Είναι γνωστό ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Η επιβεβαίωση έρχεται, δυστυχώς για τη χώρα μας, με τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν μετά τους Ολυμπιακούς «εν Αθήναις» Αγώνες: 1896, 1906 και 2004. Σύμπτωση; Οσο συμπτωματικά πρέπει να θεωρούνται αυτά που προκαλούνται από εκείνους που δεν αξιοποιούν τους Ολυμπιακούς για μια νέα περίοδο εθνικής προόδου. Οι περιπτώσεις είναι τρεις. Διαφορετικές οι μορφές. Αν γίνει άλμα στον χρόνο και προσγειωθούμε στο 1896, θα δούμε ότι μετά την παλλαϊκή έξαρση και τον θαυμασμό των ξένων για όσα επιτέλεσε η Ελλάδα, μια μικρή και «εν απορία τελούσα χώρα», ήρθε μια καταστροφική για τον τόπο ιλαροτραγωδία. Ο ανόητος, ανώφελος και θλιβερός ως κατάληξη- πρακτική και υλική- ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897. Ο Δημήτριος Βικέλας κάνοντας έργο την αποκλειστικά προσωπική ιδέα της «ανασύστασης» των Ολυμπιακών στην Αθήνα το 1896 και όχι στο Παρίσι το 1900 (όπως αρχικά είχε σκεφθεί ο Κουμπερτέν) στόχευε σε έναν «νέο σύνδεσμο» της μικρής και δυσφημισμένης πατρίδας με την Ευρώπη καθώς και στην «συγκαταρίθμησιν» στην ευρωπαϊκή Ολομέλεια. Ολα όσα είχαν κερδηθεί με τους Αγώνες του 1896 βούλιαξαν στο τέλμα μιας ιστορικά καταδικαστέας, σε πλήρη βαθμό, πολιτικής ενέργειας.
***
Ενα το κρατούμενο όσον αφορά τους πρώτους «εν Αθήναις Ολυμπιακούς Αγώνας». Δέκα χρόνια αργότερα οι Β΄ Ολυμπιακοί της Αθήνας το 1906 (αποκαλούμενοι και Μεσολυμπιακοί και Μεσολυμπιάδα). Παρά την αντίδραση του Κουμπερτέν και των συν αυτώ, οι διεθνείς εκείνοι Αγώνες είχαν σημαντική επιτυχία. Πέραν των όσων συνδέονται με την Ελλάδα της εποχής, η ιστορική εκτίμηση είναι ότι η διοργάνωση εκείνη υπήρξε σωσίβιο για τον παραπαίοντα και με απειλή βύθισης θεσμό λόγω του «αλαλούμ» που είχε επικρατήσει στους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι (1900), αλλά και στους τρίτους στο Σεν Λούις των ΗΠΑ (1904). Δυστυχώς το πάγιο ηθικό αίτημα από ελληνικής πλευράς οι Αγώνες του 1906 να συμπεριληφθούν- όπως τους αξίζει- στον πίνακα της ΔΟΕ χωρίς αρίθμηση παραμένει, να πούμε επιεικώς, σε εκκρεμότητα. Δεν φαίνεται να πιστεύουν σε έναν αγώνα δικαίωσης του 1906 τόσο η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή όσο και ο έλληνας αντιπρόεδρος της ΔΟΕ. Δεν θα επεκταθούμε στα όσα ακολούθησαν μετά το 1906 ως το 1909 στου Γουδή, ώστε να ανοίξει ένας νέος δρόμος, με την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου και την παλλαϊκή εξόρμηση της εκστρατείας του 1912-13 που οδήγησε στην αρτίωση του ελληνικού κράτους και στην απελευθέρωση της Μακεδονίας (έπειτα από σκληρό και αιματηρό αγώνα), της Θράκης, των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, των υπολοίπων τμημάτων της Ηπείρου και της Θεσσαλίας και στην ενσωμάτωση της Κρήτης. Ετσι «τριτώνουν» οι περιπέτειες της Ελλάδας στις δύσκολες και δραματικές ώρες που ζούμε μετά τους Ολυμπιακούς του 2004. Συγκυρία, βάσκανος, μοίρα; Δώστε όποια εξήγηση θέλετε για τα κλωθογυρίσματα της Ιστορίας.
***
Τον τελευταίο καιρό συχνά ακούγεται, κατά τις καλαθοσφαιρικές τηλεοπτικές καλύψεις, ο χαρακτηρισμός ως «γραμμή της φιλανθρωπίας» η εκτέλεση των ελευθέρων βολών. Δεν ξέρουμε αν πρόκειται περί εισαχθέντος προϊόντος ή εγχώριου γλωσσικού εφευρήματος. Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο, πρόκειται περί εννοιολογικής ανακρίβειας. (Εκτός αν γίνει λόγος περί χιούμορ και ειρωνείας.) Τούτο γιατί η λέξη φιλανθρωπία εκφράζει την αγάπη προς τους συνανθρώπους και ιδιαίτερα προς τους έχοντες ανάγκη οιασδήποτε μορφής. Κατά συνέπεια το να προσφέρεις δύο πόντους σε έναν σκληρό αντίπαλο μάλλον δεν είναι δείγμα συμπάθειας. Εκτός από την περίπτωση που η «φιλανθρωπία» αυτή υπαγορεύεται από την τακτική να εμποδίσεις τον αντίπαλο να κερδίσει καλάθι. Τώρα πώς και γιατί οι λέξεις στη ζωή μας συχνά έχουν χάσει το νόημά τους είναι άλλου «παπά ευαγγέλιο». Τυπικό δείγμα το πώς η «Παρτιζάν» έγινε προς το μεγαλοπρεπέστερο εκφώνησης και γραφής «Παρτίζαν», ενώ το Βελιγράδι παραμένει ως έχει και όχι Μπέογκραντ.
