Κύριε διευθυντά

Πριν από λίγα χρόνια, Ιανουάριο του 2005, είχε ξεκινήσει ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία, με πανηγυρική συνεδρίαση και ομιλίες των κκ. Καραμανλή, Παπανδρέου, Αλαβάνου και της κυρίας Μαριέττας Γιαννάκου που ήταν υπουργός Παιδείας. Εξι μήνες μετά, ο διάλογος είχε λήξει, ένας ένας οι φορείς και τα κόμματα είχαν αποχωρήσει (το ΚΚΕ αρνήθηκε εξαρχής να μετάσχει). Κανείς δεν κέρδισε από εκείνη την αποτυχία, ούτε η κυβέρνηση ούτε τα κόμματα- και κυρίως δεν κέρδισε η Παιδεία: η κυρία Γιαννάκου προχώρησε μόνη της και βρήκε απέναντί της τους πεπειραμένους γέροντες αριστεριστές της ΠΟΣΔΕΠ που κατάφεραν στο όνομα του κρατικομονοπωλιακού πανεπιστημίου να κάψουν και τα ξερά και τα χλωρά των μεταρρυθμίσεων, με αποτέλεσμα να διαλυθούν για δύο χρόνια (2005-2007) τα πανεπιστήμια και ακόμη να μην έχουν συνέλθει. Και έρχεται τώρα ο Ευριπίδης Στυλιανίδης να προτείνει εθνικό διάλογο για το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, όταν η κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια και δεν έχει ούτε ορίζοντα μηνών μπροστά της. Προφανώς αυτή τη φορά κανείς δεν θα συμμετάσχει και απλώς θα βγαίνουν ο υπουργός και οι διάφοροι επίσημοι και ανεπίσημοι σύμβουλοι να λένε, όπως επί Γιαννάκου, ό,τι κατεβάζει η κούτρα τους, ντόρος να γίνεται και να θεωρείται δημιουργικό έργο. Η ευκαιρία του 2005 δεν έπρεπε να χαθεί, αλλά επειδή κανείς δεν λυπήθηκε που χάθηκε, δεν θα επιτύχει ούτε ο επόμενος ούτε ο μεθεπόμενος διάλογος και η Παιδεία θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο γιατί στην πραγματικότητα κανείς δεν τη νοιάζεται.