Ενα αγόρι δεκάξι ετών συνάντησε τον θάνατο το Σάββατο το βράδυ στα Εξάρχεια. Ο Χάρος φόραγε στολή «ειδικού φρουρού». Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου είναι πάντα ένα σκάνδαλο και μια τραγωδία για τους δικούς του. Ο φόνος του Αλέξανδρου-Ανδρέα Γρηγορόπουλου, από ένα όργανο της «τάξης», είναι όμως και κοινωνικό σκάνδαλο. Συνεπώς, η τραγωδία μάς αφορά όλους. Γιατί αφορά τη δημοκρατική Πολιτεία μας και τη Δημοκρατία. Και τα όργανα αυτής της Πολιτείας είναι υπόλογα.
Οσα ακολούθησαν έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Οχι η οργή φυσικά: αλίμονο αν δεν εκδηλωνόταν. Η οργή αυτή, η δική σας, η δική μας, θα έπρεπε μάλιστα να εκδηλωθεί πάνδημα. Να μας βρει όλους στους δρόμους και στις πλατείες με το αίτημα της νέμεσης. Αλλά εκδηλώθηκε από τους λίγους, με φωτιές, καταστροφές, με την κατατρομοκράτηση του κάθε απλού πολίτη που ακόμη και το βράδυ της Κυριακής κλείστηκε δίκαια φοβισμένος στο σπίτι του, σε μιαν έρημη Αθήνα με ψυχολογικό απαγορευτικό κυκλοφορίας. Και εδώ έχουμε ένα δεύτερο μέγα σκάνδαλο, συλλογικό αυτό, της Αστυνομίας και της πολιτικής ηγεσίας της. Σκάνδαλο διαρκές από μερικά χρόνια. Αλλά ακόμη πιο έκδηλο τώρα. Ολα, από το Σάββατο τη νύχτα, εκτυλίχτηκαν σαν να υπήρχε «γραμμή» να αφεθεί η πόλη στα χέρια αυτών που ήθελαν να την κάψουν. Πόσοι ήταν; Πεντακόσιοι; Χίλιοι; Το πολύ. Αλλά έχουμε χιλιάδες ένστολους φρουρούς «του νόμου και της τάξης», με υπουργούς, στρατηγούς, αξιωματούχους και οπλίτες. Που δεν υπάρχουν για να προστατεύουν αποκλειστικά την πολυτελή περίμετρο της εξουσίας και των προυχόντων αφήνοντας τα πάντα, ακόμη και τα (ιμπεριαλιστικά; καπιταλιστικά;) περίπτερα, στη διάθεση των εμπρηστών.
Οσο αναγκαία και επείγουσα είναι η κάθαρση της Αστυνομίας από τους κάθε λογής (και ακροδεξιούς) ράμπο τραμπούκους και ενίοτε φονιάδες – τους θαυμάσαμε και στη Θεσσαλονίκη (ζαρντινιέρες), αλλά τους κανάκεψε η Δικαιοσύνη-, άλλο τόσο είναι αναγκαία και επείγουσα η αποτελεσματική αντιμετώπιση όσων το παίζουν «αντάρτες των πόλεων», με ή χωρίς κουκούλες, αλλά και όσων- μικρή η διαφορά- νοσταλγούν όλους τους φασισμούς. Οχι για τις παρανοϊκές ιδέες τους (δημοκρατία έχουμε), αλλά για την όλο και πιο επικίνδυνη παραβατική δραστηριότητά τους.
Πρέπει επιτέλους να πάρουν τον λόγο οι πολίτες και να φωνάξουν ότι δεν τους θέλουν αυτούς τους επικίνδυνους μικροεμφυλίους και να υποχρεώσουν τις όποιες Αρχές να αποκαταστήσουν τη δημοκρατική ειρήνη στις πόλεις και ιδιαίτερα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Δεν είναι ασφαλώς περίλαμπρη και θαυμαστή η κοινωνική πραγματικότητα ενώ η κρίση απειλεί τους πάντες. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να την κάνουμε ακόμη χειρότερη.
