Ημερολόγιο βακτηρίου
«Ι love Ν» 21 Ιουνίου 2008
Αγαπητό ημερολόγιο, νομίζω ότι η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη. Οι ημέρες είναι μεγάλες, ο ήλιος καυτός και εγώ που έπρεπε να βρίσκομαι κάτω από το χώμα στο υγρό ρίζωμα ενός φυτού κείμαι τώρα εδώ και ψήνομαι. Πού είμαι άραγε; Από την ώρα που ξεριζώσανε το φυτό μου και φίλο μου, η ζωή μου άλλαξε. Βεβαίως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Το φυτό μου, που οι άνθρωποι το λένε ζιζάνιο διότι φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν, μαράθηκε και πέθανε εν ριπή οφθαλμού. Εγώ πετάχτηκα από τη θέση μου την ώρα που τραντάζανε το φυτό για να φύγει το χώμα από τις ρίζες του και έχω προσγειωθεί πάνω σε μια πέτρα. Ο ήλιος καίει, η πέτρα καίει και εγώ κινδυνεύω να ψηθώ. Αλλά δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια (τρόπος του λέγειν διότι, ως γνωστόν, δεν έχω χέρια). Εχω βέβαια μαστίγια, αλλά τι τα θες; Για να μπορέσω να μετακινηθώ χρησιμοποιώντας τα θα πρέπει να υπάρχει νερό. Νομίζω ότι δεν έχω άλλη λύση: πρέπει να σποροποιηθώ! (Να περάσω δηλαδή σε εκείνη την κατάσταση νάρκης όπου ο μεταβολισμός μου μειώνεται στο ελάχιστο ώσπου οι συνθήκες να γίνουν ευνοϊκότερες για την επιβίωσή μου.) Καληνύχτα, καλό μου ημερολόγιο.
31 Αυγούστου 2008
Γεια σου αγαπημένο μου ημερολόγιο. Τι ύπνος κι αυτός! «Κοιμήθηκα» για περισσότερο από δύο μήνες ώσπου μια σταγόνα νερού ήλθε και προσγειώθηκε πάνω μου. Ηταν βροχή και οι άνθρωποι φαίνονταν ανακουφισμένοι που ήλθε και μάλιστα σχετικά νωρίς. Κανείς δεν φαίνεται να αγαπάει την ξηρασία, ιδιαίτερα όταν διαρκεί. Τέλος πάντων, εμένα με ανάστησε, με έβγαλε από τον λήθαργό μου. Και καθώς εγώ φούσκωνα με το νερό που περνούσε από τη μεμβράνη μου (διαδικασία που ελέγχω εγώ, βεβαίως…), το ίδιο φούσκωνε και η αρχική σταγόνα που με ξύπνησε. Πάνω της έπεσε μια δεύτερη και μετά μια τρίτη και σιγά σιγά η σταγόνες έγιναν ρυάκι που με παρέσυρε και με έριξε από την πέτρα στο χώμα. Αχ! Τι ευτυχία να βρίσκομαι και πάλι στο χώμα… Ουπς, τι είναι αυτό; Σ΄ αφήνω, ημερολόγιό μου…
13 Σεπτεμβρίου 2008
Αγαπητό μου ημερολόγιο, τέλος καλό, όλα καλά! Αν όμως με είχες ρωτήσει εκείνη την ημέρα που σου έγραφα, θα νόμιζα ότι ήταν η τελευταία της ζωής μου. Ξέρεις τι έγινε; Μερικά παιδιά είχαν έλθει να παίξουν μόλις σταμάτησε η βροχή και ένα από αυτά φορούσε εκείνα τα παπούτσια με τις τρακτερωτές σόλες. Καθώς πάτησε επάνω στις λάσπες που με φιλοξενούσαν, βρέθηκα κολλημένο στους αύλακες που είχαν οι σόλες του (δυνάμεις συναφείας λένε οι άνθρωποι ότι με κρατούσαν εκεί). Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω καμία όρεξη να ξαναδοκιμάσω αυτές τις δυνάμεις. Ευτυχώς δεν είναι και τόσο δυνατές και έτσι, όταν το παιδί κλώτσησε το τόπι του, ξέφυγα από το παπούτσι του και, δεν θα το πιστέψεις, προσγειώθηκα δίπλα σε ένα φυτό που με αναγνώρισε. Αυτό δεν είναι ζιζάνιο, το λένε τριφύλι, οι άνθρωποι το αγαπούν και κανείς δεν πρόκειται να το ξεριζώσει. Η τουλάχιστον έτσι ελπίζω, διότι τώρα που σου γράφω έχω ήδη εγκατασταθεί στις ρίζες του και πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Εχω γίνει και πάλι ένα ολοκληρωμένο και χρήσιμο βακτήριο. Περιττό να σου πω ότι με το φυτό μου έχω μια άριστη σχέση η οποία βασίζεται στη συνεργασία και τον αλληλοσεβασμό: αυτό μου παρέχει ένα ασφαλές σπίτι (στον βαθμό που δεν επεμβαίνουν οι άνθρωποι, βέβαια) και εγώ του παρέχω το άζωτο που του είναι απαραίτητο για τη ζωή του. Γι΄ αυτό σου λέω ότι το φυτό με αναγνώρισε: μόλις εγώ προσγειώθηκα και άρχισα να εκκρίνω μόρια δηλωτικά της παρουσίας μου στο περιβάλλον, εκείνο ανταποκρίθηκε στέλνοντάς μου αντίστοιχα σήματα. Ετσι τώρα βρίσκομαι κλεισμένο σε μια ωραία μεμβράνη στις ρίζες του φυτού μου. Αυτό το σύστημα μεμβρανών που μας χωρίζει και μας ενώνει είναι το καλύτερο: εγώ δεν μπλέκω με τα δικά του ούτε εκείνο με τα δικά μου. Επικοινωνούμε μόνο για να συνεργαστούμε. Περιττό να σου πω ότι έχω μαζί μου και τα παιδάκια μου, καθώς άρχισα να πολλαπλασιάζομαι μόλις οι συνθήκες έγιναν οι κατάλληλες και σκοπεύω να συνεχίσω. Σε αφήνω λοιπόν προς το παρόν, διότι έχω πολύ σοβαρά πράγματα να κάνω…
28 Δεκεμβρίου 2008
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε χαιρετώ. Ξέρω, νομίζεις ότι σε ξέχασα αλλά δεν είναι αλήθεια. Απλώς προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να δείξουμε στους ανθρώπους πόσο σημαντικά είμαστε εμείς και τα φυτά που μας φιλοξενούν. Δεν φαίνεται ότι το έχουν καταλάβει. Νομίζουν ότι είναι το περιούσιο είδος, αυτό για την ευχαρίστηση και εξυπηρέτηση του οποίου φτιαχτήκαμε όλα τα υπόλοιπα, και δεν σκέφτονται τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Είναι δε τόσο αλαζόνες και εγωιστές που δεν μπορούν να δουν πόσο εξαρτημένοι είναι από εμάς και πόσο η δική μας επιβίωση είναι απαραίτητη για τη δική τους. Πάρε, για παράδειγμα, εμάς τα αζωτοδεσμευτικά βακτήρια. Είμαστε από τους λίγους οργανισμούς αυτού του πλανήτη που μπορούμε να μετατρέψουμε το άζωτο της ατμόσφαιρας σε αξιοποιήσιμη μορφή. Να σημειώσω δε ότι το άζωτο είναι απαραίτητο σε όλους τους οργανισμούς (του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου), καθώς αποτελεί βασικό συστατικό των πρωτεϊνών, των νουκλεϊνικών οξέων και άλλων συστατικών του κυττάρου. Με άλλα λόγια, χωρίς άζωτο οι άνθρωποι δεν μπορούν να υπάρξουν και ενώ οι ίδιοι δεν μπορούν να προσλάβουν αυτό που υπάρχει στην ατμόσφαιρα και εξαρτώνται από εμάς (που το μετατρέπουμε συνήθως σε αμμωνία για να το προσλάβουν τα φυτά και στη συνέχεια να περάσει στην υπόλοιπη τροφική αλυσίδα) δεν μας υπολήπτονται καθόλου. Και πες πως εμάς δεν μας βλέπουν και μας αγνοούν (παρεμπιπτόντως, εμένα δεν με έχουν περιγράψει ακόμη). Αλλά να αγνοούν και τα φυτά; Αυτά που φωτοσυνθέτουν για χάρη τους; Να καταστρέφουν δάση χωρίς δεύτερη σκέψη; Είναι πολύ αχάριστοι οι άνθρωποι τελικά και θα τους άξιζε να πεθάνουν! Επειδή, όμως, αυτά τα κάνουν οι μεγάλοι ενώ τα παιδιά τους δεν φταίνε σε τίποτε, λέω να τους δώσουμε άλλη μία ευκαιρία. Γι΄ αυτό θα μου επιτρέψεις να σε δημοσιεύσω. Το ξέρεις ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου να βγάζω τα προσωπικά μου στη φόρα, όπως λένε οι άνθρωποι, όμως πρόκειται για καλό σκοπό. Θα σε δημοσιεύσουν σε μια έγκυρη κυριακάτικη εφημερίδα την οποία διαβάζει πολύς κόσμος. Ετσι πολλοί θα μάθουν για εμάς και ελπίζω ότι το μέλλον των παιδιών (των δικών μου και των ανθρώπων) θα είναι καλύτερο.
