Εχουμε κυβέρνηση έστω και αυτή την απερίγραπτη αλλά νόμιμη που γνωρίζουμε, έχουμε αξιωματική αντιπολίτευση που ο λόγος της δεν έχει ως τώρα συνεπάρει όσους αμφισβητούν το σύστημα, έχουμε Δεξιά της Δεξιάς που ευτυχώς ελάχιστοι εμπιστεύονται και έχουμε και χωρισμένη στα δύο Αριστερά που δεν φαίνεται πιο σοφή και αποτελεσματική από όλους τους άλλους. Το δόγμα ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα μοιάζει αυτές τις ημέρες χλωμό. Ως τώρα δεν βρέθηκε κανείς πολιτικά και κοινωνικά ισχυρός που ο λόγος του να ακουστεί και να χαράξει μια γραμμή. Και να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση.
Και αν μιλούσε ο Σημίτης; Το ονειρεύονται αρκετοί αλλά τα πράγματα είναι τόσο μπλοκαρισμένα, ενώ τα «παιδιά» τρέχουν στους δρόμους με τις ομάδες της παραβατικότητας, που δεν είναι εύκολο να βρεθεί θεσμικός και συναινετικός τρόπος για μια αποτελεσματική παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού. ΄Η κάποιου άλλου (δεν υπάρχουν δα και πολλοί)
ανάλογου κύρους.
Για να προχωρήσουμε σε εκλογές απαιτούνται τρία πράγματα:
να το θέλει η σημερινή κυβέρνηση. Να έχει αποκατασταθεί πραγματικά μια εύρυθμη ζωή. Και να μας πείσουν όσοι ζητήσουν την ψήφο μας ότι έχουν λύσεις να προτείνουν για την αντιμετώπιση της γενικής δυσπιστίας για όλους χωρίς εξαίρεση τους θεσμούς της πολιτείας μας. Και μαζί, για την αντιμετώπιση των συνεπειών της οικονομικής, κοινωνικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. Χωρίς αυτά, οι εκλογές μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνες και τα αδιέξοδα να παραμείνουν όπως σήμερα.
Ακόμη και ο πιο ευρύς ανασχηματισμός δεν μπορεί να αλλάξει κάτι αν δεν συμβολίζει τη θέληση επιβολής ριζοσπαστικών (και όχι νεοφιλελεύθερων!) μεταρρυθμίσεων. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν προκύπτουν από επικοινωνιακούς αυτοσχεδιασμούς. Δυστυχώς τα συρτάρια νέων ιδεών των νεοδημοκρατών φαίνονται δραματικά άδεια. Επιπλέον ελάχιστοι περιμένουν πάντα κάτι από τον κ. Καραμανλή που τόσες φορές μίλησε στο κενό με λόγια του αέρα. Ακόμη και το μοραΐτικο κόλπο με το μοίρασμα των ευρώ αποδείχτηκε στην Αθήνα ξεδοντιασμένο. Αφορά τα όσα θύματα των γεγονότων. Δεν αφορά «τα παιδιά» που μπορεί να μη γνωρίζουν τι το συγκεκριμένο και υλοποιήσιμο θέλουν αλλά ξέρουν τι δεν θέλουν πια.
Δεν βιώνουμε επανάσταση, ζούμε όμως εξέγερση που και χωρίς μολότοφ και καταστροφές θα συνεχιστεί κάμποσο στα μυαλά. Εχουμε πια μια νέα γενιά να προσχωρεί σε μια μηδενιστική αντίληψη της πολιτικής και των κοινωνικών σχέσεων. Και πόσο μπορεί να παραταθεί ο βίος ενός απαξιωμένου συστήματος.
