Λοιπόν… Καιρός να σοβαρευτούμε.
***
Βγάλτε μια κόλλα χαρτί. (Κάνω παύση, για να απολαύσω το σούσουρο του πανικού- όπως έκαναν πάντα οι δάσκαλοι του παρελθόντος, όταν μας έριχναν ένα πρόχειρο διαγώνισμα…)
Υπαγορεύω:
***
«Οι διεθνείς εξελίξεις απαιτούν απ΄ όλους μας μεγαλύτερη συνέπεια και αποφασιστικότητα στην υπηρέτηση των αρχών και αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας».
***
Καλείσθε να αναγνωρίσετε αν το παραπάνω μήνυμα προς τον ελληνικό λαό προέρχεται από: α) το διάγγελμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, β) το urbi et orbi του Πάπα της Ρώμης, γ) το μήνυμα του Δημήτρη Λ. Αβραμόπουλου προς τις κυρίες της «Ελπίδας», δ) τη χριστουγεννιάτικη κάρτα του Αδάμ Ρεγκούζα.
Εφέτος οι κάρτες των πολιτικών είναι ως επί το πλείστον οι απλούστερες: απλά επισκεπτήρια, λίγο μεγαλύτερα του συνήθους μεγέθους, υπόλευκου χρώματος, με τυπωμένο το όνομα και τις ευχές εποχής, με τον γραφικό χαρακτήρα του ευχέτη.
***
Ευτυχώς, υπάρχει και η εξαίρεση! Υπάρχει- για να θυμηθώ τον λόγο του Churchill όταν ανήγγειλε τη νίκη των Συμμάχων στο Αλαμέιν- «η λαμπερή ακτίνα που αντανακλάται στα κράνη των στρατιωτών μας,θερμαίνοντας και χαροποιώντας τις καρδιές όλων μας». Ευτυχώς, αγαπητοί αναγνώστες, υπάρχει ο Αρης! (Σκέτο Αρης, το επίθετο περιττεύει…)
***
Στον λογότυπο του φακέλου κυριαρχεί το Αρης και μια γκρίζα καλλιτεχνική μουντζούρα στο σχήμα της Ελλάδας. Μέσα μια κατακόκκινη κάρτα με την ίδια μουντζούρα, όπου τα ονόματα των πόλεων έχουν αντικατασταθεί από έννοιες όπως Αγάπη, Ειλικρίνεια, Χαμόγελο, Αλληλεγγύη, Δημιουργία, Ευαισθησία, Φιλία, Οικογένεια κτλ. Από κάτω διαβάζουμε τη φράση (και συγχρόνως τη φανταζόμαστε να εκφέρεται νιαουριστά): «Ολη η Ελλάδα μια αγκαλιά ευχές!».
***
Πηγαίνουμε στην τουαλέτα, αποβάλλουμε διά της στοματικής οδού, εντός της λεκάνης, το κρουασάν και τον καφέ του πρωινού.
Επιστρέφουμε, ανοίγουμε την κάρτα και διαβάζουμε τις λευκές ευχές του Αρη σε κόκκινο φόντο: «Από τη χρονιά που φεύγει ας κρατήσουμε τα καλύτερα.Τη χρονιά που έρχεται ας φροντίσουμε τα καλύτερα.Με τη δύναμη της αλληλεγγύης και με την ευαισθησία που χαρακτηρίζει τις Ελληνίδες και τους Ελληνεςοι ευχές μας θα γίνουν πραγματικότητα».
***
Μα πού στο καλό τη βρίσκει αυτή τη χαζοχαρούμενη διάθεση; Αγκαλιά με τον αρκούδο Winnie the Ρooh κοιμάται κάθε βράδυ;
***
(Αν δεν το μαντέψατε ήδη, ο Αρης του παραπάνω σημειώματος είναι ο υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης της Νέας Διακυβέρνησης…)
Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, για να ελέγξω αν θυμόμουν σωστά τον λόγο του Churchill που αναφέρεται στο προηγούμενο σημείωμα, βρήκα στην ιστοσελίδα τής «Churchill Society» το πλήρες κείμενο, όπως εκφωνήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1942 στο δημαρχείο του Λονδίνου. Ως τώρα γνώριζα μόνο τη συντομευμένη εκδοχή της, που εκφωνήθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων.
Διάβασα, λοιπόν, για πρώτη φορά το πλήρες κείμενο και ανακάλυψα μία λεπτομέρεια που με συγκίνησε.
***
Ξεκινώντας ο Churchill την αναγγελία της πρώτης βρετανικής νίκης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και απευθυνόμενος στους καλεσμένους του δημάρχου του Λονδίνου μνημονεύει τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Μεταφράζω: «Ο μακαρίτης Μ. Βενιζέλος* παρατήρησε ότι σε όλους τους πολέμους της η Αγγλία – θα έπρεπε να έχει πει Βρετανία, φυσικά- πάντοτε κερδίζει μία μάχη:την τελευταία.Φαίνεται ότι τώρα ξεκινήσαμε κάπως νωρίς. O στρατηγός Αλεξάντερ, με τον λαμπρό σύντροφο και υπαρχηγό του,τον στρατηγό Μοντγκόμερι,έχει κερδίσει μια ένδοξη και αποφασιστική νίκη σε αυτό που νομίζω ότι πρέπει να αποκληθεί η Μάχη της Αιγύπτου.Ο στρατός του Ρόμελ έχει ηττηθεί.Εχει κατατροπωθεί.Εχει σε μεγάλο βαθμό καταστραφεί ως μάχιμη δύναμη».
***
Συγχωρήστε μου την αμεσότητα του ύφους, αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να το πω. Επειδή έχω διαβάσει ό,τι μπορούσα να διαβάσω στην ως τώρα ζωή μου σχετικά με την εποχή (ημερολόγια, απομνημονεύματα, επίσημες βιογραφίες κτλ.), αισθάνομαι υπερηφάνεια όταν σκέπτομαι πόσο σημαντική προσωπικότητα θεωρούσε τον Βενιζέλο ο Churchill, ώστε να τον θυμάται την ώρα που ανακοινώνει την πρώτη νίκη του. (Σημειωτέον ότι τα πρώτα δύο χρόνια της πρωθυπουργίας του οι Τόρηδες, το κόμμα του δηλαδή, αντιμετώπιζαν τον Churchill λίγο χειρότερα από ό,τι τον Σημίτη το ΠαΣοΚ…)
***
*Στο πρωτότυπο, «the late Μ.Venizelos».Επειδή στην αγγλική της εποχής δεν ήταν ασυνήθιστο να χρησιμοποιείται ο τίτλος του κυρίου στους προσφάτως τεθνεώτες,υποθέτω ότι το «Μ.» σημαίνει «Μister»- και τούτο διότι δεν θέλω να βάλω στον νου μου πως ο Churchill νόμιζε ότι τον Βενιζέλο τον λέγανε Μάκη, Μίκη,Μαρίνο,Μνησικλή, Μελέαγρο ή, ακόμη χειρότερα, Μαρία…
Οφείλω να παραδεχθώ ότι, ως στήλη, ήμουν πολύ αυστηρή με τον ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό. Εκαναν όμως αυτή την… Πώς να τη χαρακτηρίσω; Εκαναν αυτή την τόσο γλυκιά, τρυφερή χειρονομία προς όλους μας και, το ομολογώ, ένιωσα τύψεις.
***
Επανορθώνω, λοιπόν, συγχαίροντας τον ΣΥΡΙΖΑ για την καταπληκτική ιδέα (που τόσο πολύ τη χρειαζόμασταν σε καιρούς αβεβαιότητας!) του ευθυμογραφήματος των Χριστουγέννων, που δημοσιοποίησαν με τη μορφή των «δεκαπέντε άμεσων στόχων πάλης». Εκείνων, δηλαδή, που ο ΣΥΡΙΖΑ, από τις 9 του Ιανουαρίου (οπότε ανοίγουν τα σχολεία…) και έπειτα, θα αγωνιστεί για να πραγματοποιήσει.
***
Πολύ λογικά, ως πρώτο στόχο θέτουν… τον ευκολότερο: «Κατάργηση των συνθηκών της ΕΕκαι ιδιαίτερα των διατάξεων των Συνθηκών του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας». Με άλλα λόγια, επιστροφή στο καθεστώς της ΕΟΚ. Αν θα είναι μονομερές για την Ελλαδάρα- που επιμένει και αντιστέκεται- ή αν θα αφορά το σύνολο των κρατών-μελών της Ενωσης, δεν διευκρινίζεται. Θεωρώντας όμως ως δεδομένο τον διεθνισμό της εγχώριας ριζοσπαστικής Αριστεράς, μένω με την ελπίδα ότι ο στόχος αφορά την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων από τα δεσμά της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και οι Γερμανοί άνθρωποι είναι στο κάτω κάτω! Γιατί να μην τους σώσουμε;
***
Ξεχωρίζω επίσης (προς το τέλος του καταλόγου) τον στόχο για «πλήρη και σταθερή εργασία για όλους». Εδώ στέκομαι και θαυμάζω τη σοβαρότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αν ήταν λαϊκιστές και δημαγωγοί, θα έθεταν τον στόχο της πλήρους και σταθερής εργασίας για όλους και για πάντα. Αλλά είναι συνετοί και ρεαλιστές.
***
Εξάλλου, αυτό που υπόσχονται στην πραγματικότητα, αλλά το αποφεύγουν από ταπεινότητα, είναι ότι υπόσχονται το τέλος της εργασίας. Διότι πλήρης και σταθερή δουλειά για όλους σημαίνει ίσο μισθό, ανεξαρτήτως προσπάθειας, προσόντων και παραγωγικότητας. Με απλά λόγια, το τέλος της εργασίας.
Επιστροφή στα σπήλαια και στο κυνήγι…
***
Για τα υπόλοιπα σας παραπέμπω στην άριστα οργανωμένη ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ και σας αφήνω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας…
***
Χρόνια πολλά, Αλέκο και Αλέξη! Χρόνια πολλά και πάντα τέτοια!
