Τα γεγονότα των τελευταίων δύο εβδομάδων έχουν κυριολεκτικώς συνταράξει το πανελλήνιο και έχουν προκαλέσει συζητήσεις και έξω από τη χώρα μας. Ο αδόκητος και άδικος χαμός ενός εφήβου από το χέρι ενός αστυνομικού υπήρξε, όμως, μόνον η θρυαλλίδα, που προκάλεσε την ανάφλεξη, την ανεξέλεγκτη κατάσταση που ακολούθησε. Προξενεί γι΄ αυτό απορία πώς είναι δυνατόν να μην είχε γίνει αντιληπτό, τουλάχιστον από τους πολιτικούς και πνευματικούς ταγούς της κοινωνίας μας, ότι η κρίση επέκειτο…
ΟΤΑΝ από πολύ καιρό οι ισχύοντες νόμοι δεν εφαρμόζονται, όπως διαπιστώνει κανείς στις πιο πεζές καθημερινές εκδηλώσεις…
Οταν η οικογένεια έχει παύσει να λειτουργεί, καθώς και οι δύο γονείς, κατά κανόνα, τρέχουν για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή της και μεταφέρουν στους ανυποστήρικτους βλαστούς τους μόνο το άγχος για την επόμενη ημέρα, την ανασφάλεια και την έλλειψη προοπτικής…
Οταν η εξαγγελθείσα επανίδρυση του κράτους δεν έχει κατορθώσει να προχωρήσει ούτε καν στη δημιουργία ενός μικρού υπουργικού συμβουλίου και στην καθιέρωση ασυμβιβάστου μεταξύ υπουργικής και βουλευτικής ιδιότητας, ώστε οι επικεφαλής των υπουργείων να απελευθερωθούν από το κυνήγι του σταυρού και συνακολούθως από το περίφημο πολιτικό κόστος…
Οταν η δημόσια εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες της, έχει διαλυθεί, έχει παύσει να είναι δωρεάν και δεν προσφέρει όχι μόνο ουσιαστικές γνώσεις, αλλά ούτε στόχους, οράματα και προοπτικές…
Οταν η δημόσια υγεία ασθενεί βαρέως η ίδια και είναι εντελώς τυχαίο το αν θα επιζήσει ο ασθενής, έως ότου προγραμματισθεί επέμβαση ή εξέτασή του σε δημόσιο νοσοκομείο…
Οταν η δικαιοσύνη απονέμεται κατά τρόπο και σε χρόνο που οδηγεί πολλές φορές σε οιονεί αρνησιδικία και οι δικαστές που την προσωποποιούν στα ανώτατα αξιώματα είναι οι εκλεκτοί των εκάστοτε κυβερνήσεων…
Οταν η Εκκλησία, περίκλειστη μέσα στα τείχη της, έχει αποκλείσει από τη διοίκησή της το αιρετό λαϊκό στοιχείο, χωρίς αυτό να την έχει περισώσει από τα σκάνδαλα και την αδιαφάνεια στη διοίκηση της περιουσίας της…
Οταν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όχι μόνο δεν αυτοδιοικούνται, παρά τη ρητή συνταγματική επιταγή, αλλά αντιθέτως, όλως απροσχηματίστως, κομματοκρατούνται, με αποτέλεσμα συνεχείς υποχωρήσεις στα «αιτήματα» οργανωμένων φοιτητικών μειονοτήτων… Οταν το «άσυλο» δεν μπορεί να προστατευθεί ούτε από τις ανήμπορες πανεπιστημιακές αρχές, η εκλογή των οποίων εξαρτάται τελικώς από τα κόμματα, ούτε από την Αστυνομία, που δειλιάζει να εφαρμόσει τον νόμο, ο οποίος προβλέπει ρητώς την επέμβασή της, όταν διαπράττονται κακουργήματα…
Οταν τα, ιδιωτικά κυρίως, μέσα μαζικής ενημερώσεως προβάλλουν το ασήμαντο, υποβαθμίζουν το σημαντικό, χλευάζουν τους θεσμούς, διακωμωδούν τις αξίες, γελοιοποιούν τις πολιτιστικές παραδόσεις και την ιστορία μας και οργανώνουν συζητήσεις που τεχνηέντως εκτρέπουν σε ριάλιτι σόου για να επιτύχουν μεγαλύτερη τηλεθέαση…
Οταν στην κοινωνία είναι διάχυτη η έλλειψη σεβασμού στον αναξιοπαθούντα, στον ανάπηρο, στον αδύναμο, στον διαφορετικό και βασιλεύουν το βόλεμα, ο ωχαδερφισμός, η αρχή της ήσσονος προσπαθείας, το εύκολο κέρδος και ο ακραίος εγωκεντρισμός…
ΟΣΟ και εάν όλα αυτά δεν δικαιολογούν τις βιαιοπραγίες και τις καταστροφές, κοινή πεποίθηση είναι ότι βρισκόμαστε σε μια γενικευμένη κρίση των θεσμών και του πολιτικού συστήματος. Η ευθύνη των πολιτικών κομμάτων, ιδίως δε των θεωρουμένων ως κομμάτων εξουσίας, απέναντι στην κρίση είναι μεγάλη και βαριά.
Είναι όλως απαραίτητη η ανακάθαρση και ανανέωση του πολιτικού δυναμικού τους. Φαντάζει μάταιο στις σημερινές συνθήκες, και για όσο χρόνο θα μπορούσε κανείς να προβλέψει, να παύσουν αυτά τα κόμματα να είναι αρχηγικά. Ας αρθούν, λοιπόν, στο ύψος των περιστάσεων οι αρχηγοί τους!
Είναι όλως απαραίτητη η απομάκρυνση φθαρμένων ή/και ανυπόληπτων πολιτικών και η επιλογή νέων προσώπων, καταξιωμένων στην κοινωνία, που θα έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για τα κοινά και διάθεση για προσφορά. Θα ήταν ολέθριο λάθος να πιστέψει κανείς πως αίτημα της ελληνικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή είναι μόνο η αλλαγή κυβερνήσεως.
Αίτημά της, πρωτίστως, είναι η αλλαγή πολιτικής, η αλλαγή της ποιότητας της πολιτικής. Η άρθρωση ενός άλλου πολιτικού λόγου. Οχι τυποποιημένου και άπνοου, αλλά ουσιαστικού και θαρραλέου.
Αίτημά της είναι ρηξικέλευθες αλλαγές στις δομές του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η υλοποίηση μιας άλλης πολιτικής στην Παιδεία, στην Υγεία, στη διοίκηση, στη Δικαιοσύνη, στη δημόσια τάξη και ασφαλώς στην οικονομία.
Η απαίτηση για μια συνολική ανόρθωση του κράτους και της κοινωνίας προϋποθέτει, βεβαίως, εκείνους που θα αποτελέσουν αξιωματικούς γνώμονες αληθείας και θα δώσουν το παράδειγμα. Τα πρότυπα, τους ταγούς. Και η έλλειψη, αν όχι η απουσία τους, είναι και προφανής και αυτόχρημα τραγική.
Ο κ. Ι. Μ. Κονιδάρης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
