Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως όλοι οι Ελληνες ένιωσαν συντριβή και πόνο ψυχής για τον άδικο θάνατο του νεαρού Αλέξη. Συγχρόνως κανείς δεν έχει την πρόθεση να εξαιρέσει τον δράστη από τις πιθανές ευθύνες του. Το μεμονωμένο όμως αυτό περιστατικό δεν δικαιολογεί τη γενικευμένη επίθεση κατά της Αστυνομίας. Εστω και αν παρόμοια περιστατικά συνέβησαν αρκετά την τελευταία εικοσαετία. Η βία, οι καταστροφές περιουσιών, τα έκτροπα είναι αδικαιολόγητα φαινόμενα και κατακριτέα. Αποτελούν δε εγκλήματα κατά της κοινωνίας.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως όλοι οι Ελληνες ένιωσαν συντριβή και πόνο ψυχής για τον άδικο θάνατο του νεαρού Αλέξη. Συγχρόνως κανείς δεν έχει την πρόθεση να εξαιρέσει τον δράστη από τις πιθανές ευθύνες του.
Το μεμονωμένο όμως αυτό περιστατικό δεν δικαιολογεί τη γενικευμένη επίθεση κατά της Αστυνομίας. Εστω και αν παρόμοια περιστατικά συνέβησαν αρκετά την τελευταία εικοσαετία.
Η βία, οι καταστροφές περιουσιών, τα έκτροπα είναι αδικαιολόγητα φαινόμενα και κατακριτέα. Αποτελούν δε εγκλήματα κατά της κοινωνίας.
Γι΄ αυτό μια σύγχρονη πολιτεία οφείλει να αντιμετωπίζει την παραβατικότητα με τις νόμιμες δυνάμεις τάξεως- δηλαδή την Αστυνομία- και πάντα μέσα στα όρια και τις αρμοδιότητες που ορίζουν οι νόμοι και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αναμφισβήτητα, υπάρχει μια διαχρονική παράλειψη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων από την εκάστοτε πολιτική εξουσία αναφορικά με τον παθητικό τρόπο αντιμετώπισης της βίας στους δρόμους των πόλεων. Ιδιαίτερα απέναντι σε εκείνους που- δρώντας ομαδικά και κατά σύστημα- επιδίδονται σε βανδαλισμούς, λεηλασίες περιουσιών και προκαλούν το δημόσιο αίσθημα υπονομεύοντας την ασφάλεια, την τάξη και την κοινωνική ειρήνη.
Θεωρώ ότι ήλθε η ώρα να αλλάξουμε αυτή την εσφαλμένη διαχρονική πολιτική. Το κράτος οφείλει να επιβάλει τον νόμο και να διασφαλίσει τους όρους της ομαλής κοινωνικής ζωής. Το έγκλημα, η βία και οι καταστροφές περιουσιών δεν έχουν σχέση με την πολιτική, τη δημοκρατία και τις ελευθερίες των πολιτών.
Η «κουκούλα» εξάλλου δεν έχει σχέση με ιδεολογία. Δεν αποτελεί πολιτική. Είναι η αναίρεσή της. Είναι η συγκάλυψη της πρόθεσης για βία και καταστροφές. Πρέπει κάποτε να ξεσκεπάσουμε τους «κουκουλοφόρους» – εχθρούς της δημοκρατίας μας.
? Η ανομία και το άσυλο Μήπως λοιπόν έχει έλθει η ώρα να επανεξετάσουμε και τη νομιμότητα της χρήσης της κουκούλας από συγκροτημένες ομάδες κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων; Να πάψουν δηλαδή να δρουν οι γνωστοί άγνωστοι πίσω από την ασφάλεια της κάλυψης των προσώπων και της αληθινής τους ταυτότητας; Να περιορίσουμε την ασύδοτη ελευθερία της ανομίας των ολίγων που προβαίνουν σε κακουργηματικές πράξεις σε βάρος της κοινωνίας;
Μπαίνει όμως και ένα άλλο ερώτημα:
Μήπως έχει έλθει η ώρα να επανεξετάσουμε τη θωράκιση του πανεπιστημιακού ασύλου; Να αναπροσδιοριστεί ο ρόλος του, ως πραγματικού ασύλου ιδεών και ελευθερίας και όχι ως άνδρου και χώρου παραγωγής εγκλήματος, που τελικά καταλύει την ουσιαστική του σημασία; Μήπως έχει έλθει η ώρα- επιτέλους- η πανεπιστημιακή κοινότητα να προστατεύσει το ακαδημαϊκό άσυλο ως οφείλει εκ του νόμου και ως έχει υποχρέωση εκ του ρόλου της ως πνευματικού ταγού από όσους στην πραγματικότητα το έχουν καταστήσει «άσυλο ανομίας»; Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται και ένα ηθικό δίλημμα μείζονος σημασίας. Πού δηλαδή βρίσκονται τα όρια μεταξύ των ατομικών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων της κοινωνίας. Ασφαλώς, τα ατομικά δικαιώματα αποτελούν σημαντική δημοκρατική κατάκτηση που πρέπει να διαφυλαχτεί και να προστατευθεί. Η ατομικότητα, όμως, και τα δικαιώματά της δεν μπορούν να προσκρούουν στα δικαιώματα κάποιας άλλης, αυτόνομης, ατομικότητας. Παράλληλα υπάρχουν και οι υποχρεώσεις του κάθε πολίτη μέσα σε μια δημοκρατική κοινότητα, καθώς και τα δικαιώματα της ολότητας, δηλαδή τα συλλογικά. Γι΄ αυτό και αυτά έχουν πρωταρχική αξία ως κοινωνικά αγαθά.
