1. Τώρα που ορισμένοι δανείζονται τις μεσσιανιστικές κραυγές του αρχέγονου ανδρεϊσμού, σκόπιμο μου φαίνεται να θυμηθούμε ότι ο σύγχρονος στοχασμός έχει ακυρώσει προ πολλού τους βερμπαλιστικούς μαξιμαλισμούς ως υποκατάστατου της Πολιτικής. Διότι, ως γνωστόν, η Πολιτική συνίσταται στα εξής τρία, κυρίως: α) Πρώτον, στην πολιτική σύλληψη μέσω της οποίας επιλέγονται προτεραιότητες Αξιών (γι’ αυτό και εξ ορισμού στον χώρο της αξιολογίας δεν νοείται πολιτική «Αλήθεια»). Αξιών τίνος; Της κάθε Ομάδας πολιτών (απ’ τις πολλές που, ατύπως συνήθως, σχηματίζονται όταν δέν κουκουλώνονται από κομματικές ντιρεκτίβες) – και φυσικά αυτές οι προτεραιότητες αντιφάσκουν από Ομάδα σε Ομάδα. β) Ακριβώς δέ εν όψει αυτών των αντιφάσεων, η πολιτική πράξη αναζητεί την «πλειοψηφία» – και αυτή δέν είναι εφικτή παρα μόνον με διαπραγμάτευση ανάμεσα στις Ομάδες, για μια συναινετική μείωση των απαιτήσεων της καθεμιάς. Ετούτη βέβαια η (λειτουργικώς προφανής) φάση της πολιτικής διεργασίας φέρνει αλλεργία στους εραστές των απόλυτων πολιτικών Αληθειών, οι οποίοι θα προτιμούσαν την άσκηση βίας, «για το καλό μας». Βίας κρυφής ή φανερής, η οποία αναιρεί την πολιτική διεργασία, και αναβάλλει εμμόνως τον εθισμό-μας στη δημοκρατική συμβίωση. Τά ‘χομε λουστεί και τα ξέρουμε: Είτε απ’ τις αλλεπάλληλες δικτατορίες της δεξιάς, είτε απ’ τις απόπειρες κομμουνιστικής σωτηρίας, είτε κι απ’ την έρπουσα βία του αρνητισμού των γκρουπούσκουλων. Ορισμένες τέως υποανάπτυκτες Χώρες όπως η Ιρλανδία, η Φινλανδία κι η Πορτογαλία, που ξέφυγαν απ’ αυτά τα αντιλαϊκά υποκατάστατα της δημοκρατίας – ξέφυγαν (πολύ μπροστά από μάς) και στο βιοτικό επίπεδο των λαών τους. Εύλογο – αφού απαλλάχθηκαν απ’ τις τραυματικές εσωτερικές τριβές, και τώρα παράγουν μόνον εξωτερικό έργο. γ) Η τρίτη συνιστώσα της Πολιτικής είναι ως γνωστόν η εφαρμογή των συμφωνημένων – φάση καίριας σημασίας, η οποία φεύγει απ’ τα χέρια των Πολιτικών και ξαναπερνάει στα χέρια του Λαού, που συμμετέχει στη Διοίκηση, την Παραγωγή και τον Ελεγχο: Καμιά μεγαλοφυής πολιτική σύλληψη δεν έχει ελπίδες, αν διεκπεραιωθεί από υπαλλήλους ανάξιους, εργάτες λουφαδόρους, επιχειρηματίες πλεημπόυδες, καθηγητές ημιμαθείς, δημοσιογράφους ξερόληδες κ.λπ. Ευτυχώς, στη χώρα-μας τέτοια φαινόμενα αποκλείονται – γι’ αυτό κι όλοι οι Νόμοι εφαρμόζονται, η ετεροδοσοληψία έχει καταργηθεί, όλα τα αναπτυξιακά προγράμματα δουλεύουν ρολόι, η δέ απορροφητικότητα των ΚΠΣ είναι υψηλότατη. Κι ύστερα ξύπνησα…
2. Ενσυνείδητα εκτέθηκα στην επανάληψη γνωστότατων πραγμάτων, για να ‘βρω μίαν ευκαιρία να επαναλάβω την (μάλλον λοιδορούμενη, το ξέρω) άποψη ότι μέγα ίσως μέρος της κοινωνίας-μας πάσχομε απο πολιτικόν κονφουζιονισμό, ίσως δε και απο άγριες τάσεις αντικοινωνικότητας. Μα καλά τί σόι ελιτίστας είσαι σύ που τα βάζεις με τον Λαό – αντί να του προσφέρεις συμπαράσταση και λύσεις. Ελα όμως που εμένα μου φαίνεται οτι αυτό ακριβώς κάνω: Στον Λαό συμπαρίσταται όποιος υπενθυμίζει την πιθανότερη διάγνωση των δεινών-μας και της κατηφόρας μας. Μια διάγνωση που δέν προσφέρει βεβαίως παραμυθίαν – όπως το παραμύθι «φταίνε οι Αλλοι» (οι οποίοι προετοιμάζουν, νύχτα μέρα, την καταστροφή του ελληνικού λαού). Εντωμεταξύ, κάμποσοι αντικειμενικοί δείκτες των αρετών-μας συνεχώς κατρακυλάνε. Οταν προ πολλών μηνών τους κατέγραψα έναν-έναν σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, έλαβα πλήθος αυστηρών επιπλήξεων – και σταμάτησα. Οι δείκτες όμως δέν σταμάτησαν (να κατεβαίνουν).
3. Πάντως, κι αν υποθέσομε οτι δέν έχουν έτσι τα πράγματα, πάλι δέν απαλλάσσεται κανείς απ’ την υποχρέωση να αναφερθεί και σε πιθανά «αντίδοτα». Παρ’ όλο λοιπόν που η διάγνωση την οποίαν προβάλλω είναι μάλλον «απαράδεκτη» (κι επομένως ακυρώνεται εκ προοιμίου κι η χρησιμότητα των αντίδοτων που θα επέβαλλε), θα πάρω το θάρρος να υπενθυμίσω προς τα πού θα έπρεπε πιθανόν να στραφούν μερικές προσπάθειές-μας, ενδεικτικώς.
α) Διπλασιάζομε τους μισθούς των Δασκάλων, διπλασιάζομε την μόρφωσή τους, και διπλασιάζομε και τον ενδοσχολικό έλεγχο απ’ τους Συλλόγους Γονέων – τα πετύχαν οι Κυπραίοι.
β) Καταργούμε το παπαγαλίστικο μάθημα η Αγωγή του Πολίτη, και εισάγομε ευρύ εθνικό πρόγραμμα ανάπτυξης της αξιολογικής ικανότητας του μαθητή, μέσω Παραδείγματος και Αυτενέργειας.
γ) Οργανώνονται τρία χωριστά παλλαϊκά συλλαλητήρια, καταγγέλλοντας: τον φασισμό των «καταλήψεων», τον φασισμό των άγνωστων σπάστηδων, και την κατάργηση των αθηναϊκών πεζοδρομίων – κι άν ο Λαός αδιαφορήσει, τότε ίσως και να έχω (δυστυχώς) δίκιο.
δ) Ξεφωνίζομε τις κλαδικές κομματικές οργανώσεις υπαλλήλων μέσα στα Υπουργεία – μια (ενδημική πλέον) μάστιγα σκοτεινής εξουσίας πίσω απ’ τις πλάτες της Δημοκρατίας. Αιδώς…
ε) Χρηματοδοτούμε έναν νέο κρατικό σταθμό τηλεόρασης (με απόσπαση είκοσι μόνον υπαλλήλων απ’ τα υφιστάμενα κρατικά κανάλια), προκειμένου να εκπέμπει αποκλειστικώς μορφωτικά προγράμματα.
στ) Οι ημερήσιες εφημερίδες ανοίγουν τρανταχτή στήλη για την προβολή και τον έλεγχο των δράσεων «Κοινωνικής Επιχειρησιακής Υπευθυνότητας» των μεγάλων και μεσαίων ιδιωτικών επιχειρήσεων: Εργασιακές συνθήκες, Περιβάλλον, Τιμολογιακή πολιτική κ.ά., ελέγχονται δημοσίως και διαμορφώνουν τις καταναλωτικές προτιμήσεις μας, ώστε να μπορούμε να επηρεάσομε κι εμείς το Κεφάλαιο: Με τα ίδια τα όπλα της Αγοράς – κι όχι μόνον με τα γνωστά άχρηστα φραστικά αναθέματα.
ζ) Εκδίδεται τόμος Γελοιογραφιών με χαρακτηριστικά περιστατικά κενολογικού πολιτικού λόγου, όταν δέν συνοδεύεται από την κατανόηση (καθώς και από προτάσεις αναίρεσης) της απέραντης περιπλοκής και της αντιφατικότητας των πραγμάτων…
Βέβαια, θα μου πείς πώς και ποιοί θα κινήσουν όλες ετούτες τις δράσεις! Πού ξέρεις όμως; Πιθανόν να εκδηλωθεί τέτοιο πλήθος ομοϊδεατών – οπότε τα πράγματα θα κινηθούν σχεδόν απο μόνα τους.
Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.
