι να απαγορεύουν την κυκλοφορία σε πλοία χωρίς ρουμανική σημαία στον Προύθο ποταμό με αποτέλεσμα από τα 50 καταγεγραμμένα ελληνικά πλοία (σλέπια) που υπήρχαν στον ποταμό το 1916 να μείνουν μόνο δέκα. Στη συνέχεια σοβαρά προβλήματα υπήρξαν και στον Δούναβη, στον οποίο το 1916 υπήρχαν 332 σλέπια και 21 ρυμουλκά σκάφη που ανήκαν σε Ελληνες. Αντίστοιχα το 1920 κατεγράφησαν 223 σλέπια και 22 ρυμουλκά Ελλήνων. Τη δεκαετία του 1930 οι Ελληνες εγκαταλείπουν οριστικά τη Ρουμανία.
Το Κεφαλλονίτικο «θαύμα»
Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή του Δούναβη ήδη από τον 19ο αιώνα ήταν Κεφαλλονίτες και Ιθακήσιοι, με τον ακαδημαϊκό Σπύρο Μελά να τονίζει ότι στον Δούναβη «πραγματοποιήθηκε το κεφαλλονίτικο θαύμα», αφού από τους 195 έλληνες εφοπλιστές που εντοπίζονται στον Δούναβη το 1900, οι 93 είναι Κεφαλλονίτες και οι 21 Ιθακήσιοι.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η εθνικοποίηση που έγινε στη Ρουμανία βάσει του νόμου 117 της 11ης Ιουνίου του 1948, έδωσαν το τελικό χτύπημα στο ελληνικό στοιχείο του Δούναβη. Το κεφάλαιο της ελληνικής ναυτικής παρουσίας στον Δούναβη ολοκληρώθηκε με την ελληνορουμανική συμφωνία αποζημιώσεων του 1957 και με το νομοθετικό διάταγμα αριθ. 3776. Οπως αναφέρουν οι ιστορικοί, «φεύγοντες οι Ελληνες απ΄ τον Δούναβη άφησαν πίσω τους την παράδοση της ποταμοπλοΐας». Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ήδη επιστρέψει στην Ελλάδα μετά το 1944, ενώ μεγάλο μέρος τους βρέθηκαν σε Βόρεια και Νότια Αμερική, Αυστραλία και Ν. Ζηλανδία, όπου προσπάθησαν να αναβιώσουν τη ναυτική τους παράδοση, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
