Η Μαργκερίτ Ντιράς άργησε να ασχοληθεί προσωπικά με τη σκηνοθεσία, λαμβανομένου υπόψη ότι ένα από τα πρώτα σενάριά της ήταν για τη μνημειώδη ταινία του Αλέν Ρενέ «Χιροσίμα, αγάπη μου» και γράφτηκε το 1959, περίπου μια δεκαετία πριν από την πρώτη ταινία με τη δική της υπογραφή στη σκηνοθεσία, στο «La Musica».
Ασφαλώς, η «Χιροσίμα» του Αλέν Ρενέ, ο σπαρακτικός έρωτας που γεννιέται ανάμεσα σε μια Γαλλίδα και έναν Ιάπωνα στη μεταπολεμική Χιροσίμα, παραμένει ο πιο αναγνωρίσιμος τίτλος στη φιλμογραφία Ντιράς, επισκιάζοντας κάθε άλλη κινηματογραφική μεταφορά έργου της με την εξαίρεση, ίσως, του ερωτικού «Εραστή» σε σκηνοθεσία Ζαν Ζακ Ανό. Μάλιστα, για τη δουλειά της στη «Χιροσίμα» η συγγραφέας προτάθηκε για το Οσκαρ σεναρίου βασισμένου σε ξένο υλικό.
Η αναφορά στην περίπτωση του «Εραστή» ως εξίσου δημοφιλούς μεταφοράς βιβλίου της Ντιράς οφείλεται στη μεγάλη απήχηση που είχε η ταινία του Ανό στο κοινό, χωρίς ωστόσο να έχει το βάρος της «Χιροσίμα». Ο «Εραστής» εστιάζει στις ερωτικές αναζητήσεις, απολαύσεις αλλά και απογοητεύσεις της εφηβικής ηλικίας της Ντιράς στη γαλλοαποικούμενη Ινδοκίνα της δεκαετίας του ’20 όταν μαθητούδι ακόμη (μόλις δεκαπεντέμισι χρόνων) ερωτεύτηκε έναν κοσμοπολίτη Κινέζο. Ο Ανό εικονογράφησε το βιβλίο με όμορφα πρόσωπα σε ειδυλλιακές τοποθεσίες και το αποτέλεσμα είναι ένας τουριστικός ύμνος για το ερωτικό πάθος.
Η σκηνοθετική φιλμογραφία της Ντιράς υπήρξε ιδιαιτέρως πληθωρική στη δεκαετία του ’70, το ιδιότυπο όμως ύφος της που ακροβατεί ανάμεσα στην ποίηση και στον ρεαλισμό παραμένει άγνωστο στη χώρα μας. Τρεις ταινίες της, το «India Song» (1974), το «Καμιόνι» (1977) με πρωταγωνίστρια την ίδια την Ντιράς και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, και το «Baxter, Vera Baxter» (1978), επίσης με τον Ντεπαρντιέ, μπορεί να λένε κάτι ακόμη στους «σκληροπυρηνικούς» κινηματογραφόφιλους. Δεν θα λέγαμε όμως ότι συμβαίνει το ίδιο για τις ταινίες «Jaune le Soleil» (1971), «Nathalie Grangier» (1972), «Navire Night» (1979) και «Aurelia Steiner» (1980), ενδεικτικοί τίτλοι μιας σκηνοθετικής φιλμογραφίας, οι οποίοι ξεπερνούν τους είκοσι.
Εχουν υπάρξει και άλλοι σκηνοθέτες που ασχολήθηκαν με τα βιβλία της στον κινηματογράφο. Ενδεικτικά: ο Ρενέ Κλεμάν («Το αντάλλαγμα της ντροπής», 1957), ο Ζυλ Ντασσέν («Στις 10.30 ένα καλοκαιρινό βράδυ», 1966), ο Πίτερ Μπρουκ («Moderato Cantabile», 1963) και ο Τόνι Ρίτσαρντσον («Ο ναύτης από το Γιβραλτάρ», 1967).
