Πρωταγωνίστρια στη σειρά του Μega «Ευτυχισμένοι μαζί», η Κατερίνα Λέχου εδώ και αρκετά χρόνια έχει εντυπωθεί στη συνείδηση των τηλεθεατών ως ψηλή, όμορφη και καλή ηθοποιός. Η ίδια αποφεύγει τους χαρακτηρισμούς και εξομολογείται τον τρόπο που ως σήμερα αντιμετώπισε την καριέρα της αλλά και την… ομορφιά της.
– Τι κατά τη γνώμη σας κάνει κλικ στον κόσμο και βλέπει το σίριαλ «Ευτυχισμένοι μαζί» επί δύο σεζόν;
«Είναι συλλογικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι κάτι που το πιστεύω για τις δουλειές και αυτό ισχύει και για εμάς. Από την άλλη, ο κόσμος ακολουθεί μια σειρά όταν βρίσκει αλήθειες και ταυτίζεται. Ισως επειδή είναι κωμωδία να υπερθεματίζουμε κάποιες φορές αλλά δεν είναι καρικατούρες οι ρόλοι».
– Είστε μια πολύ όμορφη γυναίκα. Ωστόσο δεν έχετε τσαλακωθεί αρκετά καλλιτεχνικά… «Εγώ δεν έχω παίξει ποτέ την ωραία, τη γυναίκα που όλοι πέφτουν στα πόδια της. Αρα η τάση μου δεν ήταν αυτή. Δεν θα μου δώσουν όμως ποτέ να παίξω μια γυναίκα άσχημη. Γιατί δεν υπάρχει αυτού του είδους το σκεπτικό σε αυτή τη χώρα. Στο θέατρο έχει τύχει να παίξω μια γεροντοκόρη η οποία ήταν και κουτσή.
Αυτό ήταν ό,τι πιο “άσχημο” έχω κάνει. Και πάλι υπήρχε ένα ελάττωμα που δικαιολογούσε το γεγονός ότι ήμουν… γεροντοκόρη».
– Εσείς όμως θα το επιθυμούσατε; «Αυτά γίνονται σιγά σιγά όσο ωριμάζουμε. Δεν έχω συναίσθηση του τι είμαι. Οι άλλοι λένε ότι είμαι ψηλή και όμορφη. Εγώ βλέπω σε έναν ρόλο αν μου αρέσει ή όχι. Σίγουρα δεν έχω κάνει ό,τι θα μπορούσα να κάνω. Ελπίζω ότι θα μπορέσω και θα μου δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον». – Την ωριμότητά σας τη βλέπετε να πραγματοποιείται μέσα από το θέατρο ή την τηλεόραση;
«Συνολικά. Δεν διαχωρίζω θέατρο- τηλεόραση. Θα το κάνω με την ίδια σοβαρότητα και την ίδια αφοσίωση. Μόνο που δεν μπορώ να μοιράζομαι, γι΄ αυτό και κάθε φορά κάνω μία δουλειά. Δεν μπορώ να τα κάνω και τα δύο μαζί. Είναι θέμα αφοσίωσης. Με αφορά αυτό που κάνω». – Η οικονομική κρίση έχει αγγίξει τον χώρο σας;
«Η κρίση δεν μας έχει αγγίξει ακόμη. Ερχεται όμως. Φαντάζομαι ότι θα χτυπηθεί και ο δικός μου ο χώρος. Εγώ κάνω μια πολύ ανασφαλή δουλειά, είμαι επί ξύλου κρεμάμενη. Σήμερα έχω δουλειά, αύριο δεν έχω. Για μένα είναι μια συνήθης ιστορία και έχω μάθει να ζω και όταν δεν βγάζω λεφτά. Ισως η σημερινή οικονομική κατάσταση είναι ένα καμπανάκι για να μην είμαστε τόσο άπληστοι, να γίνουμε πιο ουσιαστικοί».
– Εσείς ζήσατε περιόδους που στερηθήκατε κάποια πράγματα γιατί αρνηθήκατε να κάνετε υποχωρήσεις;
«Μόνιμα. Από την ώρα που ξεκίνησα. Εφυγα από το σπίτι μου 36 χρόνων. Επιβίωνα με την αρωγή του μπαμπά μου. Φανταστείτε μια γυναίκα 36 ετών να μην έχει χρήματα ούτε για να βγει, που λέει ο λόγος! Δεν μπορούσα να αυτονομηθώ. Αυτό βέβαια είναι θέμα χαρακτήρα… Θαυμάζω τους ανθρώπους που αποφασίζουν να μείνουν μόνοι τους, τα βγάζουν πέρα και στο τέλος τα καταφέρνουν». – Εχετε καταφέρει να προφυλάξετε την προσωπική σας ζωή.Είναι στο χέρι σας τελικά;
«Δεν κάνω κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια. Εχω πάει σε εκπομπές για να προβάλω τη δουλειά μου και αυτό με φειδώ. Τα σκάνδαλα πρέπει να τα κάνεις- ή μάλλον να τα μηχανεύεσαι- για να βγαίνουν προς τα έξω. Ζω μια κανονική ζωή, όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι».
