Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Τζόνσον είχε λόγους να φοβάται ότι ο Νίξον, που τον διαδέχθηκε στον Λευκό Οίκο το 1969, «θα τον κυνηγούσε» για οικονομικά και άλλα σκάνδαλα και φρόντισε να κρατήσει κάποια «όπλα» για να μπορέσει να τον αντιμετωπίσει.
Αυτό υποστηρίζει σε άρθρο του στο περιοδικό «Ατλάντικ» (τεύχος Απριλίου) ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης Ρόμπερτ Ντάλεκ. Το ενδιαφέρον είναι ότι, κατά τον Ντάλεκ πάντοτε, το «όπλο» του Τζόνσον ήταν ελληνικής προελεύσεως. Η όλη υπόθεση εξελίσσεται στα χρόνια της χούντας και του βιετναμικού πολέμου και ο Ντάλεκ είναι πολύ συγκεκριμένος: «Ο Τζόνσον αναζητούσε κάτι για να χρησιμοποιήσει εναντίον του Νίξον αν το υπουργείο Δικαιοσύνης του Νίξον άρχιζε να ερευνά τα έργα της κυβέρνησης Τζόνσον για σκάνδαλα». Ποιο μπορούσε να είναι αυτό το «κάτι»; Ο Ντάλεκ το λέγει: «Οι ελληνικές (χουντικές) διασυνδέσεις του Νίξον θα ήταν δυνατόν να του χρησιμεύσουν περίφημα».
Ο αμερικανός καθηγητής εξηγεί αυτές τις διασυνδέσεις στο άρθρο του: Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα ο έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσιγκτον, «έδωσε στον πρόεδρο Τζόνσον την ευκαιρία να πλήξει, αν όχι να βουλιάξει, την εκλογική εκστρατεία του Νίξον. Είχε σαφείς πληροφορίες ότι οι συνταγματάρχες της Ελλάδας είχαν τροφοδοτήσει με πάνω από μισό εκατομμύριο δολάρια την εκλογική εκστρατεία των Νίξον-Αγκνιου. Εδωσε αυτή την πληροφορία στον Λάρι Ο’ Μπράιεν, τον εκλογικό διευθυντή τού Χάμφρεϊ, και του ζήτησε να θέσει υπόψη του Τζόνσον αυτή την είδηση που μπορούσε ν’ ανάψει φωτιά. Ο Δημητρακόπουλος μάλιστα επικαλέστηκε τη μαρτυρία του αρχηγού τής CIA Ρίτσαρντ Χελμς. Ο Ο’ Μπράιεν έδωσε την πληροφορία στον Τζόνσον αλλά εκείνος αρνήθηκε να ενεργήσει». Ο αμερικανός πρόεδρος προτίμησε να την χρησιμοποιήσει «εν ώρα ανάγκης».
Δεν αποκλείεται, φυσικά, ακόμη και αν ο Τζόνσον απεκάλυπτε τη διασύνδεση η οποία έκτοτε επιβεβαιώθηκε από τις μαγνητοφωνημένες ταινίες του Λευκού Οίκου , ο Νίξον να εκλεγόταν πρόεδρος των ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1968. Τίποτε όμως δεν αποκλείει αυτό το «κάτι» να ήταν αρκετό σ’ εκείνα τα αλλοπρόσαλλα χρόνια του βιετναμικού πολέμου να ανατρέψει τις ισορροπίες και να εκλεγόταν πρόεδρος ο Χιούμπερτ Χάμφρεϊ, αντιπρόεδρος του Τζόνσον και υποψήφιος των Δημοκρατικών.
Ηθελε όμως ο Τζόνσον να τον διαδεχθεί ο Χάμφρεϊ; Το ερώτημα μοιάζει ανεδαφικό, αφού και οι δύο ήταν Δημοκρατικοί. Ο Ντάλεκ όμως έχει τις αμφιβολίες του και στο βιβλίο του «Ο Ραγισμένος Γίγας. Λίντον Τζόνσον και η Εποχή του» που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες δίνει πειστικά τεκμήρια. Αλλωστε δεν είναι ο μόνος αμερικανός ιστορικός που γράφει για την εμπάθεια και την εχθρότητα του προέδρου Τζόνσον προς τον αντιπρόεδρό του Χάμφρεϊ. Στο άρθρο του στο περιοδικό «Ατλάντικ» ο Ντάλεκ αναφέρει ότι ο Τζόνσον «είπε στον Κλαρκ Κλίφορντ (σ.σ.: μία από τις θεότητες των Δημοκρατικών) ότι αμφιβάλλει αν ο Χάμφρεϊ είναι ικανός να γίνει πρόεδρος. Δεν έχει τα φόντα για αυτή τη δουλειά». Και σε άλλο σημείο, συμπερασματικά: στην ουσία ο Τζόνσον «βοήθησε αποτελεσματικά την εκλογική εκστρατεία του αντιπάλου τού Χάμφρεϊ, του Ρίτσαρντ Νίξον».
Στο άρθρο του στο περιοδικό «Ατλάντικ» ο καθηγητής Ντάλεκ δίνει ένα δείγμα τού πόσο είχαν εκτραχυνθεί οι σχέσεις μεταξύ προέδρου και αντιπροέδρου. Ο Τζόνσον ηρνείτο συστηματικά να συναντηθεί με τον Χάμφρεϊ, που το ζητούσε επανειλημμένως, και αυτό τον είχε εκνευρίσει σε τέτοιο βαθμό ώστε είπε μια μέρα στον σύμβουλό του Τεντ βαν Ντάικ: «Αυτός ο μπάσταρδος ο Τζόνσον… Τον είδα που καθόταν στο γραφείο του. Ο (προεδρικός σύμβουλος) Τζιμ Τζόουνς στεκόταν όρθιος κοντά στην πόρτα και του είπα: «Πες στον πρόεδρο να κάτσει εκεί που ξέρει». Είμαι βέβαιος ότι εκείνος με άκουσε».
