Πάει τέλειωσε, o Αϊ-Βασίλης δεν θα ΄ρθει εφέτος. Ο άγιος του δυτικού ευδαίμονος κόσμου είναι χολωμένος. Τον πρόδωσε το σύστημα που χρόνια τώρα υπηρετούσε, με παραφουσκωμένους σάκους και στραπατσαρίσματα σε καμινάδες.
Μπορώ να τον φανταστώ με μπράτσα σταυρωμένα και χείλη στυφά, να μην μπορεί ακόμη να πιστέψει πώς μετεδόθη ο ιός των subprimes, πώς αρρώστησαν οι Fannie Μae και Freddie Μac, πώς χρεοκόπησε η Βear Stearns, πώς έκλεισε η Lehman Βrothers.
Τι δουλειά έχει ένας άγιος που εφευρέθηκε στο όνομα της (καταναλωτικής) ελπίδας, τον καιρό της ύφεσης, της κατάρρευσης των αγορών, των μαζικών απολύσεων, της ανασφάλειας για το μέλλον;
Είναι πολύ μεγάλος πια για να θυμηθεί τα ρεφλέξ του, τον μαύρο Δεκέμβριο του 1929, στο κραχ του Μεσοπολέμου. Ηταν και άπειρος ακόμη τότε, θαμπωμένος από την επιτυχία του τη δεκαετία που εξέπνεε, όταν εξόπλιζε τα σπίτια με ντουζίνες οικιακών συσκευών, ηλεκτρικές σκούπες, ραδιόφωνα, κουζίνες.
Δεν το ΄χει σε τίποτε να το γυρίσει, να πετάξει τα φανταχτερά κόκκινα που του ΄ραψε η Coca-Cola και να φορέσει « ράσα τριμμένα, μπαλωμένα », « τρύπια τσαρούχια », « σκούφια παλιά », και « ένα παλιοτάγαρο αδειανό », να μοιάζει « με καλόγερο ζητιάνο », όπως οκατά Φώτη Κόντογλου – Αϊ Βασίλης του ρωμαίικου.
Εκείνος δεν μοίραζε πακέτα, γυρνούσε στα χωριά των χριστιανών και αναζητούσε «ποιος θα τον γιορτάσει με καθαρή καρδιά». Και βρήκε τον Γιάννη, Βλογημένο τον είπε, και τη φαμίλια του, « άξιους της ειρήνης ».
Αγιος παλαιάς κοπής ήταν όμως και εκείνος. Τι τύχη θα είχε σε μια χώρα που δονείται από αλυσίδα σκανδάλων, με πρωταγωνιστές εξέχοντα μέλη του πολιτικού της προσωπικού και… ηγουμένους, από τον φόνο ενός 15χρονου παιδιού, Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια, κυνικούς αστυνομικούς, πορείες, βανδαλισμούς και δακρυγόνα. Θα τρόμαζε μόνο να έβλεπε τις διμοιρίες των ΜΑΤ να φυλάνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πρωτεύουσας…
