«Oταν το περασμένο Σάββατο το βράδυ πήρα μήνυμα στο κινητό μου ότι ένας συνομήλικός μας πέθανε από σφαίρα αστυνομικού και την επόμενη ημέρα θα γινόταν πορεία διαμαρτυρίας τρόμαξα.Μένω στο κέντρο,συχνάζω στα Εξάρχεια και συμμετέχω στις διαδηλώσεις.Τον τρόμο τον διαδέχθηκε ο πόνος και τον πόνο η οργή. Ολόκληρο το Σάββατο δεν μπόρεσα να κοιμηθώ».
Με τα λόγια αυτά περιγράφει η Μάνια Σωτηροπούλου, μαθήτρια της Β΄ λυκείου στη Μαράσλειο, τα συναισθήματά της. Τα ίδια συναισθήματα λίγο-πολύ με τα οποία μοιράστηκαν εκατοντάδες άλλοι συμμαθητές της την είδηση για τον άδικο χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η Μάνια, όπως πολλοί άλλοι μαθητές, συμμετείχε στην πορεία που έγινε την επομένη στην Αθήνα, μετά την οποία σημειώθηκαν τα πρώτα σοβαρά επεισόδια και ξεκίνησε το τετραήμερο των καταστροφών με τις ανυπολόγιστες ζημιές. «Ο “θρήνος της Κυριακής” δεν θέλαμε να μετατραπεί σε “κάηκε η Αθήνα”» σημειώνει η Μάνια. «Ξεκίνησε ως μια ειρηνική πορεία μαθητών η οποία στη συνέχεια εγκλωβίστηκε από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου.Ο Αλέξης δεν ανήκε στον αντιεξουσιαστικό χώρο και αυτοί το καπηλεύτηκαν,κάτι που δεν το θέλαμε ως άτομα, ως μαθητές».
Η Μάνια συμμετείχε σε όλες τις μαθητικές πορείες και θυμάται έντονα το πρωινό της Δευτέρας, όταν μέσα σε μία ώρα «από τις 9.00 ως τις 10.00 το πρωί όλοι οι μαθητές ανταλλάξαμε μηνύματα και SΜS για να απέχουμε από τα μαθήματά μας και να προχωρήσουμε σε διαδηλώσεις. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε μάθημα.Και οι ίδιοι οι καθηγητές μάς βοήθησαν με το να μη βάζουν απουσίες και διακριτικά μας παρέδωσαν τα σχολεία για να μη λειτουργήσουν. Εκείνο το πρωινό της Δευτέρας ήταν κάτι το καταπληκτικό.Από όλες τις γωνιές της Αττικής μαθητές συνέρρεαν στα Προπύλαια».
Με τη δολοφονία του Αλέξη όλοι οι μαθητές μοιράστηκαν τα ίδια συναισθήματα, λέει η Μάνια. «Η δολοφονία επιβεβαίωσε ότι η κοινωνία βρίσκεται σε τέλμα» σημειώνει. «Το όλο ξέσπασμα είναι και για την κοινωνία που βιώνουμε.Μας ζητούν να ενταχθούμε σε αυτήν,ανεξάρτητα αν το θέλουμε ή όχι. Εμείς όμως χρειαζόμαστε τον χρόνο μας. Και έχουμε το πλέον υπερφορτωμένο πρόγραμμα από πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες» λέει προσπαθώντας να εξηγήσει το ξέσπασμα των συμμαθητών της.
«Με ό,τι και να ασχοληθούμε πρέπει να είμαστε ανταγωνιστικοί και μέσα στους πρώτους.Πρέπει να είμαστε άριστοι μαθητές,αν ασχολούμαστε με τον αθλητισμό να πετυχαίνουμε υψηλές επιδόσεις,αν ασχολούμαστε με τη μουσική να ξέρουμε καλή μουσική,αν μαθαίνουμε ξένες γλώσσες να είμαστε πρώτοι και σε αυτές κ.ο.κ. Το σύστημα είναι εξοντωτικό και αν δεν είσαι μέσα στους πρώτους σε αποβάλλει.Εμείς όμως είμαστε παιδιά και θέλουμε να χαλαρώσουμε,να διασκεδάσουμε και να βιώσουμε την ηλικία μας.Δεν θέλουμε να υπάρχει παντού ανταγωνισμός και να αγχωνόμαστε για να αποδεικνύουμε συνεχώς ότι είμαστε πάντα οι καλύτεροι…».
