Οτι υπάρχουν «δύο Ελλάδες», κατά τη γνωστή φράση του κ. Γιάννη Πρετεντέρη, είναι γνωστό: η προοδευτική Ελλάδα (προοδευτική, όχι με την έννοια της Αριστεράς) και η οπισθοδρομική Ελλάδα.
Παρατηρώ όμως με ενδιαφέρον αυτές τις δύο Ελλάδες να συνυπάρχουν εν αγαστή συμπνοία, στους ίδιους κοινωνικούς κύκλους, στις ίδιες ομάδες, πολύ συχνά ακόμη και στα ίδια πρόσωπα. Αποτέλεσμα αυτού του δημιουργικού, νεοελληνικού συγκερασμού είναι ότι αποδεχόμαστε να ζούμε υπό καθεστώς δύο μέτρων και σταθμών, το οποίο ισχύει σχεδόν σε κάθε επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης στη χώρα μας.
Δεν αμφιβάλλω, λ.χ., ότι πολλοί θεωρούν φυσικό ένας δικηγόρος να είναι πρόεδρος του τραπεζικού «Τειρεσία» και, ταυτοχρόνως, να αναμειγνύεται και με εισπρακτικές εταιρείες. Κανείς δεν ενοχλείται επειδή ο φλογερός κοινοβουλευτικός κ. Σπυρίδων-Αδωνις Γεωργιάδης ( «η ατμομηχανή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΛΑΟΣ», κατά τη γλαφυρά διατύπωση του προέδρου του) χοροπηδάει από ενθουσιασμό ακούγοντας τον κ. Γ.Καρατζαφέρη να χαρακτηρίζει το σύμφωνο συμβίωσης «βόμβα στην οικογένεια», ενώ την ίδια στιγμή ο ίδιος βουλευτής συμβιώνει με την εκλεκτή της καρδιάς του εκτός γάμου. (Και καλά κάνει – δικό του θέμα.) Κρίνεται λογικό, επίσης, ο πρόεδρος του ΣΥΝ κ. Αλέξης Τσίπρας να περνάει γενεές δεκατέσσερις την επιχειρηματικότητα όπου την πετυχαίνει, ενώ την ίδια στιγμή έχει κατασκευαστική εταιρεία με δυνατότητα ανάληψης και δημοσίων έργων.
Τα δύο μέτρα και σταθμά είναι καθεστώς. Ισως μάλιστα να είναι και αυτός ένας από τους λόγους για τους οποίους οι νόμοι μας είναι σκοπίμως ακαταλαβίστικοι για τους απλούς ανθρώπους και το Σύνταγμά μας έχει την έκταση μεγάλης, βαρετής νουβέλας. Προσωπικά, δεν καίγομαι για την κατάσταση- ούτε παιδιά έχω ούτε προσδοκώ να φθάσω στα ογδόντα. Ομως, για όσους καίγονται, θα έλεγα ότι η σχεδόν πλήρης απουσία σαφών κανόνων στην κοινωνική οργάνωση θέτει τα όρια της ανάπτυξης που μπορεί να πετύχει ο τόπος- και όχι μόνο με την οικονομική έννοια του όρου.
Ο πατέρας του φιλελευθερισμού Τζον Στιούαρτ Μιλ, άνθρωπος εξοικειωμένος με τη γαλλική κουλτούρα, γράφει κάπου στα απομνημονεύματά του για τη διαφορά μεταξύ Αγγλων και Γάλλων. Το μεταφέρω όσο καλύτερα το θυμάμαι: Οταν κάτι δεν λειτουργεί σωστά στην Αγγλία, οι Αγγλοι αντιδρούν πάντα αναφωνώντας: «Αίσχος!Απαράδεκτο!». Οταν το ίδιο συμβαίνει στη Γαλλία, οι Γάλλοι απλώς χαμογελούν και λένε: «Υπομονή…». Οι κοινωνίες αλλάζουν προς το καλύτερο, καταλήγει ο Μιλ, από τους ανθρώπους που θυμώνουν. Για να επανέλθω λοιπόν στα καθ΄ ημάς, συνιστώ υπομονή…
Φίλος από το ΠαΣοΚ παραπονείται για τη λεζάντα της χθεσινής φωτογραφίας. «Η έγκυρη,μέσα στα πλαίσια του συμβουλίου,απόδοση του “Ρeople First” ήταν “Πρώτα ο Πολίτης”. Ετσι ήταν γραμμένο στην ελληνική γλώσσα,σε άλλους χώρους του συμβουλίου» μού γράφει.
Σύμφωνοι. Δημοσιογραφική αδεία, όμως, ας μου επιτραπεί να επιμείνω στην τσοχατζοπούλειο εκδοχή «πρώτα ο άνθρωπος». Είναι φανερό ότι, μπροστά στις δοκιμασίες της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής κρίσης, η χώρα αναπαλαιώνεται ολοταχώς. Ο Τσοχατζόπουλος – ως έννοια και στάση ζωής, όχι ως πρόσωποθα ξαναγίνει μόδα. Εξάλλου η Νέα Διακυβέρνηση έχει θέσει τις βάσεις…
Σε κάποια εφημερίδα έκαναν μέγα θέμα ότι ο κ. Σπυρίδων-Αδωνις Γεωργιάδης (γνωστός και ως Μπουμπούκος ο Επιφανής) εμφανίστηκε ασυνόδευτος στο πάρτι της νεολαίας του ΛΑΟΣ, που έγινε στου Νότη Σφακιανάκη.
Και λοιπόν, πού είναι το περίεργο; Μα θα ήταν ποτέ δυνατόν η κυρία Ευγενία Μανωλίδου, μια μαθήτρια του Βάγκνερ και του Αδώνιδος Γεωργιάδου, να πάει στα μπουζούκια; Μια μουσουργός στα μπουζούκια! Πού ακούστηκε;
(Αλλωστε, επί του παρόντος, είναι πολύ απασχολημένη με την κατάκτηση του χώρου της ριαλιτζίδικης τηλεόρασης…)
Αν συμβεί και αυτό, αν δηλαδή δούμε τη μουσουργό Ευγενία Μανωλίδου στα μπουζούκια, τότε όλοι ως έθνος θα πρέπει να ενώσουμε τη φωνή μας με εκείνη της υψιφώνου κυρίας Ελισάβετ και μαζί της να ψάλουμε το αριστούργημα ενός άλλου μουσουργού, του κ. Νίκου Καρβέλα : «Πού είναι ο Βάγκνερ;Πού είναι ο Πουτσίνι;Κανένας πλέον δεν έχει μείνει…».
Παρουσιαστής μεσημβρινού δελτίου ειδήσεων αγρίεψε πολύ χθες επειδή η κυβέρνηση «δεν έδωσε ακόμη το επίδομα θέρμανσης». Περιέργως, όμως, ο θυμός του πέρασε αμέσως – λες και τον κατάπιε. Ισως επειδή σκέφθηκε εκείνη τη στιγμή ότι στους δρόμους της πόλης η θερμοκρασία ήταν στους 23 βαθμούς…
(Μπορεί επίσης ο άνθρωπος απλώς να κρύωνε, εξαιτίας των κλιματιστικών που κρατούν χαμηλά τη θερμοκρασία στα τηλεοπτικά στούντιο…)
Πληροφορούμαι ότι ο κ. Γιώργος Αλογοσκούφης γνωστοποιεί στους συνομιλητές του ότι, ανεξαρτήτως των άνωθεν σχεδιασμών, εκείνος δεν θέτει τον εαυτό του ούτε τη δουλειά του υπό προθεσμίαν. Και κάνει πολύ καλά, υπό την προϋπόθεση ότι δεν τον θέτουν άλλοι υπό προθεσμίαν…
Κύριε διευθυντά
Σε εκδήλωση στις Βρυξέλλες,με αφορμή το κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός (που,περιέργως,η διεθνής κοινή γνώμη ακόμη δεν το έχει εκτιμήσει δεόντως) ότι ο παππούς του Σαρκοζί ήταν εβραίος της Θεσσαλονίκης,ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Μαργαρίτης Σχινάς απετόλμησε την πρόταση να προσκληθεί ο γάλλος πρόεδρος στη Θεσσαλονίκη,στις εκδηλώσεις του 2012 για τα εκατό χρόνια από την ενσωμάτωση της πόλης στην Ελλάδα.
Πρόκειται για λαμπρή ιδέα!Ο Σαρκοζί θα έχει και την ευκαιρία να επισκεφθεί τους τάφους των προγόνων του- αυτούς που ισοπεδώσαμε για να χτισθεί από πάνω το πανεπιστήμιο.Θα ακούσει επίσης από αρμόδια χείλη ότι η εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής δεν καθιστά επ΄ ουδενί τη Θεσσαλονίκη «μαρτυρική»,διότι το έγκλημα διεπράχθη εκτός Θεσσαλονίκης και οι εβραίοι ζούσαν στη Θεσσαλονίκη μόνον τα τελευταία 450 χρόνια. (Σ.τ.Π.:Είναι τα επίσημα επιχειρήματα του δήμου,στα οποία συμφώνησαν ΝΔ και ΠαΣοΚ…) Αλλά αντί να υποστεί την ταλαιπωρία,ας του στείλουμε σε DVD τον Ψωμιάδη ντυμένο Ζορό να τραγουδάει «Μακεδονία ξακουστή,του Αλεξάνδρου χώρα» και θα τα έχει δει όλα…
Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου
ΠΑΝΔΩΡΑ
