Ο Γιάσερ Αραφάτ είχε στην Ελλάδα πάντοτε φίλους. Τους συναντούσε στην Τυνησία, στη Βηρυτό, στην Κρήτη, στην Αθήνα, στην Κύπρο. Τους συναντούσε στα καφενεία της Βηρυτού στις δύο τα ξημερώματα, σε υπόγεια γραφεία στην Τρίπολη, στην Τύνιδα. Θεωρούσε τους Ελληνες «αδέλφια» με τον παλαιστινιακό λαό. Περισσότερο απ’ όλους θεωρούσε τον ιδρυτή του ΠαΣοΚ A. Παπανδρέου «αδελφό». Τον επισκέφθηκε μάλιστα λίγο προτού ο A. Παπανδρέου πεθάνει στην Αθήνα. Τέσσερις έλληνες πολιτικοί που συνάντησαν, μίλησαν, βοήθησαν τον παλαιστίνιο ηγέτη μιλούν σήμερα στο «Βήμα» και θυμούνται στιγμές που έζησαν μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ τ. υπουργός
» Θυμάμαι όταν κάποτε ο τότε καγκελάριος της Αυστρίας Κράισκι μου είπε μιλώντας για τον Αραφάτ: «Να δεις ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα ξεσπάσει από τη Μέση Ανατολή» και φαινόταν ότι το εννοούσε. Ποτέ δεν συνάντησα κατ’ ιδίαν τον Αραφάτ, πάντοτε μαζί με τον A. Παπανδρέου. Ηταν η ψυχή του παλαιστινιακού αγώνα και η κινητήρια δύναμη ενός βασανισμένου λαού. Αντιμετώπισε την εχθρότητα της Δύσης και κυρίως των Αμερικανών, τον αποκαλούσαν τρομοκράτη, αλλά αυτός είχε σταθερές απόψεις. Ελεγε συχνά στον Παπανδρέου πόσο τον βοήθησαν οι Ελληνες, τους αγαπούσε πολύ, τους θεωρούσε «αδέρφια»… »
ΣΗΦΗΣ ΒΑΛΥΡΑΚΗΣ τ. υπουργός
» Θυμάμαι ότι ο A. Παπανδρέου μού είπε ότι την περίφημη συνάντηση στην Κρήτη ανάμεσα στον Μιτεράν και στον Καντάφι, τότε που αιφνιδίασε ολόκληρο τον κόσμο, την είχε οργανώσει σε κάθε της λεπτομέρεια ο Γιάσερ Αραφάτ. Από τότε έκανε την προσπάθεια για καλές σχέσεις Αράβων με την Ευρώπη ο ηγέτης των Παλαιστινίων. Ηταν απλός, ζεστός άνθρωπος, εκδηλωτικός, θύμωνε το ίδιο εύκολα όσο γελούσε. Μιλούσε σαν ηγέτης. Μιλούσε αγγλικά, αλλά με αραβική προφορά και πάντοτε δίπλα του είχε φρουρά, ανάμεσά τους και γυναίκες οπλισμένες πολύ καλά. Τόσες φορές άλλωστε προσπάθησαν να τον σκοτώσουν…»».
ΒΑΣΟΣ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ τ. πρόεδρος της ΕΔΕΚ
«Την τελευταία φορά τον συνάντησα στη Ραμάλα, πριν από μερικούς μήνες. Καταβεβλημένος, αδυνατισμένος, αιχμάλωτος. Αλλά φαινόταν υπερήφανος. Ηταν όντως περήφανος. Και παρά την πολιορκία του από τους Ισραηλινούς είχε τόλμη να παρασημοφορήσει και φίλους με το ανώτατο παράσημο της Παλαιστινιακής Αρχής, που βοήθησαν τον λαό του στις δύσκολες στιγμές. Ετσι ήταν πάντα ο Αραφάτ. Θυμάμαι που τον συναντούσα στα καφενεία της Βηρυτού. Κάθε φορά για λόγους ασφαλείας σε διαφορετικό καφενείο, πάντοτε μετά τις 2 τα μεσάνυχτα. Δεν είχε σπίτι, απλώς ένα γραφείο το οποίο το μετακινούσε συνεχώς. Ηταν ίσως ο μοναδικός ηγέτης που δεν είχε κρεβατοκάμαρα. Σε κάθε γραφείο του είχε ένα σιδερένιο πτυσσόμενο κρεβάτι, εκεί κοιμόταν, πάντα οπλισμένος. Στην Τύνιδα έμενε σε σκηνή και δίπλα του είχε το σιδερένιο αυτό πράσινο κρεβάτι.
Ηταν πολύ ζεστός άνθρωπος, εκδηλωτικός, αλλά όχι προς όλους. Μόνον σ’ αυτούς που θεωρούσε «αδερφούς». H φιλία μας αρχίζει από το 1974, όταν ήταν αρχηγός της Αλ Φατάχ, και άντεξε σ’ όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια. Ηταν άνθρωπος των αποφάσεων, των γρήγορων αποφάσεων, ιδιότητα που αιφνιδίαζε τον συνομιλητή του.
Ναι, κρατούσε πάντοτε πιστόλι. Οχι από ιδιαίτερη αγάπη από τα όπλα, όχι. H αδυναμία του άλλωστε ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις και όχι τα όπλα. Κρατούσε πιστόλι και, όπως κάποια στιγμή μου εξήγησε, το κρατούσε όχι επειδή θα έκανε, αν χρειαζόταν, πόλεμο μ’ ένα πιστόλι, αλλά επειδή ποτέ του δεν ήθελε να πιαστεί αιχμάλωτος.
Και στη Ραμάλα ήταν ουσιαστικά αιχμάλωτος και ξέρετε ποιο ήταν το μεγαλύτερο παράπονό του; Οτι κανείς στη Δύση δεν του αναγνώρισε την προσφορά του. Στην κρίση της Μέσης Ανατολής ήταν ίσως ο μοναδικός που έκανε κινήσεις που τον έφεραν σε αντίθεση με μεγάλη μερίδα του αραβικού κόσμου. Μου έλεγε ότι ενώ οι Ισραηλινοί τον υποχρέωναν να πάρει μέτρα κατά των τρομοκρατών, να αποκηρύξει συναγωνιστές του κτλ., οι εκάστοτε ισραηλινές κυβερνήσεις τον υπέσκαπταν. Δεν του αναγνώρισαν ποτέ τις προσπάθειές του. Τον γονάτισαν οικονομικά, επιχείρησαν να τον εξευτελίσουν, προβόκαραν κάθε προσπάθεια για ειρήνη στην ταραγμένη περιοχή.
Θυμάμαι ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο παράπονό του. Και όμως ήταν ένας απλός άνθρωπος. Να σκεφθείτε ότι του άρεσε να σερβίρει μόνος του τους καλεσμένους του. Τους έβαζε συνεχώς φαγητό στο πιάτο… »
ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ τ. υπουργός
» Ηταν ένα κουτί, θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί, βλέποντάς το έτσι με την πρώτη ματιά, ότι ήταν ένα κουτί που περιείχε μέσα κάποιο δώρο. Χωρίς περιτύλιγμα ή φιόγκους, ένα απλό κουτί, περίπου όμοιο μ’ αυτά τα κουτιά των παπουτσιών. Θυμάμαι ότι ο υπασπιστής του Αραφάτ το κρατούσε προσεκτικά στα χέρια του, την ώρα που έμπαινε στο Μέγαρο Μαξίμου, δίπλα πάντα, σαν μια ζωντανή ασπίδα στον ηγέτη των Παλαιστινίων. Θυμάμαι πως ήταν η πρώτη επίσημη επίσκεψη του Γιάσερ Αραφάτ στην Αθήνα. Λίγα μόλις 24ωρα μετά την ηρωική έξοδο των 8.000 Παλαιστινίων από τη Βηρυτό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον υποδέχθηκε στο κεφαλόσκαλο του Μεγάρου Μαξίμου, το οποίο το πολιορκούσαν τηλεοπτικά κανάλια απ’ όλον τον κόσμο.
Ο Αραφάτ συνήθιζε τον περίφημο τριπλό ασπασμό, όταν συναντούσε φίλο του ή «αδερφό» του, όπως αποκαλούσε τους συναγωνιστές του. Και ο A. Παπανδρέου ήταν, το έλεγε άλλωστε και ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία, και «αδερφός του και φίλος των Αράβων». Ασπάσθηκε τρεις φορές τον ιδρυτή του ΠαΣοΚ, εν συνεχεία έστειλε ασπασμό με το χέρι του στα τηλεοπτικά συνεργεία που περίμεναν απ’ έξω και εισήλθε στο γραφείο του Πρωθυπουργού. Μαζί του και ο υπασπιστής του με το παράξενο, σε χρώμα, ξεθωριασμένο λευκό κουτί του. Ο Παπανδρέου ζήτησε την παρουσία των τηλεοπτικών συνεργείων, ήθελε να δείξει σ’ όλον τον κόσμο τη συνάντησή του με τον Αραφάτ. Ο κόσμος άλλωστε στη Δύση τρομοκράτη τον ανέβαζε, τρομοκράτη τον κατέβαζε. Μόλις οι κάμερες εισήλθαν στου Μαξίμου, ο Αραφάτ είπε χαμογελαστός στον Παπανδρέου ότι του έφερε ένα δώρο.
– Τι δώρο, σκέφτηκα, από πού το πήρε, τη στιγμή που ήταν εβδομάδες πολιορκημένος στη Βηρυτό;
Την ώρα που παρέδιδε το κουτί στον έλληνα Πρωθυπουργό σκέφθηκα να ρωτήσω τον αρμόδιο για θέματα εξωτερικής πολιτικής του Αραφάτ τι περιείχε το κουτί. Με εμφανή υπερηφάνεια ο στενός συνεργάτης του ηγέτη των Παλαιστινίων μού εκμυστηρεύθηκε: «Είναι ένας… πύθωνας». Και πριν προλάβω να συνέλθω από την έκπληξή μου διευκρίνισε: «Είναι το περίφημο Colt Python, ένα από τα πιο τρομερά πιστόλια που υπάρχουν στον κόσμο».
Ο Παπανδρέου περιεργαζόταν το κουτί, προσπάθησε να το ανοίξει. Οι κάμερες καραδοκούσαν, οπότε του λέω: «Πρόεδρε, να πάω έξω να το ανοίξω και να σας το δώσω, για να πείτε και δυο κουβέντες μόνοι σας;». Ο Πρωθυπουργός με κοίταζε παράξενα και συνέχιζε να ανοίγει το κουτί. Οπότε αναγκάσθηκα και του είπα: «Να το ανοίξω εγώ, Πρόεδρε, έτσι;» και του έκλεισα το μάτι. Ο Παπανδρέου κάτι ψυλλιάστηκε και μου έδωσε το κουτί… »
