Είναι αφελές να πιστέψει κανείς ότι ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, ένα πρώην στέλεχος (και σχετικώς μικρομεσαίο…) πετρελαϊκών εταιρειών του Τέξας που έγινε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, «φωτίστηκε» και απέκτησε οικολογική συνείδηση.
Εξίσου φαιδρό είναι το ενδεχόμενο βιομηχανίες-κολοσσοί, παραγωγής και διακίνησης πετρελαιοειδών ή κατασκευής αυτοκινήτων, να «ρίχνουν» λόγω… τύψεων εκατομμύρια δολάρια σε «έρευνα και ανάπτυξη» (νεοελληνιστί R&D, ήτοι Research and Development) προκειμένου να καθιερώσουν εναλλακτικές μορφές υγρών καυσίμων από ζαχαροκάλαμα, καλαμπόκι, ρύζι ή ακόμη κοπριά και… χρησιμοποιημένα λάδια από κουζίνες σπιτιών και εστιατορίων.
Αυτοί δεν δίνουν στον άγιό τους νερό! Λέτε να δώσουν έστω και μία δεκάρα αν δεν έχουν υπολογίσει ότι θα την εισπράξουν στο πολλαπλάσιο;
Τα βιοκαύσιμα είναι «trendy» απλούστατα διότι ανοίγουν μια νέα, τεράστια διεθνή αγορά. Και είναι δελεαστικότατη η προοπτική της οικονομικής τους εκμετάλλευσης με χυδαίο άλλοθι τη δήθεν προστασία του πλανήτη από τις φοβερές επιπτώσεις της υπερθέρμανσης – ήδη συντελούμενες.
Προσοχή όμως. Ούτε η βιοαιθανόλη ούτε το βιοντίζελ (τα δύο πιο διαδεδομένα βιοκαύσιμα αυτή τη στιγμή) είναι 100% «καθαρά». Βεβαίως οι εκπομπές τους είναι μικρότερες από τα πετρελαιοειδή. Βεβαίως αν τύχει και διαρρεύσουν, π.χ., στη θάλασσα βιοδιασπώνται πιο γρήγορα. Αλλά και μολύνουν και – το κυριότεροακόμη δεν ξέρουμε πόσο!
Δεν υπάρχουν μακροχρόνιες, συστηματικές και πειστικές έρευνες για τις επιπτώσεις τους. Η μοναδική «χώρα-εργαστήριο» είναι η Βραζιλία, όπου η (φθηνότερη κατά 50% από τη βενζίνη) βιοαιθανόλη αναμειγνύεται με βενζίνη και πετρέλαιο σε εκατομμύρια αυτοκίνητα, έχοντας καταστεί «το καύσιμο του φτωχού». Δηλαδή του… πειραματόζωου. Ηδη οι κινητήρες των βραζιλιάνικων carros χαλάνε πολύ περισσότερο. Αυτό όμως σημαίνει χαράς ευαγγέλια για τις αυτοκινητοβιομηχανίες. Μπορούν να σχεδιάσουν και να βγάλουν στρατιές από καινούργια «ανθεκτικά» μοντέλα ώστε σε λίγα χρόνια ακόμη και το πιο σύγχρονο ΙΧ να μοιάζει με… σακαράκα- θυμηθείτε τι έγινε διεθνώς με τα «καταλυτικά» στη δεκαετία του ΄90.
Ο χρονικός ορίζοντας εκμετάλλευσης του πετρελαίου στενεύει. Ο «μαύρος χρυσός» (μαζί με τα πρόστυχα πλούτη, την ανθρώπινη δυστυχία και τους καταστρεπτικούς πολέμους που γέννησε…) άντε να κρατήσει ως τα μέσα του 21ου αιώνα. Ποιος θα «παίξει» στο πεδίο της ενέργειας; «Εμείς» λένε οι… πετρελαιάδες τού σήμερα. Και θα το κάνουν με τους δικούς τους όρους. Φορώντας «πράσινη» μάσκα ( «Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις/ κάτω απ΄ τη μάσκα που φοράς…» τραγουδούσαν ροκάροντας πριν από 14 χρόνια οι πάλαι ποτέ Τρύπες), επιβάλλοντας τις δικές τους «νέες τεχνολογίες», παίζοντας το παλιό παιχνίδι των καρτέλ σε «συσκευασία» παγκοσμιοποίησης.
Γι΄ αυτό και το (κατα)παγωμένο χαμόγελο του βραζιλιάνου προέδρου Λούλα άφησε να διαφανεί το ρίγος που σίγουρα θα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του όταν τον αγκάλισε ο Μπους στο Σάο Πάολο, τον περασμένο Μάρτιο. Γιατί, όσο κι αν παλεύει ανάμεσα στον ρεαλισμό και στην αριστερή ιδεολογία (ό,τι απομένει όρθιο από αυτή…), ο Λούλα ξέρει κατά βάθος ότι τόσο ο ασθενής Φιντέλ Κάστρο της Κούβας όσο και ο Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας έχουν δίκιο όταν τον κατακρίνουν γιατί « ετοιμάζεται να στερήσει την τροφή από εκατομμύρια ανθρώπους για να γεμίσει τα ρεζερβουάρ στα αμάξια των Βορειοαμερικανών».
Οι απέραντες εκτάσεις όπου βραζιλιάνοι τσιφλικάδες καλλιεργούν ζαχαροκάλαμα και φτωχοδιάβολοι κολίγοι τα μαζεύουν για ένα ξεροκόμματο δείχνουν τον δρόμο προς ένα ζοφερό μέλλον. Ο κατ΄ ευφημισμόν «αναπτυσσόμενος κόσμος» περιορίζει ασφυκτικά τις καλλιέργειες των τροφίμων για να παράγει αμέτρητους τόνους βιομάζας και αμφίβολης καθαρότητας υγρά καύσιμα.
Μόλις το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» ανεβάσει και τη στάθμη των θαλασσίων υδάτων ανατρέποντας τη μοίρα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε παραλιακές περιοχές, το σκηνικό θα ολοκληρωθεί. Και η Παγκόσμια Τράπεζα (με κάποιον άλλον ανεκδιήγητο Πολ Γούλφοβιτς επικεφαλής…) θα χρηματοδοτήσει προγράμματα αρωγής και… προσχήματα. Το «πράσινο όνειρο» του Μπους…
