Εδώ και πέντε μήνες η Ελλάδα έζησε σε περιβάλλον απόλυτης ανασφάλειας, σε καθεστώς προβληματικής αναμονής.
Οι πιέσεις του διεθνούς περιβάλλοντος ήταν έντονες, οι κερδοσκοπικές επιθέσεις ατελείωτες και η αμφισβήτηση της αξιοπιστίας και των δυνατοτήτων της χώρας πρωτοφανής.
Η νέα κυβέρνηση του ΠαΣοΚ έτρεφε μέχρι πρότινος ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να διαχειρισθεί τις πιέσεις και την κρίση με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Στην αρχή ανέμενε την κάλυψη των Βρυξελλών, αλλά δεν προσφέρθηκε. Αντιθέτως οι Βρυξέλλες τροφοδότησαν τις πιέσεις και υπέθαλψαν τις κερδοσκοπικές κινήσεις.
Οταν αυτό συνειδητοποιήθηκε, διεκδίκησε την πολιτική στήριξη και την κοινοτική αλληλεγγύη με όπλο τη σταθερότητα του ευρώ. Αλλά και πάλι μόνο λόγια εισέπραξε, σωτηρία δεν είδε.
Στη συνέχεια έπαιξε το χαρτί του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά ούτε αυτό έφερε αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι ο κ. Παπανδρέου κατέληξε στην επιλογή του μοναχικού δρόμου και επέλεξε τη λήψη τόσο επώδυνων μέτρων, που δεν έχουν προηγούμενο στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Στο παρόν διεθνές οικονομικό περιβάλλον, με δεδομένους τους συσχετισμούς στην Ευρώπη και στον κόσμο, δεν είχε άλλη επιλογή.
Πήρε το κόστος, ξεπέρασε τις υποσχέσεις βοηθείας από τους υποτιθέμενους φίλους-εταίρους και πλέον παλεύει με μόνο όπλο τις θυσίες και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού.
Χθες η κυβέρνηση εξοπλισμένη ακριβώς με τη δύναμη των μέτρων πήρε το ρίσκο και βγήκε στις αγορές, προσπαθώντας να διαγνώσει διαθέσεις και συμπεριφορές.
Τα δανεικά προσφέρθηκαν, η έκδοση ήταν επιτυχής, αλλά το επιτόκιο μπορούσε να ήταν και καλύτερο.
Οπως και αν έχει, έγινε το πρώτο μοναχικό βήμα σε αυτό το κυνικό και απολύτως μικρόψυχο για την Ελλάδα διεθνές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον.
Οι σημερινές συναντήσεις με την Ανγκελα Μέρκελ και τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ πιθανώς να μην αποδώσουν τίποτε περισσότερο από καλά λόγια.
Σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα δεν έχει παρά να συνεχίσει να βαδίζει στον δικό της μοναχικό και αξιοπρεπή δρόμο.
Μετά τις 16 Μαρτίου η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να ξανατεστάρει τις αγορές, ελπίζοντας να επιτύχει καλύτερες συνθήκες δανεισμού. Αν δεν τις εξασφαλίσει και ούτε τότε λάβει τη βοήθεια των μικροηγετίσκων της Ευρώπης, θα έχει κάθε ηθικό δικαίωμα να κάνει την Ελλάδα Κούγκι, παίρνοντας μαζί της το ευρώ και την προκοπή του.
