Ο πρώην καταληψίας που πηγαίνει ακόμη με παπάκι
Παρά την έλλειψη σασπένς, εξαιτίας της διαφαινόμενης άνετης εκλογής του κ. Αλ. Τσίπρα στην προεδρία του κόμματος, το 5ο Συνέδριο του Συνασπισμού, που ολοκληρώνεται απόψε, κατάφερε να σπάσει τη συνήθη «βαρεμάρα» που προκαλούν στο ευρύτερο κοινό τα κομματικά συνέδρια. Η πολυσυζητημένη επιλογή του κ. Αλ. Αλαβάνου να ανακοινώσει την επομένη της εκλογικής ανόδου που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες του περασμένου Σεπτεμβρίου ότι θα παραδώσει το τιμόνι του κόμματος στον άγνωστο, μέχρι πρότινος, 34χρονο πολιτικό μηχανικό έστρεψε τα φώτα της δημοσιότητας στον Συνασπισμό και δημιούργησε μια πολιτική δυναμική, τέτοια που σπανίως απήλαυσε η παραδοσιακή Αριστερά στη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Από τη μια το «πείραμα Αλαβάνου», του πρώτου πολιτικού αρχηγού των τελευταίων δεκαετιών που άνοιξε τον δρόμο της διαδοχής του όντας ο ίδιος σε μια φάση απογείωσης της αποδοχής του και από την άλλη το «φαινόμενο Τσίπρα» που συνιστά ο νεαρός πολιτικός, ο οποίος από σήμερα το βράδυ θα γίνει ο πρώτος αρχηγός κόμματος που θα κυκλοφορεί, όπως έχει δηλώσει, με παπάκι, είναι τα δύο στοιχεία που προκάλεσαν το ευρύτερο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στον Συνασπισμό.
Δεν είναι, άλλωστε, και το πιο συνηθισμένο πράγμα (για την ελληνική πολιτική σκηνή και όχι μόνο) να ηγείται ενός κόμματος ένας 34χρονος ακτιβιστής ο οποίος δεν προέρχεται από «τζάκι» και που ως πριν από ενάμιση χρόνο είναι αμφίβολο αν το όνομά του ήταν γνωστό ακόμη και στον σχετικά περιορισμένο αριθμό των μελών του κόμματός του.
Μπορεί το άστρο του να έλαμψε το 2006, όταν ο κ. Αλάβανος, ερχόμενος σε αντιπαράθεση ακόμη και με εσωκομματικούς του φίλους που του απέδιδαν «υψηλό πολιτικό ρίσκο», τον επέβαλε ως υποψήφιο του Συνασπισμού για τον Δήμο Αθηναίων, αλλά ο κ. Τσίπρας «δεν έρχεται από το πουθενά» όπως λένε όσοι τον ξέρουν. Δεν αρνούνται ότι είναι ο «αγαπημένος των μέσων» και δύσκολα θα διαφωνήσουν με την «ατάκα» της κυρίας Λιάνας Κανέλλη για «μια trendy επιλογή…», έστω και αν η βουλευτής του ΚΚΕ πρόσθεσε ότι γίνεται από ένα «…emo κόμμα».
* Η ΚΝΕ, ο ΠΑΟ και το Πολυτεχνείο
Μέλος της ΚΝΕ από την ηλικία των 16 ετών, διαδραμάτισε ως μαθητής του Πολυκλαδικού Λυκείου Αμπελοκήπων πρωταγωνιστικό ρόλο στις καταλήψεις της περιόδου 1990-1991, χρόνια κατά τα οποία πήρε το τηλεοπτικό «βάπτισμα του πυρός» συμμετέχοντας σε εκπομπές, σε μία εκ των οποίων απαιτούσε «να μην υποβαθμίζει το υπουργείο Παιδείας την προσωπικότητα των μαθητών» και προέβαλλε αιτήματα του τύπου: «Θα θέλαμε να είναι δικαίωμά μας να κρίνουμε εμείς αν κάποια ώρα θα θελήσουμε να λείψουμε από το μάθημα».
Ο ίδιος μάλλον δεν πολυέλειπε από τα μαθήματα, αφού μπήκε στο Πολυτεχνείο όπου έκανε μεταπτυχιακά και ήδη εργάζεται στον ιδιωτικό κατασκευαστικό τομέα. Ως φοιτητής μετείχε στο ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών, στη Σύγκλητο του Μετσοβίου, καθώς και στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, αλλά έβρισκε χρόνο για να παρακολουθεί και τα ματς του Παναθηναϊκού.
Παράλληλα ανέβαινε σκαλί σκαλί στην κομματική ιεραρχία του Συνασπισμού, στον οποίο παρέμεινε μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ το 1991, ακολουθώντας την τάση του Αριστερού Ρεύματος. Το 1999, επί της προεδρίας του κ. Ν. Κωνσταντόπουλου, ανέλαβε Γραμματέας της Νεολαίας του κόμματος σε μια εποχή που, όπως θυμούνται στην Κουμουνδούρου, τα μέλη της δεν ξεπερνούσαν τις μερικές δεκάδες. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όμως, όταν αποχώρησε ο κ. Τσίπρας από την ηγεσία της, η κομματική Νεολαία του ΣΥΝ αριθμούσε πολλαπλάσια μέλη, αφού είχε προλάβει να κάνει ανοίγματα στη νεολαία, συμμετέχοντας μέσα από το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ δυναμικά στις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ήταν μεταξύ εκείνων που αποπειράθηκαν να μεταβούν το 2001 στη Γένοβα, αλλά και στις κινητοποιήσεις κατά των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ που ακολούθησαν.
Στο προηγούμενο Συνέδριο του ΣΥΝ, τον Δεκέμβριο του 2004, εκλέχθηκε στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή και ακολούθως στην Πολιτική Γραμματεία, στις συνεδριάσεις της οποίας αναπτύχθηκαν οι «αμοιβαία έντονοι δεσμοί» του με τον κ. Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος, όπως λέγεται «στον κ. Τσίπρα ανακάλυψε τη νεανική του φωνή», μια φωνή, μάλιστα, που κατ’ άλλους ξεχώριζε επειδή «εκφραζόταν με όρους ιστορίας της Αριστεράς».
* Η έκπληξη του 2006
Οι «δεσμοί» που αναπτύχθηκαν μεταξύ τους απετέλεσαν τον «καταλύτη» για την πολιτική ανέλιξη του νεαρού πολιτικού, ο οποίος υπήρξε η έκπληξη των δημοτικών εκλογών του 2006, στη μάχη των οποίων πλαισιώθηκε κυρίως από παιδιά της δικής του γενιάς και ίσως γι’ αυτό καμία από τις δημοσκοπήσεις της εποχής εκείνης δεν προέβλεψε τη μεγάλη κοινωνική δυναμική της υποψηφιότητάς του.
Ακόμη μεγαλύτερη είναι η δυναμική που έχει ήδη προσλάβει η επικείμενη εκλογή του κ. Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού. Σε μια περίοδο πολιτικής ρευστότητας και διαφαινόμενης αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, ο 34χρονος ακτιβιστής καλείται να δώσει όχι μόνον υπαρξιακή διέξοδο στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά κυρίως να μετουσιώσει σε πράξη αυτό που ο πολιτικός του «μέντορας» κ. Αλ. Αλαβάνος διακήρυξε κατά την έναρξη του κομματικού Συνεδρίου την περασμένη Πέμπτη: «Δεν συμφιλιωνόμαστε με τον ρόλο της Αριστεράς ως κομπάρσου, ως αναπληρωματικού».
Προσυνεδριακά ο κ. Τσίπρας είχε ενστερνιστεί πλήρως την άποψη του κ. Αλαβάνου για «μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία ενός μεγάλου Συνασπισμού». Οσο εύκολο, όμως, είναι να το λες, άλλο τόσο δύσκολο είναι να πείσεις ότι το πιστεύεις στ’ αλήθεια και αγωνίζεσαι για αυτό όταν τα αριθμητικά δεδομένα δεν το επιτρέπουν. Και η «εποχή Τσίπρα» στον Συνασπισμό, που προκάλεσε αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό προτού καν ξεκινήσει, απ’ αυτό θα κριθεί.
