Ομοιοπαθητική, θεωρία και πράξη

«Ο ιστορικός του μέλλοντος, ερευνώντας τα επίσημα έγγραφα, θα απαντήσει με βεβαιότητα ότι η ομοιοπαθητική ως θεραπευτική μέθοδος δεν υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα.Καμιά απολύτως αναφορά στην ελληνική νομοθεσία,κανένα στοιχείο στα αρχεία νοσοκομείων ή Κέντρων Υγείας, κανένα ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία για τα ομοιοπαθητικά φάρμακα,κανένα μάθημα ή ειδικότητα στις ιατρικές σχολές. Μόνο ένα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου,το οποίο συνδέει τη θεωρία των συστημάτων με την ομοιοπαθητική.Η ομοιοπαθητική λοιπόν δεν υπάρχει στην επίσημα καταγεγραμμένη ελληνική ιατρική πραγματικότητα.Αν όμως ο ιστορικός του μέλλοντος επιδείξει επιμέλεια και ψάξει την πραγματική ζωή στην Ελλάδα,θα εκπλαγεί:εκατοντάδες γιατροί ασκούν την ομοιοπαθητική,χιλιάδες φαρμακεία πωλούν ομοιοπαθητικά φάρμακα, εκατοντάδες χιλιάδες ασθενείς την ακολουθούν ως θεραπευτική μέθοδο και εκατομμύρια την έχουν χρησιμοποιήσει σε κάποια στιγμή της ζωής τους.Και κάτι άλλο,χωρίς προηγούμενο για την Ελλάδα:εδώ και 15 χρόνια, εκατοντάδες γιατροί,κυρίως ξένοι,συρρέουν κάθε χρόνο σε ένα μικρό νησί,στην Αλόννησο, για να μετεκπαιδευτούν στην Ακαδημία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής από τον μεγάλο δάσκαλο της ομοιοπαθητικής,τον κ. Γιώργο Βυθούλκα».

Ετσι άρχισε την ομιλία της για την παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Βυθούλκα «Ομοιοπαθητική, η μεγάλη πρόκληση για την ιατρική» η κυρία Ελισάβετ Παπαζώη. Πράγματι, στη χώρα μας ισχύουν τα παραπάνω παράδοξα, γεγονός που καθιστά το βιβλίο πραγματικά επίκαιρο. Οχι όμως για τους ίδιους λόγους που ήταν επίκαιρο όταν πρωτογράφτηκε, στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, όταν η ομοιοπαθητική ήταν άγνωστη στην Ελλάδα, αλλά επειδή η νέα, εμπλουτισμένη έκδοση συμβάλλει στην κατανόηση των θεμάτων που εγείρει η εξάπλωση της ομοιοπαθητικής στη χώρα. Σήμερα οι περισσότεροι από εμάς θα έχουμε ακούσει κάτι για την ομοιοπαθητική και πιθανότατα κάποιοι να έχουμε ήδη προσωπική εμπειρία από αυτή τη μορφή εναλλακτικής ιατρικής. Πόσοι όμως γνωρίζουμε τι ακριβώς πρεσβεύει η ομοιοπαθητική; Σε αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει το πόνημα του κυρίου Βυθούλκα, ο οποίος είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ως ο «πατέρας» της σύγχρονης κλασικής ομοιοπαθητικής.

Στα πρώτα τρία κεφάλαια του βιβλίου ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να μυηθεί στην ιστορία της ομοιοπαθητικής και των φαρμάκων της, αλλά και στη θεώρησή της για την υγεία (για την ομοιοπαθητική δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά ασθενείς και η θεραπεία δεν αφορά μόνο το σώμα αλλά και την πνευματική και ψυχική- συναισθηματική φύση του πάσχοντος). Το τέταρτο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στο μεταπτυχιακό της ομοιοπαθητικής, ενώ στα δύο επόμενα έχουν ενσωματωθεί ομιλίες και συνεντεύξεις του συγγραφέα. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με τις σκέψεις του συγγραφέα για τη δημιουργία «νέων σχολών ιατρικής» αφού έχουν προηγηθεί δύο κεφάλαια αφιερωμένα στην έκθεση των απόψεων όσων βλέπουν την ομοιοπαθητική με σκεπτικισμό. Παρά τον υπότιτλο, το βιβλίο είναι γραμμένο για όλους και όχι μόνο για τους γιατρούς. Θα άξιζε δε να διαβαστεί και από τους αμφισβητίες, καθώς το λιγότερο που οφείλει κανείς όταν ασκεί κριτική, είναι να γνωρίζει ακριβώς τα δεδομένα που αφορούν το αντικείμενο της κριτικής του.