Το 68% των Αμερικανών θέλει να μην τιμωρηθεί ο ιρακινός δημοσιογράφος που πέταξε τα παπούτσια του στον απερχόμενο πρόεδρο Μπους. Μόνο το 21% θέλει την τιμωρία του, εκ των οποίων περίπου οι μισοί (το 44%) θέλουν να τιμωρηθεί επειδή τα παπούτσια δεν πέτυχαν τον Μπους…
Κάθε κρίση έχει και τα καλά της. Νομίζω ένα από τα καλά τούτης της κρίσης αρχίζει κιόλας να φαίνεται: πέντε ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα και ακόμη δεν βλέπω τον συνήθη κάθε χρόνο αυτή την εποχή καταιγισμό καρτών με τις τυπικές, φλύαρες, σαχλές, δακρύβρεκτες, ενίοτε ακόμη και γλοιώδεις «ευχές εποχής». Θυμίζω ότι, στην ακμή της σύντομης εγκόσμιας βασιλείας του, ως και ο Χριστόδουλος είχε απευθύνει συστάσεις προς το έθνος, ορίζοντας τις αισθητικές προδιαγραφές των καρτών. Εφέτος, όμως, σχεδόν τίποτε.
Επιτέλους, ήταν καιρός. Κάθε χρόνο βλέπω τον απίθανο όγκο των καρτών που στέλνουν οι πολιτευόμενοι ακόμη και σε ανθρώπους που τους έχουν- αν μου επιτρέπετε- γραμμένους και απορώ με τον παραλογισμό της σπατάλης πολύτιμων πόρων, από το χαρτί ως τις εργατοώρες που πάνε στον βρόντο. Εστω και αν το φαινόμενο οφείλεται στις ειδικές περιστάσεις (οικονομική κρίση, πολιτική κρίση και ανεξέλεγκτο μπάχαλο στην Αθήνα), είναι η ευκαιρία για να τελειώνει κάποτε αυτή η βλακώδης ιστορία με τις κάρτες.
(Βέβαια, ενδέχεται όλα τα παραπάνω να είναι τελείως στον αέρα. Δεν αποκλείω, δηλαδή, να έχω απλώς παρεξηγήσει ότι δεν είμαι και τόσο δημοφιλής…)
Ο πρωτοσέλιδος τίτλος στον χθεσινό «Ριζοσπάστη» δεν επιτρέπει αμφιβολίες: « Αμεση μαχητική απάντηση στη δολοφονική επίθεση σε συνδικαλιστές μαθητές ». Μετά τον- ευτυχώς ελαφρό τραυματισμό από πυροβολισμό μαθητή προσκείμενου στο ΚΚΕ, το ιστορικό κόμμα της Αριστεράς είναι αδύνατον να μην εντείνει την παρουσία του στις διαδηλώσεις. Αυτό σημαίνει ότι αλλάζει η ισορροπία των δυνάμεων στα Νέα Δεκεμβριανά, καθώς μπαίνει στο παιχνίδι η πασίγνωστη για την αποτελεσματικότητά της ομάδα για την περιφρούρηση των συγκεντρώσεων του ΚΚΕ- η μόνη σοβαρή μονάδα αποκατάστασης της τάξης, έτσι όπως έχουμε καταντήσει.
Δημιουργείται λοιπόν η βάση για μια συνωμοσιολογική θεωρία: Η επίθεση κατά του μαθητή ήταν προβοκάτσια, την οποία προκάλεσε η ίδια η Αστυνομία ώστε να ερεθιστεί το ΚΚΕ, να κατεβεί στους δρόμους και η ομάδα περιφρούρησης να τακτοποιήσει τους κουκουλοφόρους, αφού η ίδια η Αστυνομία δεν μπορεί να μας γλιτώσει! (΄Η δεν θέλει…)
Από το μεσημέρι της Πέμπτης (προχθές) το πολιτικό κλίμα αλλάζει- σας το λέω εγώ και θα το δείτε να καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Ο λόγος είναι ότι από προχθές το μεσημέρι όλοι συζητούν το άρθρο του βουλευτή Ηλείας κ. Παναγιώτη Αδρακτά, που δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα της παρατάξεως. Η ακροτελεύτια πρόταση ήταν αυτή που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στον πολιτικό κόσμο και συνέβαλε στη μεταστροφή του κλίματος: « Προσωπικά αισθάνομαι υπερήφανος ως πολίτης μιας σύγχρονης δημοκρατικής χώρας,ως μέλος μιας παράταξης και βουλευτής ενός κόμματος που η κυβέρνησή του διακατέχεται από ανυπέρβλητο δημοκρατικό ήθος και συμπεριφέρεται με αυταπόδεικτη υπευθυνότητα ».
Η δημοσίευση αυτών των λόγων του κ. Παναγιώτη Αδρακτά, όπως θα γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος, ήταν η κρίσιμη στιγμή στην ιστορία της εξελισσόμενης αναμέτρησης.
Ηταν κάτι ανάλογο με τη στιγμή της επαφής των προφυλακών του Μπλύχερ με τους Αγγλους, στο πεδίο του Βατερλό, η οποία έδωσε τη δυνατότητα στον Γουέλιγκτον να διατάξει την επίθεση κατά των Γάλλων. Ο κ. Π. Αδρακτάς έχει κερδίσει πλέον τη θέση του στην Ιστορία…
(Αν, πάντως, στ΄ αλήθεια ο κ. Αδρακτάς αισθάνεται « περήφανος ως πολίτης μιας σύγχρονης δημοκρατικής χώρας », δικαιούμαι να υποθέτω ότι πρέπει να ζει κάπου μεταξύ Βρετανίας και Γερμανίας και ότι έρχεται στην Ελλάδα μόνο για να τον ψηφίζουν…)
Η ευαγγελική έκφραση « ο αποθανών δεδικαίωται » σημαίνει ότι ο νεκρός λυτρώνεται από το προπατορικό αμάρτημα, καθώς υποτίθεται ότι η θνητότητα ήταν η τιμωρία του. Αφότου όμως επικράτησε πλήρως στον ελληνικό κόσμο η ευκολία του λαϊκισμού (τα πάντα στους πάντες άνευ ορίων) και έγινε πια μέρος της κουλτούρας μας, το νόημα της στερεότυπης φράσης άλλαξε.
Σήμερα σημαίνει ότι ο νεκρός όχι μόνο συγχωρείται, αλλά δοξάζεται για ό,τι έκανε στον μάταιο τούτο κόσμο.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν οπωσδήποτε από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία του Κυπριακού- δηλαδή στην ιστορία της Κύπρου, ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι αποθεωτικοί λόγοι στο κατευόδιό του οφείλονταν όμως και σε κάτι ακόμη, εκτός από την πολιτισμική ιδιαιτερότητα της καθαγίασης του νεκρού: οφείλονταν στην προσπάθεια διαφόρων ενδιαφερομένων να αναδειχθούν κληρονόμοι της πολιτικής παράδοσης του εκλιπόντος. (Οπως είναι φυσικό, για κάθε Χριστόδουλο που πεθαίνει, υπάρχει πάντοτε ένας Ανθιμος πρόθυμος να αναπληρώσει το κενό…)
Χαρακτηριστική η περίπτωση του κ. Βάσου Λυσσαρίδη, ο οποίος εκφώνησε τον επικήδειο, παρ΄ ότι ήταν γνωστόν τοις πάσι στη Μεγαλόνησο ότι ζωντανό δεν μπορούσε να τον χωνέψει με τίποτε. Ωστόσο, δεν πήγαν όλα καλά για τον κ. Λυσσαρίδη. Τελειώνοντας τον δικό του επικήδειο, ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος είπε: « Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει, Βάσο » για να διορθώσει αμέσως: «…Τάσσο! ». Ορισμένοι απέδωσαν το γλωσσικό ολίσθημα στον εκνευρισμό του Αρχιεπισκόπου, καθώς έχει και αυτός βλέψεις στην κληρονομιά του μακαρίτη…
Κύριε διευθυντά
Ποιος είπε ότι η κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια;Οποιος και αν το υποστηρίζει,τον διαψεύδει με τις πράξεις του ο Γιάννης Βαληνάκης,ο ηρωικός υφυπουργός Εξωτερικών,ο λεγόμενος και Αφρικανός,ως ο άνθρωπος που μόνος του εκπόνησε,μόνος του προώθησε και,φευ, μόνος του εφήρμοσε την Αφρικανική Πολιτική της Ελλάδος.
Ενώ στην Αθήνα συνέβαιναν οι γνωστές ταραχές,ο άοκνος Βαληνάκης συμμετείχε στη διεθνή πρωτοβουλία «Ομάδα της Ελιάς» (ελληνική επινόηση,όπως φαντάζεσθε…),ένα forum που υφίσταται για να μην αισθάνονται παραπεταμένοι οι υφυπουργοί Εξωτερικών των μεσογειακών χωρών,συν της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας που συμμετέχουν χαριστικώς.Κατά πληροφορίες ξένων διπλωματικών πηγών,ο υφυπουργός έθεσε τις βάσεις για την επίτευξη ενός από τους σταθερούς και μακρόπνοους στόχους της διπλωματίας μας,δηλαδή τον μετασχηματισμό της «Ομάδας της Ελιάς» σε «Ομάδα της Φέτας»…
Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου
ΠΑΝΔΩΡΑ
