Για άλλη μία φορά η πολιτική της Δύσης απέναντι στη Ρωσία και ο εθισμός της να αναμειγνύεται στις υποθέσεις των άλλων χωρών έχουν επικίνδυνες επιπτώσεις για τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι σπόροι του κινδύνου φυτεύθηκαν με την επέκταση του ΝΑΤΟ ως τα σύνορα της Ρωσίας μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτή η εσκεμμένη, προκλητική και συνεχής διαδικασία αντηχεί στη μακρόχρονη μνήμη της Ρωσίας, θυμίζοντας την επώδυνη εμπειρία των ναπολεόντειων και των γερμανικών στρατιών να προελαύνουν στα ενδότερα της πατρίδα τους.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν ήταν απλώς μια προσπάθεια για την εξασφάλιση των πλούσιων φυσικών πόρων της Ρωσίας, κάτι που ήταν ο μοναδικός στόχος εκείνων των προηγούμενων εκστρατειών.
Ο άλλος στόχος ήταν να καλυφθεί το κενό εξουσίας που άφησε πίσω του ο κατακερματισμός της Σοβιετικής Ενωσης. Επρόκειτο για μια «μανία ανεξαρτητοποίησης», με την οποία «τάισαν» με το ζόρι τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες. Παρ΄ όλα αυτά, η Ρωσία εκλαμβάνει την περικύκλωσή της- από την Κεντρική Ασία ως τον Εύξεινο Πόντο και τη Βαλτική- ως απειλή, οι επιπτώσεις της οποίας ξεδιπλώνονται τώρα σε περιφερειακό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων των πρόσφατων εχθροπραξιών στη Γεωργία.
Ο πραγματικός κίνδυνος έγκειται στο γεγονός ότι η Ρωσία διαθέτει 16.000 πυρηνικά όπλα, ένα από τα μεγαλύτερα οπλοστάσια παγκοσμίως. Ο εκφοβισμός και η προσπάθεια πολιορ κίας της Ρωσίας πυροδοτούν εθνικιστικά φαινόμενα και απειλούν τον κόσμο, και πάλι, με πυρηνικό πόλεμο. Την επαύριο της απόφασης της Δύσης να εγκαταστήσει στην Ανατολική Ευρώπη ένα πυραυλικό σύστημα, μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα ρωσικά σύνορα, έχει ξεκινήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών.
Η παρερμηνεία από τη Δύση της αντίδρασης της Ρωσίας για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ ήταν μια συνέχεια στις πρόσφατες στρατηγικές γκάφες, όπως η εισβολή στο Ιράκ, οι οποία στηρίχτηκαν σε παραπλανητικές πληροφορίες και κοντόφθαλμες και αφελείς αναλύσεις. Περίμενε πραγματικά η Δύση ότι η «μανία ανεξαρτητοποίησης» θα σταματούσε στο φιλοδυτικό Κοσσυφοπέδιο και δεν θα έφτανε στην Αμπχαζία και στη Νότια Οσετία; Τώρα, το ΝΑΤΟ εξετάζει την περίπτωση ένταξης της Γεωργίας και της Ουκρανίας στη συμμαχία, τοποθετώντας έτσι περισσότερες γεωπολιτικές βόμβες στα σύνορα της Ρωσίας.
Η ύπαρξη και η διεύρυνση του ΝΑΤΟ δεν έχουν καμία δικαιολογία πλέον, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Και, αντιθέτως με ό,τι συνέβαινε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Ρωσία δεν υπεραμύνεται μιας πολιτικής, οικονομικής ή φιλοσοφικής ιδεολογίας. Δεν διαθέτει καμία τέτοια ιδεολογία. Εκείνο του οποίου θα υπεραμυνθεί θα είναι ο ρωσικός εθνικισμός και η ακεραιότητα του ίδιου τού ρωσικού έθνους. Στην πραγματικότητα θα υπερασπίζεται την ίδια της την ύπαρξη. Αυτό κάνει την παρούσα κατάσταση ακόμη πιο επικίνδυνη. Η Αμερική, όπως κάθε άλλη χώρα, έχει δικαίωμα να υπερασπίζεται τον εαυτό της όπως και το να επιδιώκει να ζει σε καθεστώς συνεχούς ειρήνης.
Η απομακρυσμένη γεωγραφική θέση της, ανάμεσα σε δύο ωκεανούς και με μη απειλητικούς γείτονες σε Βορρά και Νότο, την έχει κάνει ένα ασφαλές καταφύγιο για μετανάστες και πρόσφυγες, μακριά από τις διαμάχες και τις φιλοδοξίες του παλαιού κόσμου. Αυτή της η θέση την κάνει άξια να εκτελεί χρέη οικοδέσποινας για τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Αυτή της η θέση θα την προέκρινε να είναι ουδέτερη χώρα.
Καθώς η Αμερική επανεξετάζει τον ρόλο της στον κόσμο υπό έναν νέο πρόεδρο θα έπρεπε να σκεφθεί μια επιστροφή στο «δόγμα Μονρόε», το οποίο προέβλεπε τη μη επέμβαση στα προβλήματα ή στις σχέσεις με την Ευρώπη και τη μη επέκταση στην αμερικανική ήπειρο της ευρωπαϊκής αποικιακής ηγεμονίας. Αυτή η αρχή της μη ανάμειξης θα μπορούσε να επεκταθεί από και προς όλες τις χώρες του κόσμου.
Η απληστία, η ηλιθιότητα, η επιπολαιότητα και οι κακοί υπολογισμοί δεν πρέπει να συνεχίσουν να εμπλέκουν την ανθρωπότητα σε πολέμους. Η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ενωση. Ο κόσμος έχει προχωρήσει. Η συνεργασία και όχι ο εκφοβισμός είναι το κλειδί για την ειρήνη και την πρόοδο. Θα το διαπιστώσει εγκαίρως η Δύση;
Ο λίβυος ηγέτης Μοαμάρ Καντάφι επέστρεψε πρόσφατα από επίσημη επίσκεψη στη Ρωσία.
