Η ανακοίνωση που αναρτήθηκε στις 5.14 μ.μ. της 19ης Ιουνίου 2008 στο twitter.com/marsPhoenix – ένα επιστημονικό ημερολόγιο στο Διαδίκτυο – έμοιαζε με πρόσκληση σε παιδικό πάρτι: «Είστε έτοιμοι να γιορτάσετε; Ε, λοιπόν, ετοιμαστείτε: Εχουμε ΠΑΓΟ!!!, Ναι, ΠΑΓΟ, ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ στον Αρη!!! Η καλύτερη μέρα που είχαμε ποτέ!». Το ίδιο παιδικές έμοιαζαν και οι φωτογραφίες που επιδείχθηκαν για του λόγου το αληθές: χώμα σκαμμένο από μια παιδικών διαστάσεων «φαγάνα», με οκτώ άσπρες κουκίδες διάσπαρτες στη «δαγκωματιά». Στην επόμενη φωτογραφία – τέσσερις ημέρες μετά – δεν υπήρχαν: είχαν λιώσει, άρα ήταν πάγος και όχι αλάτι!
Προτού αναρωτηθείτε για το αν πρόκειται για «αμερικανικό αστείο», ας κυλήσουμε λίγο τον χρόνο προς τα πίσω.
Στις 4 Αυγούστου 2007, ένας πύραυλος Delta ΙΙ άφησε τη Γη, φορτωμένος με μία συσκευή κόστους 457 εκατ. δολαρίων. Ηταν ο Φοίνικας (Phoenix), η ρομποτική συσκευή δειγματοληψίας και αναλύσεων που σχεδίασαν ερευνητές του Πανεπιστημίου της Αριζόνας. Αποστολή του ήταν να φθάσει στον Βόρειο Πόλο του Αρη και να παραμείνει εκεί επί 90 ημέρες, για να μελετήσει τη «γεωλογική ιστορία του νερού στον Αρη» και να συλλέξει ενδείξεις για πιθανή «βιώσιμη ζώνη» στην αρκτική περιοχή του Κόκκινου Πλανήτη.
Του πήρε δέκα μήνες για να διανύσει την τροχιά 679,17 εκατ. χιλιομέτρων που θα τον έφερνε στον πλησιέστερο πλανήτη της Γης. Φθάνοντας στην ατμόσφαιρά του, ο Φοίνικας πέρασε επτά δραματικά λεπτά, πέφτοντας με ταχύτητα 20.277 χλμ. / ώρα και αντέχοντας θερμοκρασία τριβής που έφθανε τους 1.500 βαθμούς Κελσίου. Στη συνέχεια άνοιξε ένα αλεξίπτωτο επιβράδυνσης της καθόδου του και πυροδότησε 12 μικρούς πυραύλους προσεδάφισης. Τα κατάφερε και άγγιξε μαλακά το έδαφος, κάνοντας την πρώτη ομαλή προσεδάφιση ανθρώπινης συσκευής στον Αρη εδώ και 32 χρόνια. Αμέσως μετά έστειλε το μήνυμα ασφαλούς άφιξης, που έκανε 15 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα για να διασχίσει την απόσταση των 275,20 εκατ. χιλιομέτρων Γης – Αρη. Οι επιστήμονες του Κέντρου Ελέγχου στην Καλιφόρνια το έλαβαν στις 25 Μαΐου 2008, στις 4.53 μ.μ. τοπική ώρα.
Ο Φοίνικας ξεδίπλωσε τα ρομποτικά μέλη του και απέκτησε τις διαστάσεις του σε πλήρη ανάπτυξη: μήκος 5,49 μ. και ύψος 2,13 μ., με έναν ρομποτικό βραχίονα μήκους 2,35 μ. Περίμενε τη σκόνη να κατακαθήσει (15 λεπτά) και ξεδίπλωσε τα φωτοβολταϊκά του πτερύγια, στρέφοντάς τα προς τον Ηλιο. Από την υψηλής ανάλυσης κάμερά του «έριξε μια ματιά ολόγυρα»: μια επίπεδη κατάξερη έκταση, χωρίς μεγάλες πέτρες ή λόφους. Στο υψηλότερο σημείο της κεραίας του βρισκόταν αναρτημένος ένας μικροσκοπικός μετεωρολογικός σταθμός, που έστειλε αμέσως τις θερμοκρασίες που επικρατούσαν στο σημείο προσεδάφισης: από -80 ως -30 βαθμοί Κελσίου! Αν ήταν άνθρωπος θα αναρωτιόταν: «Τι στο καλό περιμένουν να βρω σε αυτή την παγωμένη κόλαση; Και… γιατί ειδικά στον Αρη;».
Τα μυστικά του «νεκρού αδελφού»
Ο κοκκινωπός πλανήτης που βρίσκεται «δίπλα μας» τράβηξε την προσοχή μας από τα πρώτα χρόνια των αστρονομικών παρατηρήσεων. Λόγω του χρώματός του, «πυρόεις» είπαν οι πρόγονοί μας ότι είναι και τον βάφτισαν με το όνομα του θεού του πολέμου. Οπως γνωρίζουμε σήμερα, το κόκκινο χρώμα της επιφάνειας του Αρη οφείλεται στο πλεόνασμα αιματίτη – κοινώς σκουριά.
Ο πλανήτης έχει σχεδόν το μισό μέγεθος της Γης και το ένα δέκατο της μάζας της. Είναι μάλλον γεωλογικά νεκρός: μη έχοντας πλέον ηφαιστειακή δραστηριότητα, έχει σταματήσει η ανακύκλωση ορυκτών και χημικών ουσιών μεταξύ της επιφάνειας και του εσωτερικού του. Εχασε τη μαγνητόσφαιρά του πριν από 4 δισ. χρόνια και από τότε ο ηλιακός άνεμος τον σαρώνει και κρατάει την ατμόσφαιρά του λεπτότερη απ’ ό,τι θα έπρεπε. Η ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια του πλανήτη είναι μικρότερη από το 1% εκείνης της Γης και όλα είναι τυλιγμένα σε λεπτόκοκκη σκόνη. Στους πόλους του ο χειμώνας παγώνει ως και το 30% της ατμόσφαιρας, σκεπάζοντας τα πάντα με ξηρό πάγο από διοξείδιο του άνθρακα. Λόγω της μικρής θερμοχωρητικότητας της λεπτής ατμόσφαιρας και της χαμηλής θερμικής αδράνειας του εδάφους, η μέγιστη θερμοκρασία φτάνει μετά βίας τους +30 βαθμούς Κελσίου. Οταν στους πόλους έρχεται το καλοκαίρι, το λιωμένο διοξείδιο ανυψώνεται, γεννώντας ανεμοθύελλες ταχύτητας 400 χλμ. / ώρα. Αλλά το χειρότερο για μας είναι ότι όποιος βρίσκεται στην επιφάνειά του βομβαρδίζεται ανηλεώς από την ηλιακή ακτινοβολία, καθώς δεν υπάρχει προστατευτική ζώνη όζοντος.
Παρ’ όλα αυτά ο Αρης είναι ο πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος με τα πιο κοντινά στη Γη χαρακτηριστικά. Εχει σχεδόν την ίδια διάρκεια ημέρας, τις ίδιες εποχές και περίπου διπλάσια διάρκεια έτους. Εδώ και αιώνες οι κοιλάδες και τα άνυδρα «κανάλια» του στοιχειώνουν τη φαντασία μας με νερά που κάποτε υπήρξαν και τώρα ίσως είναι υπόγεια. Επίσης πολλοί αστρονόμοι έχουν δηλώσει κατά καιρούς ότι εντόπισαν μεθάνιο στην ατμόσφαιρα του πλανήτη. Να το δημιουργούν μεθανογενή μικρόβια ή προέρχεται από τη μη βιολογική διεργασία οξείδωσης και υδρόλυσης πετρωμάτων;
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δύο ρομποτικοί ανιχνευτές της NASA προσεδαφίστηκαν στον Αρη – ο Viking 1 στον Ισημερινό του και o Viking 2 στον Νότιο Πόλο του – ψάχνοντας για κάποια ένδειξη ζωής. Τυπικά δεν βρήκαν τίποτε. Οι υποθέσεις των επιστημόνων, αλλά και των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας, θα έμεναν χωρίς έρεισμα για τα επόμενα τριάντα χρόνια, αν δεν έρχονταν οι εικόνες υψηλής ανάλυσης από τα δορυφορικά τηλεσκόπια να τις αναζωπυρώσουν: το 2002 ο φασματογράφος ακτίνων γάμμα του δορυφορικού εξερευνητή Mars Odyssey κατέδειξε ότι το έδαφος του Αρη έκρυβε στα σωθικά του τεράστιες ποσότητες υδρογόνου. Στις 15 Ιανουαρίου 2004, κατά την πρώτη κιόλας αποστολή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) στον Αρη, το δορυφορικό του τηλεσκόπιο Mars Express «φωτογράφισε» μέσω υπεριώδους φασματογράφου παγωμένο νερό στον Νότιο Πόλο του. Κι έπειτα, στις 6 Δεκεμβρίου 2006, ο Mars Global Surveyor της NASA μάς έστειλε φωτογραφίες των κρατήρων Terra Sirenum και Centauri Montes, που υποδήλωναν την ύπαρξη ρέοντος νερού στον Αρη μόλις λίγα χρόνια πριν (από το 1999 ως το 2001)!
Πνίξαμε τα μικρόβια;
Γεμάτοι αγωνία οι επιστήμονες ξανακοίταξαν τα αποτελέσματα των ερευνών των δύο Viking και ξαναδιάβασαν τις κριτικές όσων τα είχαν τότε αμφισβητήσει: προκύπτει ότι δεν φέραμε στη Γη αρειανά μικρόβια διότι… πιθανότατα τα πνίξαμε. Συγκεκριμένα, τα πειράματα των δύο Viking έψαχναν για μορφές ζωής σύμφωνα με τα γήινα δεδομένα. Δεν είχαν καν λάβει υπόψη τους τότε ότι ο πλανήτης ήταν κατεψυγμένος. Για να αντέξει στην παγωνιά ένας έμβιος οργανισμός, θα έπρεπε να είχε στο εσωτερικό του όχι νερό – που παγώνει – αλλά κάτι που δεν καταστρέφει τα κύτταρα. Οπως ένα μείγμα νερού και υπεροξειδίου του υδρογόνου, που παραμένει σε υγρή μορφή και στους -50 βαθμούς Κελσίου. Οταν λοιπόν – καταπώς εξήγησε στην Αμερικανική Αστρονομική Εταιρεία, το 2007, ο καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον Dirk Schulze-Makuch – ο Viking έριξε νερό στο χώμα ψάχνοντας για μικρόβια, μάλλον τα έπνιξε! Και όταν σε ένα άλλο πείραμα θέρμανε το έδαφος, σίγουρα τα… έβρασε.
Παράδειγμα οργανισμών που χρησιμοποιούν το υπεροξείδιο του υδρογόνου έχουμε και στη Γη: το σκαθάρι Pheropsophus verticalis, που ανακάλυψε το 1828 ο Κάρολος Δαρβίνος, όταν ήταν ακόμη φοιτητής στο Κέιμπριτζ, του εκτόξευσε ένα πικρό υγρό που αποτελούνταν κατά 25% από υπεροξείδιο του υδρογόνου. Εκτοτε το σκαθάρι αυτό ονομάζεται «βομβαρδιστής». Αλλά το πιο ενδεικτικό για το τι είδους ζωή μπορεί να φιλοξενεί ο Αρης ήταν το εύρημα του 2005: ερευνητές της NASA ανακάλυψαν σε μια παγωμένη λίμνη της Αλάσκας βακτήρια που βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη 32.000 χρόνια. Και μόλις στις αρχές αυτού του μήνα ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας ανακοίνωσαν ότι βρήκαν βακτήρια που ζούσαν παγιδευμένα σε παγετώνα της Γροιλανδίας, με ελάχιστο οξυγόνο και υπό τεράστια πίεση, εδώ και… 120.000 χρόνια!
Αυτές οι «εξτρεμόφιλες» μορφές ζωής δίνουν τώρα νέα επιχειρήματα στη θεωρία που θέλει τη ζωή να έχει όχι μόνο γήινη καταγωγή και να μεταδίδεται μέσω μετεωριτών – τη λεγόμενη Θεωρία της Πανσπερμίας. Ιδιαίτερη αίσθηση προξένησε στις 15 Ιουνίου 2008 η δημοσίευση στα «Earth and Planetary Science Letters» της μελέτης ομάδας επιστημόνων σχετικά με τη χημική σύσταση του μετεωρίτη που είχε πέσει το 1969 στο Murchison της Αυστραλίας: κατέληξαν ότι εμπεριείχε τα συστατικά στοιχεία της ζωής (DNA και RNA) προτού φθάσει στη Γη!
Περιττό να θυμίσουμε ότι ο πρώτος διδάξας την Πανσπερμία ήταν ο Αναξαγόρας, από τον 5ο αιώνα π.Χ.
Οι διάδοχοι του Φοίνικα
Ο Φοίνικας δεν έχει όργανα εντοπισμού ζωής. Αυτό που μπορεί να κάνει με το ρομποτικό χέρι του είναι να παίρνει δείγματα εδάφους και πάγου, να τα ψήνει σε ένα ειδικό φουρνάκι και να «μυρίζει» τη σύσταση των ατμών που εκπέμπουν, για να εκτιμήσει αν εμπεριέχουν ουσίες εχθρικές ή φιλικές προς τη ζωή, να βρίσκει πώς σχηματίστηκε ο πάγος και πόσο παλιός είναι. Θα συνεχίσει αυτή την «κηπουρική» ως τον Δεκαπενταύγουστο. Επειτα θα περιμένει σιωπηλός τον αρκτικό χειμώνα, να τον σκεπάσει με πάγο. Θα τον διαδεχθεί, με εκτόξευσή του τον Σεπτέμβριο του 2009, ένας άλλος ρομποτικός εξερευνητής της NASA, κινητός αυτή τη φορά, o Mars Science Laboratory (MSL). Στην ύψους 2,1 μ. κεραία του θα βρίσκεται τοποθετημένη όχι μόνο μια κάμερα στερεοσκοπικής λήψης (Mast Camera) αλλά και μια κάμερα χημικής ανάλυσης (ChemCam). Η ChemCam θα «διαβάζει» τη σύσταση των ατόμων του υλικού που θα ατμοποιεί ένα κανονάκι ακτίνων λέιζερ του MSL, σημαδεύοντας ως και 9 μ. μακριά του.
Ενας άλλος επίδοξος ανταγωνιστής είναι το ρομποτικό όχημα του ESA, ExoMars, που θα εκτοξευθεί το 2013. Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ότι θα διαθέτει γεωτρύπανο που θα του επιτρέψει να πάρει δείγματα εδάφους από βάθος ως και 2 μ. Επίσης θα έχει ένα μικρο-εργαστήριο μεγέθους… πιστωτικής κάρτας – του το ετοιμάζει το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας – μέσω του οποίου θα ανιχνεύει στα δείγματα εδάφους την ύπαρξη αμινοξέων – των βασικών στοιχείων δόμησης των πρωτεϊνών.
Και στα δύο αυτά οχήματα, τον MLS και τον ExoMars, προτείνεται τώρα η τοποθέτηση μιας ακόμη λαμπρής καινοτομίας: στις 24 Ιουνίου 2008, μία ομάδα αμερικανών και βρετανών επιστημόνων παρουσίασε τεχνική εντοπισμού οργανικής ύλης μέσω υπεριώδους φωτός. Οπως περιέγραψαν στην εργασία, που δημοσίευσαν τα «Geophysical Research Letters» της Ενωσης Γεωφυσικών των ΗΠΑ, βασίζονται στην εδώ και 100 χρόνια γνωστή ιδιότητα των πολυκυκλικών αρωματικών υδρογονανθράκων (ΡΑΗ) να φωσφορίζουν όταν πέφτει επάνω τους υπεριώδες φως. Σημειωτέον ότι οι ΡΑΗ απαντώνται συχνότατα στους μετεωρίτες και εικάζεται ότι είναι από τις πρωιμότητες μορφές οργανικής ύλης στο Σύμπαν (βλ. Πανσπερμία). Βέβαια αν υπάρχουν αυτοί οι υδρογονάνθρακες στον Αρη δεν αναμένεται να επιβιώνουν στην επιφάνεια, λόγω του βομβαρδισμού της από τις ηλιακές και κοσμικές ακτίνες. Θα περισώζονται όσοι είναι θαμμένοι βαθύτερα από 1 μέτρο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Οπότε το γεωτρύπανο είναι αναγκαίο.
Ετοιμασίες για τη νέα «Αγρια Δύση»
Η απόφαση για την εξερεύνηση, αποίκηση και εκμετάλλευση του Κόκκινου Πλανήτη έχει ληφθεί πολύ προτού ο Φοίνικας στείλει το μήνυμα «Εύρηκα νερό». Το αν το νερό αυτό είναι αρκετό και αξιοποιήσιμο, το αν υπάρχουν έμβιοι οργανισμοί ή όχι, είναι «επιστημονική λεπτομέρεια». Τα κίνητρα που ωθούν προς μία μεγάλης κλίμακας επιχείρηση στον Αρη είναι πολλά και πολυσήμαντα, από επιστημονικά ως πολιτικά, ικανά να υπερβούν τον σκεπτικισμό τέτοιων μικροπροβλημάτων. Κοινή συνισταμένη όλων των κινήτρων είναι το «κατακυριεύσαμε τον πλανήτη μας και τώρα μας πέφτει μικρός». Ο έλεγχος νέων εδαφών και η άντληση νέων πλουτοπαραγωγικών πόρων έχει γίνει πια ένα ασφυκτικό και ασύμφορο σπορ για τις μεγάλες δυνάμεις της Γης. Η εξάντληση κάθε είδους αποθεμάτων του ξεζουμισμένου πλανήτη μας, ο υπερπληθυσμός του και η καταστροφή του κλίματος και του περιβάλλοντος από τις καύσεις και τα σκουπίδια, έχουν δράσει αθροιστικά, έως και πολλαπλασιαστικά. Οι διέξοδοι αναζητούνται πλέον με την επέκταση στο Διάστημα. Σελήνη και Αρης οι ορατοί στόχοι.
Ετσι δεν εξέπληξε κανέναν η εξαγγελία του προέδρου των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, ότι βάζει πλώρη για τον Αρη. Πότε θα γίνει αυτό; Οπως δήλωσε στις 24 Σεπτεμβρίου 2007 ο διευθυντής της NASA Μάικλ Γκρίφιν (Michael D. Griffin), είναι πεπεισμένος ότι ο πρώτος άνθρωπος θα προσεδαφιστεί στον Αρη το 2037. Τα σχέδια των πυραύλων νέας γενιάς (Ares Ι για τη μεταφορά ανθρώπων και Ares V για τη μεταφορά φορτίων) έχουν ολοκληρωθεί και σύντομα θα αρχίσει η κατασκευή τους. Θα χρησιμοποιηθούν πρώτα για το χτίσιμο βάσεων στη Σελήνη, ως τη στιγμή που όλα θα είναι έτοιμα για τον Αρη.
Αντίστοιχες ετοιμασίες κάνουν όλοι… όσοι μπορούν. Στις 3 Ιουνίου 2008 ο ESA παρουσίασε στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Αστροναυτών του, στην Κολονία, τους 32 επιλεγέντες από 5.600 υποψηφίους για την προετοιμασία μιας αποστολής στον Αρη. Το προσκλητήριο είχε γίνει έναν χρόνο πριν, μέσω της ιστοσελίδας www. spaceflight. esa. int/callforcandidates/. Τον Οκτώβριο δύο από τους 32 επιλεγέντες θα περάσουν, μαζί με τέσσερις Ρώσους, 105 ημέρες σε μία ειδική εγκατάσταση του Ρωσικού Ινστιτούτου Βιοϊατρικών Προβλημάτων, έξω από τη Μόσχα. Στην τελική φάση – αρχές του 2009 – τέσσερις Ευρωπαίοι και τέσσερις Ρώσοι θα ζήσουν επί 520 ημέρες σε συνθήκες πλήρους προσομοίωσης της αποστολής στον Αρη – οι τέσσερις από αυτούς θα είναι αναπληρωματικοί «αρειοναύτες».
Παρόμοιες βλέψεις έχει και η Κίνα, που ήδη δοκιμάζει τους «ταϊκοναύτες» της, αλλά δεν ανοίγει εντελώς τα χαρτιά της. Ο Πολ Ντέιβις, του Πανεπιστημίου της Αριζόνας, υποψιάζεται ότι ετοιμάζεται μια κοινή αποστολή Κίνας και Ινδίας. Κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο, αν και ο πρόεδρος της ινδικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για το Διάστημα (ADCOS), καθηγητής Ράο (U. R. Rao), δήλωσε στις 25 Φεβρουαρίου 2008 ότι οι συμπατριώτες του σκοπεύουν να σαλπάρουν για τον Κόκκινο Πλανήτη πριν από το… 2015.
Μάλλον στην Ινδία δεν γνωρίζουν το «μικρή μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις»…
Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ
Είτε πάρουμε στα σοβαρά τις εξαγγελίες των φερέλπιδων κατακτητών είτε όχι, η απορία που τριβελίζει όλους είναι αν… θα γυρίσει κανείς τους από ένα τέτοιο ταξίδι. Ο πρώτος κίνδυνος ενεδρεύει στην ίδια τη διαδρομή προς και από τον Αρη και ο δεύτερος αφού φθάσουν εκεί.
Οπως είπαμε, το ταξίδι του πηγαιμού για τον Φοίνικα κράτησε δέκα μήνες. Ακόμη κι αν οι νέοι πύραυλοι το συντομεύσουν, έχει αποδειχθεί ότι οι αστροναύτες χάνουν το 40% της μυϊκής τους δύναμης κατά τη μακρόχρονη παραμονή στο Διάστημα. Και όταν φθάσουν στον Αρη, θα πρέπει να εργαστούν πυρετωδώς υπό εντελώς αντίξοες συνθήκες για να στήσουν μια βάση με αυτάρκεια. Θα αντέξουν, υπό τις συνεχείς ανεμοθύελλες και την ανελέητη ακτινοβολία, να στήσουν τα μηχανήματα μετατροπής του πάγου σε πόσιμο νερό, να παραγάγουν οξυγόνο, να χτίσουν μονωμένα θερμοκήπια καλλιέργειας φυτών και να στήσουν εγκαταστάσεις σύνθεσης καυσίμων από υδρογόνο;
Τα σενάρια που επεξεργάζονται οι επιστήμονες των «αρειανών προγραμμάτων» είναι πολλά και φθάνουν ως τη «γεωποίηση» του πλανήτη και τη μετατροπή του σε νέα Γη – με ποτάμια, λίμνες, θάλασσες, ατμόσφαιρα… Αλλά ένα αξεπέραστο εμπόδιο που είχαν μέχρι πρόσφατα ήταν οι στολές των αστροναυτών. Οι γνωστές, που χρησιμοποιούν ως σήμερα, αντισταθμίζουν την ελλιπή ατμοσφαιρική πίεση με συμπιεσμένο αέρα. Σίγουρα όμως δεν μπορείς να δουλέψεις άνετα όταν είσαι φουσκωμένος σαν το… ανθρωπάκι της Michelen. Τη λύση παρουσίασε στις 16 Ιουλίου του 2007 η καθηγήτρια Αεροναυτικής και Αστροναυτικής του ΜΙΤ, Ντέιβα Νιούμαν (Dava Newman). Πρόκειται για το BioSuit, μία στολή που σχεδίαζε με τους φοιτητές της επί επτά χρόνια. Η ιδιαιτερότητά της έγκειται στο ότι προστατεύει το σώμα των αστροναυτών από την υποπίεση μέσω ελαστικών ραφών. Επίσης, δεν αχρηστεύεται από διατρήσεις μικρομετεωρητών – ένας διαρκής φόβος για τις φουσκωτές στολές. Μέχρι στιγμής τα πρωτότυπα του BioSuit απέδειξαν ότι όντως δημιουργούν πίεση 30 kPa (kiloPascal) στο σώμα όσων τα φορούν. Η πίεση που χρειάζονται οι αστροναύτες για να κινούνται άνετα είναι το ένα τρίτο της γήινης ατμόσφαιρας, δηλαδή 30 kPa. Οπότε μάλλον η κυρία Νιούμαν χτύπησε «φλέβα χρυσού».
Για το τέλος σάς φυλάμε ένα μυστικό – ένα γνωστό μυστικό, που όμως δεν συζητιέται πολύ, παρά το ότι θα έκανε τον Αρη «εξοχική μας κατοικία»: το 2005 το βραβείο Πυρηνικής Φυσικής και Μελλοντικών Πτήσεων του Αμερικανικού Ιδρύματος Αεροναυτικής και Αστροναυτικής (ΑΙΑΑ) απέσπασε μια επιστημονική ανακοίνωση, η οποία πρότεινε πειραματικές δοκιμές ενός νέου τύπου μηχανής. Σύμφωνα με την εργασία, πρόκειται για μια υπερμηχανή που μπορεί να ωθήσει διαστημόπλοιο με τεράστιες ταχύτητες. Ενα ταξίδι προς τον Αρη με αυτή την υπερμηχανή θα μπορούσε να κρατήσει… από 3 ως 5 ώρες!!!
Θεωρητικά αυτό που πρότεινε η εργασία «Οδηγίες για μια διαστημική συσκευή προώθησης βασισμένη στην κβαντική θεωρία του Heim» είναι κάτι που θυμίζει επιστημονική φαντασία για ταξίδια στον υπερχώρο. Είναι κατ’ ουσίαν μια συσκευή αντι-βαρύτητας με τη βοήθεια μαγνητικού πεδίου. Το ότι δεν είναι ουτοπιστική, όμως, φαίνεται από το ότι το εργαστήριο Sandia του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για να τη δοκιμάσει.
ΥΓ.: Λεπτομέρειες στα ελληνικά γι’ αυτή την υπερμηχανή θα βρείτε στην ιστοσελίδα www. physics4u. gr/articles/2006/hyperspace. html
