Αυτές τις μέρες που τόσοι ρίχνουν στάχτη στο κεφάλι τους για την άπονη και απαξιωμένη κοινωνία και κραυγάζουν την ύποπτα καθυστερημένη αυτοκριτική τους, δύο επικίνδυνες εξελίξεις παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Η πρώτη είναι η παρέμβαση της πιο δυναμικής Ακροδεξιάς, δηλαδή της «Χρυσής Αυγής», τουλάχιστον στην Πάτρα στο πλάι πολιτών που θέλησαν «να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους» για να σώσουν (κατανοητό) τα απειλούμενα μαγαζιά τους. Το φαινόμενο αυτό, σήμερα περιορισμένο, δείχνει ότι ο εξτρεμισμός και η κρατική αδυναμία μάς οδηγούν από αντίδραση στα χειρότερα. Τα ιστορικά προηγούμενα είναι πασίγνωστα· αλλού και εδώ…
Η δεύτερη και για την ώρα πιο επικίνδυνη εξέλιξη είναι η μετατροπή των λίγων ομάδων γνωστών- αγνώστων και γκαζάκηδων σε πανελλαδική δύναμη ανατροπής, ένα κλικ πριν από την τρομοκρατία. Οσοι τους άφησαν τόσα χρόνια να αλωνίζουν μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια πρέπει να το έχουν μετανιώσει, εκτός αν αυτό ήθελαν! Αλλά πώς να το πιστέψουμε χωρίς αποδείξεις;
Oι κουκούλες κρύβουν όχι «τα νιάτα», που λέει ο κ. Αλαβάνος και μερικοί άλλοι, αλλά θιασώτες κάθε βίας και κάθε παραβατικότητας. Μόνον Ελληνες; Προφανώς ή ίσως όχι: δεν υπάρχει κανένας λόγος ορισμένοι, λίγοι ασφαλώς τώρα αλλά αύριο ασφαλώς περισσότεροι μετανάστες δεύτερης γενιάς που, γεννημένοι ή μεγαλωμένοι εδώ, συμπολίτες μας δηλαδή, αλλά χωρίς δικαιώματα και αναγνώριση, να μην αισθάνονται για την κοινωνία μας το ίδιο με τόσα δικά μας παιδιά μίσος. Θυμάστε τι έγινε στη Γαλλία;
Μετά τον φόνο του Αλέξη, μέσα σε δύο ώρες, οι κουκουλοφόροι οργάνωσαν μια πανελλαδική επιχείρηση μετατροπής των πόλεων σε κόλαση για να υποδεχθούν αμέσως μετά τους δίκαια οργισμένους έφηβους των σχολικών κοινοτήτων. Δεν υπάρχει αμφιβολία, γιατί το είδαμε, ότι πολλά παιδιά τούς απομιμήθηκαν: πιθανότατα να ενισχύσουν τώρα τις παραβατικές ομάδες: το υπόδειγμα που γνώρισαν. Συνεπώς, η ευθύνη όσων περιέλαβαν και τα φρικιά στη συλλογική από μέρους τους κατανόηση της οργής της νεολαίας είναι τεράστια. Αυτό όμως δεν πρέπει να εμποδίσει την αναζήτηση του «γιατί τόσοι κουκουλοφόροι».
Εχουν «επιτελείο», «συντονιστικό κέντρο», «γραμμή»; Η απάντηση των γεγονότων είναι «ναι». Υπάρχει άμεσος τρόπος αντιμετώπισής τους προτού φτάσουμε σε ιδανική κοινωνία; Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει για κάτι τέτοιο πολιτική βούληση και κοινωνική συναίνεση. Αν υπήρχε, θα είχαμε ως πρώτη ένδειξη κάποια δημοκρατική επανεξέταση του προβλήματος του πανεπιστημιακού «ασύλου»… Αλλά τέτοια ένδειξη δεν υπάρχει!
