Δεν είναι κακή ιδέα αυτή του ΚΚΕ για «πόλεμο στον πόλεμο» . Ούτε καινούργια. Την τελευταία φορά που την ενεργοποίησαν οι κομμουνιστές ήταν το 1939, όταν υπό την επιφοίτηση του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου είχαν κηρύξει «τον πόλεμο στον πόλεμο» των δυτικών δημοκρατιών εναντίον του Χίτλερ. Αλλά αυτό είναι το ωραίο μαζί τους: πάντα έχουν ένα άθλιο παράδειγμα να θυμηθούν.
Φυσικά, τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αφού συνέπραξαν με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κωνσταντόπουλου για να ανέβει η ΝΔ στην εξουσία, έβαλαν όση πλάτη μπορούσαν να την κρατήσουν εκεί. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ (υπό τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα, πλέον) πήρε κάποια στιγμή τις αποστάσεις του. Τώρα, είναι προφανές ότι στο ΚΚΕ ετοιμάζουν νέο γύρο αντιπαράθεσης με τη νέα κυβέρνηση.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: είναι απόλυτο δικαίωμά τους. Κάθε κόμμα έχει τη δημοκρατική ευχέρεια να επιλέγει τους φίλους και τους αντιπάλους του. Δεν πιστεύω ότι ισχύουν οι παλιές ιδεολογικές γραμμές και δεν θεωρώ ότι ένας κομμουνιστής είναι υποχρεωμένος να συμπεριφέρεται φιλικότερα προς τη ΝΔ ή προς το ΠαΣοΚ ή προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας πολιτεύεται για πάρτη του, συμπεριφέρεται όπως του γουστάρει και κρίνεται γι΄ αυτό.
Από την άλλη πλευρά όμως, ακριβώς όπως ουδείς δικαιούται να επιβάλλει στο ΚΚΕ τις επιλογές του, ούτε αυτό έχει το δικαίωμα να επιβάλλει στους άλλους τις δικές του. Δεν του αρέσει ο διάλογος για το Ασφαλιστικό; Ας μην περάσει ούτε απ΄ έξω! Αλλά αν θα κάνουν οι άλλοι διάλογο, αυτό δεν είναι δική του δουλειά.
Μόνο που εκεί ακριβώς εντοπίζεται το «πρόβλημα ΚΚΕ». Δεν είναι ότι έχει απόψεις, οι οποίες συμβαίνει να αποδοκιμάζονται από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού- από το 92,5% στις τελευταίες εκλογές… Είναι ότι θέλει να επιβάλει τις απόψεις αυτές στους υπολοίπους.
Πώς; Με κάτι δασύτριχες αρλούμπες ως ιδεολογικό περίβλημα. Στο όνομα μιας υποθετικής εκπροσώπησης κάποιων ταξικών συμφερόντων, τη στιγμή που καμία τάξη της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει αναθέσει κατά πλειοψηφία την εκπροσώπησή της στο ΚΚΕ. Αλλά κυρίως με τη φασαρία, με τη φωνή και με το ζόρι.
Με άλλα λόγια, το «πρόβλημα ΚΚΕ» δεν είναι οι λύσεις που προτείνει αλλά ότι το ίδιο αποτελεί πρόβλημα στο οποίο χρειάζεται μια λύση. Διότι, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, αυτό το πρόβλημα αρχίζει να έχει κοινωνικό κόστος το οποίο πληρώνουμε όλοι.
