Τ ο «καρκίνωμα» του χουλιγκανισμού προχωρεί όλο και πιο βαθιά στο «σώμα» του διεθνούς ποδοσφαιρικού στερεώματος. Ομάδες οπαδών, τυφλωμένων από το μίσος, καθοδηγούμενοι πολλές φορές από ακραίες πολιτικές πεποιθήσεις ή ακόμη και καθαρά εγκληματικά κίνητρα, σπέρνουν τον τρόμο και ενίοτε τον θάνατο στο πέρασμά τους. Πλέον, η αυστηρή νομοθεσία που έχει υιοθετηθεί σε αρκετές χώρες για να περιορίσει τα επεισόδια μεταξύ χούλιγκαν εντός γηπέδων έχει ανοίξει «πεδίον δόξης λαμπρόν» ώστε οι ανεγκέφαλοι στρατοί να συγκρούονται εκτός αγωνιστικών χώρων, με αποτελέσματα όπως αυτά της Λεωφόρου Λαυρίου. Η συνεννόηση οπαδών με σκοπό τη σύγκρουση με αντίπαλες ομάδες εκτός γηπέδου είναι κυρίως βρετανικό φαινόμενο. Η τραγωδία στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο στάδιο Χέιζελ των Βρυξελλών το 1985 μεταξύ της αγγλικής Λίβερπουλ και της ιταλικής Γιουβέντους, όπου η επίθεση των άγγλων χούλιγκαν προκάλεσε τον θάνατο 39 ανθρώπων (κυρίως Ιταλών), σε συνδυασμό με εκείνη στο στάδιο Χίλσμπορο του Σέφιλντ το 1989 (με απολογισμό 96 νεκρούς, όλοι τους οπαδοί της Λίβερπουλ) οδήγησαν την κυβέρνηση της τότε πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ να θεσπίσει δρακόντειους νόμους εναντίον του χουλιγκανισμού εντός γηπέδου. Αποτέλεσμα; Οι χούλιγκαν να «πολεμούν» εκτός γηπέδων ή ακόμη και εκτός Βρετανίας. Οπαδοί συλλόγων όπως η Μίλγουολ και η Τσέλσι, ιδιαίτερα στην προ Αμπράμοβιτς εποχή, άρχισαν να χρησιμοποιούν το Ιnternet και τα κινητά τηλέφωνα για να δίνουν «ραντεβού» για μάχες μέχρι θανάτου. Ορισμένοι μάλιστα έγραφαν και ρεπορτάζ στις ιστοσελίδες μετά το τέλος των συμπλοκών. Τις παραμονές του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2000, το οποίο διεξήχθη σε Βέλγιο και Ολλανδία (χώρες γνωστές για την ελαστικότητά τους στην αστυνόμευση), πολλές ιστοσελίδες γέμισαν με μηνύματα για συνεννοήσεις ώστε οι ανεξέλεγκτοι οπαδοί να τα κάνουν «γης μαδιάμ». Οι προκλήσεις στρέφονταν κυρίως εναντίον των Γερμανών, αντλώντας ακόμη και από την εχθρότητα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Εθνική Αγγλίας είναι ίσως η μόνη εθνική ομάδα που διαθέτει… χούλιγκαν, αν και τα πρόσφατα επεισόδια στον αγώνα Ελλάδας- Τουρκίας θα πρέπει να προβληματίσουν και εμάς.
Γεγονός-καμπή σε αυτά τα «μεταμοντέρνα» ραντεβού των ανεγκέφαλων ήταν η επονομαζόμενη «μάχη του Μπέβερβικ» στην Ολλανδία. Στις 23 Μαρτίου 1997 εκατοντάδες οπαδοί του Αγιαξ και της Φέγενορντ, των «αιωνίων αντιπάλων» του ολλανδικού ποδοσφαίρου, έδωσαν ραντεβού στον ομώνυμο αυτοκινητόδρομο, ο οποίος συνδέει το Αμστερνταμ με το Ρότερνταμ, με μηνύματα μέσω Ιnternet και κινητών τηλεφώνων. Εφοδιασμένοι με ό,τι πιο φονικό μπορούσαν να βρουν, από μαχαίρια ως μπαστούνια του μπέιζμπολ, συγκρούστηκαν με απίστευτη μανία και αγριότητα. Ο απολογισμός ήταν ένας νεκρός και πολλοί τραυματίες.
Οι συγκρούσεις των χούλιγκαν έχουν σε πολλές περιπτώσεις πολιτικό υπόβαθρο. Οι οργανώσεις των οπαδών αποτελούν συχνά εκκολαπτήριο ή πρόσφορο έδαφος για την υιοθέτηση φασιστικών ή ρατσιστικών απόψεων. Στη Γερμανία, μία χώρα όπου ο χουλιγκανισμός μάλλον ελέγχεται αποτελεσματικά, οπαδοί συλλόγων από την πρώην Ανατολική Γερμανία, οι οποίοι παράλληλα είναι μέλη νεοναζιστικών οργανώσεων, δίνουν ραντεβού σε χωράφια για να… πλακωθούν. Και ορισμένες φορές συγκρούονται και με πολωνούς ή ολλανδούς χούλιγκαν.
Φασιστικές απόψεις κυριαρχούν και στους κόλπους των οπαδών της Λάτσιο στην Ιταλία. Η ομάδα της Ρώμης έχει επανειλημμένως βρεθεί στο στόχαστρο διότι δεν κάνει το παραμικρό ή παθητικά, έστω, αποδέχεται τη δράση των οπαδών της. Οι σκηνές με τον αμφιλεγόμενο ποδοσφαιριστή Πάολο Ντι Κάνιο να χαιρετά φασιστικά τους φανατικούς οπαδούς της Λάτσιο έχουν μείνει ιστορικές. Οσο για τις συμπλοκές με τους οργανωμένους οπαδούς της άλλης ομάδας της «Αιώνιας Πόλης», της Ρόμα, αυτές έχουν αρκετές φορές προκαλέσει χάος στους δρόμους της ιταλικής πρωτεύουσας. Για να μην αναφερθούμε στα πρόσφατα θλιβερά επεισόδια στη Σικελία μεταξύ των «ultras» της Κατάνια και του Παλέρμο, όπου σκοτώθηκε και ένας καραμπινιέρος.
Στο Παρίσι οι συγκρούσεις εκτός γηπέδου γίνονται μεταξύ οπαδών της ίδιας ομάδας: της Παρί Σεν Ζερμέν. Υπάρχουν οι οργανώσεις των λευκών και εκείνες των… πολυφυλετικών (όπου συμμετέχουν και λευκοί). Το ζήτημα είναι καθαρά ρατσιστικό και αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στις 24 Νοεμβρίου 2006, όταν οπαδοί επετέθησαν σε ισραηλινό οπαδό της Χαποέλ Τελ Αβίβ και στη συνέχεια στον μαύρο αστυνομικό που πήγε να τον υπερασπιστεί. Απολογισμός: ένας νεκρός οπαδός. Το 2001 οπαδοί της Παρί είχαν μαχαιρώσει έξι οπαδούς της τουρκικής Γαλατάσαραϊ εκτός γηπέδου.
