Ο κ. Θ. ΠΑΓΚΑΛΟΣ δεν χάνει ευκαιρία να αντιπαρατεθεί στον κ. Ευ. Βενιζέλο. Την περασμένη Τρίτηπροσέθεσε ακόμη «ένα καλαμπούρι», όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος, σε έναν χείμαρρο δηλώσεων
από το 1995 ως σήμερα, οι οποίες περιλαμβάνουν καταγγελίες για «μαύρες τρύπες» σε υπουργεία και για υπονόμευση της πολιτικής του ΠαΣοΚ, καθώς και χαρακτηρισμούς όπως «Ντούτσε» και «Φύρερ». Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί τι χωρίζει τους δύο πολιτικούς, οι οποίοι φαινομενικά έχουν
περισσότερα κοινά παρά αντιθέσεις:είναι εξίσου ευφυείς, ευρείας σωματοδομής και ευρύτερης καλλιέργειας. Ο κ. Πάγκαλος μπήκε στον κόπο να εντοπίσει ο ίδιος τη διαφορά τους: «Ο Βενιζέλος είναι βουλιμικός, εγώ είμαι καλοφαγάς. Απόδειξη ότι εγώ πίνω, ενώ εκείνος όχι» επισημαίνει.
Την περασμένη Τρίτη ο κ. Γ. Παπανδρέου είχε συγκαλέσει σε συνεδρίαση το Κοινοβουλευτικό Συντονιστικό Οργανο του κόμματος. Επειδή είχε τα γενέθλιά του, καθυστέρησε λίγο λόγω ενός ευχετηρίου τηλεφωνήματος. Στον προθάλαμο του γραφείου του στη Βουλή βρίσκονταν οι κκ. Ι. Ραγκούσης, Απ. Κακλαμάνης, Ευ. Βενιζέλος, Θ. Πάγκαλος, Χρ. Παπουτσής, Ν. Αθανασάκης , Γ.Παπακωνσταντίνου και απέξω πολιτικοί συντάκτες. Οταν η γραμματέας του κ. Παπανδρέου ενημέρωσε τους παρισταμένους ότι ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ θα καθυστερούσε λίγο, ο κ. Βενιζέλος εξοργίστηκε, διαμαρτυρήθηκε ότι αισθάνεται σαν «έκθεμα σε ζωολογικό κήπο» και σαν «όρθιος μ…ς» και ότι θα πάει να περιμένει στο γραφείο του. Τότε πετάχτηκε ο κ. Πάγκαλος και του είπε: «Αν προτιμάς, κάθησε, να είσαι σαν καθιστός μ…ς».
▅ Ορθιος ή καθιστός
Το περιστατικό έλαβε μεγάλη δημοσιότητα, άλλοι γέλασαν αυθόρμητα, άλλοι χαιρέκακα, και οι δύο πολιτικοί το υποβάθμισαν. Ο κ. Πάγκαλος μιλούσε για «ένα καλαμπούρι που έκανε στον Βενιζέλο», ο οποίος δεν ασχολήθηκε μαζί του, επιμένοντας ότι κατά τη γνώμη του ήταν θέμα καλής συμπεριφοράς να τους βάλουν να περιμένουν σε ένα γραφείο και όχι όρθιοι στον προθάλαμο.
Οι δύο άνδρες μοιράζονται μια δύσκολη σχέση που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 στο «δελφινάτο» του Ανδρέα Παπανδρέουο θεσσαλονικιός βουλευτής βρισκόταν στο πλευρό του ιδρυτή του κόμματος και ο Ελευσίνιος ήταν ένας από τους πιο σφοδρούς αντιπάλους του- και σφραγίστηκε το 2000. Εκείνη τη χρονιά ο κ. Πάγκαλος είχε μια εξάμηνη θητεία στο υπουργείο Πολιτισμού, με προκατόχους τον κ. Ευ. Βενιζέλο και την κυρία Ελισάβετ Παπαζώη και διάδοχο τον κ. Βενιζέλο. Μία από τις πρώτες ενέργειές του μόλις ανέλαβε καθήκοντα ήταν να ανακοινώσει ότι ανακάλυψε «μαύρη τρύπα» ύψους 3 δισ. δραχμών στο υπουργείο Πολιτισμού. Ο κ. Βενιζέλος αντέδρασε και άναψε χοντρός καβγάς.
Η διαμάχη Πάγκαλου- Βενιζέλου τροφοδότησε για αρκετό διάστημα τις εφημερίδες, οι οποίες μιλούσαν για δελφινομαχία και για «αγώνα σούμο», ο οποίος εκτυλισσόταν σε διάφορες φάσεις, στον τηλεοπτικό αέρα, στις κομματικές συνεδριάσεις με διαιτητή τον κ. Κ. Σημίτη, ακόμη και στα ασανσέρ της Χαριλάου Τρικούπη. Ο τελικός δεν δόθηκε ποτέ, καθώς ο κ. Πάγκαλος επέμεινε ότι απλώς ανακοίνωσε τα ελλείμματα του υπουργείου και δεν είχε σκοπό να πλήξει τους προηγούμενους υπουργούς και ο κ. Βενιζέλος δεν έδωσε συνέχεια παρ΄ ότι πίστευε πως δεχόταν επίθεση σκοπιμότητας για να πληγεί σε ηθικό επίπεδο. Ο επίλογος γράφτηκε με τις ιστορικές δηλώσεις «στο ΠαΣοΚ υπάρχουν οκτώ υποψήφιοι διάδοχοι του Πρωθυπουργού» (Πάγκαλος) και «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα πρωθυπουργήσιμους» (Βενιζέλος).
Τον Νοέμβριο του 2000 ο κ. Πάγκαλος αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση και ιδού πώς διηγήθηκε ο ίδιος την ιστορία στο περιοδικό «Schooligans»: «Με απέλυσε (σ.σ.: ο κ. Σημίτης) από ένα νησί στο οποίο βρισκόταν, όταν διάβασε μια συνέντευξή μου στο “Εθνος”, όπου έλεγα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Και έβαλε στη θέση μου τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος την ίδια ημέρα είχε γράψει στον “Ελεύθερο Τύπο” τα ίδια ακριβώς που είχα πει κι εγώ! Μάλιστα, ύστερα από κάποιες ημέρες συναντώ τον Νίκο τον Θέμελη και του λέω:“Δεν μου λες;Ο άνθρωπος επικοινωνεί με το μυαλό του; Καλά να με διώξει για να χτυπήσει την αντίδραση κατά του νομοσχεδίου- αυτό το αντιλαμβάνομαι. Αλλά να βάλει στη θέση μου τον Βενιζέλο,ο οποίος λέει τα ίδια μ΄ εμένα;”». – «Τι σας απάντησε;». «Μου είπε:“Μα ο Σημίτης δεν διαβάζει Ελεύθερο Τύπο το πρωί!”». Πρόκειται βεβαίως για τη δική του εκδοχή της ιστορίας, καθώς άνθρωποι που βρίσκονταν πολύ κοντά στον πρώην πρωθυπουργό εκείνο το διάστημα λένε ότι «αν συνέβησαν έτσι τα γεγονότα,συνέβησαν μόνο στο μυαλό του Πάγκαλου».
Οι διαδρομές των δύο ανδρών στην κυβέρνηση και στο κόμμα ελάχιστες φορές διασταυρώθηκαν και πάντοτε παρήγαν σπίθες. Αλησμόνητος είναι και ο καβγάς Πάγκαλου – Λαλιώτη (1995), όταν οι δύο άνδρες αντάλλαξαν βαριές και προσωπικές κατηγορίες με αφορμή τη σύμβαση για το αεροδρόμιο των Σπάτων. Ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κατηγόρησε από το βήμα της Βουλής τον κ. Πάγκαλο ως συκοφάντη και εκείνος του απάντησε με υπαινιγμούς: «Δεν ξέρω πού άκουσε ο κ. Λαλιώτης τη λέξη σύκα, εγώ πάντως δεν την ξεστόμισα». Η στάση του ξεσήκωσε τότε όλο το ΠαΣοΚ (Εκτελεστικό Γραφείο, οργανώσεις και βουλευτές), το οποίο στήριξε τον κ. Κ. Λαλιώτη, και ο κ. Βενιζέλος ως κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέλαβε, για λογαριασμό της κυβέρνησης, την αντιπαράθεση με τον κ. Πάγκαλο σχολιάζοντας: «Ο κ. Πάγκαλος, που επιτίθεται κατά της κυβερνητικής αυτής πολιτικής,την κατακρίνει και αναπτύσσει την επιχειρηματολογία του με το λεξιλόγιο που επιλέγει, με το ύφος που επιλέγει, με το ήθος που επιλέγει και στο επίπεδο στο οποίο επιλέγει να κινηθεί. Και το οποίο αξιολογείται».
▅ Οχι στον… Ντούτσε
Μολονότι αμφότεροι είχαν διαφωνίες με τον τρόπο που ο κ. Παπανδρέου προσπαθούσε να τα αλλάξει όλα στο ΠαΣοΚ, όταν ο κ. Βενιζέλος έθεσε θέμα ηγεσίας τον Σεπτέμβριο του 2007, ο κ. Πάγκαλος έσπευσε να στηρίξει τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ. Πολλοί σχολίαζαν τότε ότι δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε τη σκέψη να γίνει πρόεδρος του κόμματος ο βουλευτής Θεσσαλονίκης. Ο κ. Πάγκαλος τους δικαίωσε στολίζοντας αναλόγως τον κ. Βενιζέλο: «Δεν έχουμε ανάγκη από ηγέτη στο ΠαΣοΚ τύπου Φύρερ ή Ντούτσε» δήλωνε και στη συνέχεια το διέψευδε, επιμένοντας ότι πρόκειται για «δημιουργημένο θέμα». Ο κ. Βενιζέλος απάντησε: «Ο κ. Πάγκαλος έχει πλούσιο δημόσιο λόγο και πλούσιο αρχείο των όσων κατά καιρούς έχει πει. Τα ξεχνώ τη στιγμή που τα ακούω αυτά… Την επομένη των εκλογών θα αξιοποιήσω και τον κ. Πάγκαλο». Ο τελευταίος ανταπέδωσε τα πυρά λέγοντας: «Μη μου πείτε ότι αυτές οι είκοσι αρλούμπες, οι τόσο γενικόλογες, που μας έκανε την τιμή να παρουσιάσει ο κ.Βενιζέλος συγκροτούν πρόγραμμα!». Σε χωριστά γραφεία στη Βουλή
ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ έπειτα από τις εσωκομματικές εκλογές τα έφεραν έτσι ώστε να τοποθετηθούν «ισότιμοι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι» του κόμματος οι κκ. Θ. Πάγκαλος, Ευ. Βενιζέλος και Χρ. Παπουτσής. Το γεγονός ότι ο κ. Βενιζέλος έχει δικό του γραφείο στη Βουλή ενώ οι δύο άλλοι συστεγάζονται σε ένα διπλανό γραφείο απέτρεψε ανώφελους καβγάδες. Το «καλαμπούρι» της προηγούμενης εβδομάδας θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα αθώο συντροφικό πείραγμα αν οι σχέσεις στο ΠαΣοΚ δεν βρίσκονταν επί ξυρού ακμής, παρά το επίχρισμα της ενότητας που τοποθετούν όλοι στις επίσημες δηλώσεις τους. Ο κ. Πάγκαλος αντιμετωπίζεται από μια μερίδα του ΠαΣοΚ ως στήριγμα του κ. Παπανδρέου και από μια άλλη ως υπονομευτής του. Ο κ. Βενιζέλος αποτελεί κόκκινο πανί για τους «προεδρικούς», ενώ ορισμένοι από τους υποστηρικτές του θεωρούν ότι διανύει περίοδο αστάθειας, η οποία τον παρασύρει σε άστοχες και άγαρμπες κινήσεις. Την προηγούμενη εβδομάδα πάντως δύο συνεντεύξεις του άνοιξαν συζητήσεις στο εσωτερικό του κόμματος. Η άποψή του περί ριζικής ανακαίνισης του κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβέρνησης, δηλαδή για την ύπαρξη αντίβαρων και εγγυήσεων στις εξουσίες του Πρωθυπουργού όμοιων με αυτές που προβλέπονται στο προεδρικό σύστημα, επιδοκιμάστηκε από τον κ. Απ. Κακλαμάνη. Επίσης, με τη δήλωσή του για τη σημασία της παρουσίασης μιας ηγετικής ομάδας από τον κ. Παπανδρέου, «η οποία να μπορεί να γίνει ηγεσία της χώρας. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο πολίτης θέλει να ξέρει ότι υπάρχουν πρόσωπα τα οποία είναι “σπαθιά”», συμφωνεί μια σειρά κορυφαίων στελεχών. Οι συνεργάτες του προέδρου του ΠαΣοΚ πάντως απορρίπτουν κάθε ιδέα για τον σχηματισμό μιας τέτοιας ηγετικής ομάδας και αγνοούν τις πολιτικές προτάσεις που κατατίθενται, με το σκεπτικό ότι κάποιοι προσπαθούν να τακτοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες τη στιγμή που η κοινωνία διψάει για ανανέωση.
