Αραγε, με δεδομένο ότι η μισή μας καρδιά στην Αθήνα είναι, η άλλη μισή πού βρίσκεται; Την ευλόγησε μήπως ο στίχος του Ναζίμ Χικμέτ να χτυπάει από τώρα στο Πεκίνο, στρέφοντας την πυξίδα του ελληνικού αθλητισμού προς τους μετά την Αθήνα Ολυμπιακούς Αγώνες; Σύμφωνοι, το προβλέπειν δεν είναι το φόρτε της ράτσας μας, αλλά τώρα που έσβησαν τα φώτα του στεγάστρου Καλατράβα και η Ελλάδα ξαναβρήκε τη συνηθισμένη ρουτίνα της (με τα τρακτέρ στους δρόμους, τα ράντζα στους διαδρόμους, τις έριδες για τον βασικό μέτοχο και τις… κοκορομαχίες ανάμεσα στις TV περσόνες), το θολό μεταολυμπιακό (του 2004) και… προολυμπιακό (του 2008) τοπίο χρήζει τουλάχιστον προσοχής. Και στην καλύτερη περίπτωση, διαλεύκανσης… Πέρασαν κιόλας πέντε μήνες από τους «Dream, unforgettable Games» («ονειρεμένοι, αξέχαστοι Αγώνες»), όπως τους κατευόδωσε στο ταξίδι τους προς την Ιστορία ο δρ Ζακ Ρογκ. Μεσολάβησε ο πόλεμος ανάμεσα στην πολιτεία και στις ομοσπονδίες, με λάφυρο τις επιχορηγήσεις, συντελέστηκε ανακωχή και ο αθλητισμός ξανά προς τη δόξα τραβά! Τα οκτώ μετάλλια της Ατλάντας, τα 13 του Σίδνεϊ, τα 16 της Αθήνας αποτελούν μια κληρονομιά, αλλά κυρίως τον πήχη που, εφόσον δεν ξεπεραστεί, τουλάχιστον θα πρέπει να παραμείνει σε αυτά τα επίπεδα. Κοινώς, από τις 8 ως τις 24 Αυγούστου του 2008 η Ελλάδα ευελπιστεί να εισπράξει ένα μέρος των τόκων από τα χρήματα που κατατέθηκαν απλόχερα στην τράπεζα των ομοσπονδιών και δαπανήθηκαν στην επταετή (1997-2004) περίοδο χάριτος και ευδαιμονίας, με την αδήριτο ανάγκη της αγωνιστικής επιτυχίας στην Αθήνα.


Το Πεκίνο, ούτως ή άλλως, πέφτει μακριά και τα κινέζικα είναι για την Ελλάδα ό,τι τα ελληνικά για τους Αμερικανούς, οι οποίοι, όταν αδυνατούν να κατανοήσουν κάτι, καταλήγουν στην επωδό «it’s all Greek to me» («μού είναι όλα ελληνικά»). Ωστόσο ο στοιχειώδης προγραμματισμός μιας χώρας που σέβεται τις παραδόσεις της και επαίρεται ως «λίκνον του αθλητισμού» απαιτεί πράξεις και αποδείξεις, όχι βαθυστόχαστες αναλύσεις, που σε τελική ανάλυση δεν κοστίζουν τίποτε, ούτε ασκήσεις επί χάρτου. Εκτός κι αν μετά την 5η Σεπτεμβρίου του 1976 και τη 13η Αυγούστου του 2004 η Ελλάδα απέκτησε και ένα τρίτο ορόσημο: τη 14η Φεβρουαρίου του 2005, οπότε ο Μίνως Κυριακού εξελέγη νέος πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και θα ηγηθεί της αγωνιστικής προετοιμασίας του ελληνικού αθλητισμού στον δρόμο προς το Πεκίνο. Με μπόλικη λάμψη, έστω και… φωσκολικού τύπου!


* Στους βατήρες των καταδύσεων


Παρ’ όλα αυτά η λάμψη φαίνεται σιγά σιγά να θαμπώνει. «Τα περιμέναμε άσχημα, αλλά μας ήλθαν πολύ χειρότερα και είμαστε αναγκασμένοι να αρχίσουμε από μηδενική βάση» σχολιάζει ο Πέτρος Φυρίγος, επικαλούμενος «τη μείωση των μισθών σε ποσοστό 35%, την υπογραφή μόνο οκτάμηνων συμβάσεων, τις περικοπές στα καμπ και στα μίτινγκ, όπως επίσης και την έλλειψη μέσων στον Αγιο Κοσμά, όπου δέκα επίλεκτοι αθλητές βολεύονται σε ένα παλιό τραμπολίνο και δέκα στρώματα».


Ηδη η Ρίτσα Κουτσοπέτρου κατέβηκε από τους βατήρες «γιατί δεν άντεχε αυτή την κατάσταση», ωστόσο παρά τα προβλήματα και την γκρίνια ο ομοσπονδιακός προπονητής των καταδύσεων δεν χάνει το κουράγιο του. «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δέκα παιδιά που προετοιμάζονται με την προοπτική του 2008. Ο Θωμάς Μπίμης και ο Νίκος Συρανίδης συνεχίζουν μαζί στις συγχρονισμένες και είναι πολύ πεισματάρηδες για να μην υπερασπιστούν, όσο καλύτερα μπορούν, το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που κατέκτησαν στην Αθήνα. Επίσης υπάρχουν τρία – τέσσερα πιτσιρίκια 16-17 χρόνων με μεγάλες δυνατότητες και βλέψεις».


* Οι εθνικές ομάδες υδατοσφαίρισης


Για τα «ασημένια» κορίτσια του γουότερ πόλο η επόμενη ημέρα επίσης δεν είναι τόσο φωτεινή όσο προοιωνιζόταν. H αναγγελία απόσυρσης πέντε εξ αυτών (Ασιλιάν, Καραγιάννη, Ελληνάκη, Κοζομπόλη, Μωραϊτίδου, εκ των οποίων οι δύο πρώτες εμμένουν κατηγορηματικά), η διχόνοια που έσπειρε η κατανομή του πριμ και οι εγγενείς δυσκολίες του αθλήματος να προσελκύσει χορηγούς και τις πλατιές μάζες δημιουργούν ανησυχίες, ωστόσο οι βαθιές ρίζες του γουότερ πόλο στην Ελλάδα, η παρουσία νεαρών και ταλαντούχων κοριτσιών τόσο στην Εθνική γυναικών όσο και στην αμέσως επόμενη κλίμακα (νεάνιδες) και το πείσμα του Κούλη Ιωσηφίδη, ο οποίος διατηρεί το πηδάλιο, εγγυώνται ότι η ομάδα θα παραμείνει ανταγωνιστική.


Πάντως οι εκκρεμότητες που υπήρχαν στις συζητήσεις μεταξύ ομοσπονδίας και προπονητή, ο οποίος μάλιστα συνοδεύει την Εθνική νεανίδων στο Περθ, έχουν εμποδίσει μέχρι στιγμής την εκπόνηση του προγραμματισμού και την πραγματοποίηση έστω μιας συγκέντρωσης, πέραν εκείνων που συμβαίνουν με την ευκαιρία των τιμητικών εκδηλώσεων!


Αντιθέτως, ο Σάντρο Καμπάνια, ο οποίος ανανέωσε το συμβόλαιό του ως και το 2006 (με την προοπτική να το επεκτείνει ως το 2008) έχει ήδη πραγματοποιήσει τρία προπονητικά καμπ εν όψει του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2005, που ενδέχεται να διεξαχθεί στην Αθήνα. Σε αυτά προσκλήθηκαν όχι μόνον οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι διεθνείς – εκτός των Μάζη, Σάντα, Καλακόνα, που έμειναν εκτός λίστας – αλλά και νεότεροι οι οποίοι θα ενταχθούν σταδιακά στην ομάδα με την προοπτική του 2008.


* H κωπηλασία και ο «Σχινιάς»


Την ίδια στιγμή στην ΕΚΟΦΝΣ παραφράζουν τον… Τσέχοφ και γράφουν το δικό τους μονόπρακτο: οι ευεργετικές συνέπειες του βάθρου! Το πρώτο μετάλλιο στην ολυμπιακή ιστορία της ελληνικής κωπηλασίας (Νίκος Σκιαθίτης – Βασίλης Πολύμερος στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών) πέραν του ενθουσιασμού επιφέρει και την αναβάθμιση του αθλήματος, καθώς είναι δεδομένη η πρόθεση της διατήρησης – και, ει δυνατόν, ενίσχυσης – των δυνάμεων. Στη θέση του ιρλανδού προπονητή Τζον Χόλαντ προσελήφθη ο Ναπολιτάνος (συγγενής των συνεπώνυμων κολυμβητών και πολιστών) Τζιοβάνι Ποστιλιόνε, ο οποίος ανέλαβε τη γενική τεχνική επιστασία, συμπεριλαμβανομένης και της υποδομής.


Ηδη τα μέλη της εθνικής ομάδας άρχισαν την προετοιμασία τους εν όψει του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος που θα διεξαχθεί τον Αύγουστο στην Ιαπωνία, με τους εκ Βόλου ορμώμενους χάλκινους ολυμπιονίκες να συνεχίζουν ακάθεκτοι τη συνεργασία τους, ενώ οι συνθέσεις των υπόλοιπων πληρωμάτων θα κριθούν από τον νέο ομοσπονδιακό προπονητή. Σε εκκρεμότητα παραμένει το αθλητικό μέλλον της Αγγελικής Γκρέμου, η οποία προς το παρόν παράτησε τα κουπιά για να πιάσει τον πελαργό!


Ωστόσο το μεγαλύτερο στοίχημα της ελληνικής κωπηλασίας ακούει στο όνομα «Σχινιάς», καθώς η ομοσπονδία προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει τη μόνιμη λειτουργία και διαθεσιμότητα του νεότευκτου κωπηλατοδρομίου, όχι μόνον ως έδρας αγώνων, αλλά και ως διεθνούς προπονητικού κέντρου. Μάλιστα η ΕΚΟΦΝΣ προσπαθεί να δραστηριοποιήσει προς αυτή την κατεύθυνση και την τοπική κοινωνία, με τη δημιουργία ενός κωπηλατικού ομίλου στον Μαραθώνα, ενώ παράλληλα προσκάλεσε τον χρυσό ολυμπιονίκη και άλλοτε «alter ego» του σερ Στίβεν Ρέντγκρεϊβ, Μάθιου Πίνσετ, ως γκεστ σταρ σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στα τέλη Φεβρουαρίου.


* Τα σκάφη ανοιχτής θάλασσας


Στα πιο ανοιχτά θαλασσινά νερά η απόλυτη δεσποτεία – σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα – δεν έβαλε σε πειρασμό τη Σοφία Μπεκατώρου και την Αιμιλία Τσουλφά, οι οποίες συνεχίζουν ακάθεκτες στα 470 (χωρίς πάντως τον προπονητή Ηλία Μυλωνά) με στόχο να επεκτείνουν ακόμη περισσότερο την αναμφισβήτητη κυριαρχία τους και να υπερασπιστούν το χρυσό μετάλλιό τους στο Πεκίνο.


Σε πείσμα των προβλέψεων και των δικών του υπονοουμένων, ο Νίκος Κακλαμανάκης παραμένει μάχιμος, αλλά εγκαταλείπει τη λατρεμένη του ιστιοσανίδα για να ασχοληθεί με μια καινούργια κατηγορία μονοθέσιου σκάφους. Στις επάλξεις των Φιν παραμένει ο Αιμίλιος Παπαθανασίου, ενώ ύστερα από αρκετά χρόνια χώρισαν τα τσανάκια τους στα 470 ο Κώστας Τριγκώνης και ο Αντρέας Κοσματόπουλος. Την ίδια στιγμή, μέσα στο θολό τοπίο της μεταολυμπιακής χρήσης των εγκαταστάσεων, η διοίκηση της ομοσπονδίας προσπαθεί να καρπωθεί οφέλη από το κέντρο του Αγίου Κοσμά και να ενισχύσει τα χορηγικά προγράμματά της.


* Γυμναστική και τζούντο


Ο Δημοσθένης Ταμπάκος, ως σταθερή αξία και ο (αποφασισμένος να πάρει το αίμα του πίσω) Βλάσης Μάρας αποτελούν την «αιχμή του δόρατος» της ελληνικής ενόργανης γυμναστικής, που πάντως πρέπει να καταταγεί στην πρώτη 24άδα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Μελβούρνης για να αποκτήσει δικαίωμα συμμετοχής στη διοργάνωση του 2007, όπου θα κριθούν οι θέσεις για το Πεκίνο. Σε διαδικασία απόκτησης εμπειριών και ωρίμανσης, μέσω και της συμμετοχής της σε αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου, βρίσκεται η Στέφανι Μπισμπίκου, ενώ στη ρυθμική γυμναστική η επιστροφή της Μορφούλας Ντόνα ενισχύει σημαντικά την ολοένα βελτιούμενη ομάδα του ανσάμπλ.


Ο ασταμάτητος Ηλίας Ηλιάδης έβγαλε από την αφάνεια το ελληνικό τζούντο, που καλείται να αποδείξει ότι το χρυσό μετάλλιο δεν αποτελεί «πυροτέχνημα» και θα θερίσει τον καρπό που έσπειρε στα Ανω Λιόσια. «Αυτή η επιτυχία, σε συνδυασμό με τη συντονισμένη προσπάθεια που καταβάλλει η ομοσπονδία μας ακολουθώντας την πρακτική της προηγούμενης τετραετίας, μας δίνει το δικαίωμα να αισιοδοξούμε για μεγαλύτερες επιτυχίες στο Πεκίνο» επισημαίνει ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Νίκος Σουφλέρης. Και συμπληρώνει: «Το μετάλλιο του Ηλία ενίσχυσε τη δημοτικότητα του τζούντο, που άλλωστε είναι ένα εγκεφαλικό σπορ και μπορεί να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα. Στοχεύουμε πάντοτε σε πρωταθλητισμό υψηλού επιπέδου με επαγγελματικές μεθόδους και αισιοδοξούμε ότι το 2008 τουλάχιστον 4-5 παιδιά (σ.σ.: μεταξύ αυτών και ο Ρεβάζ Ζιντιρίδης) θα είναι σε θέση να διεκδικήσουν με αξιώσεις ολυμπιακά μετάλλια».


* Τάε κβον ντο και πάλη


Τα τρία μετάλλια στο Σίδνεϊ (1) και στην Αθήνα (2) δεν αποτελούν μόνο την προίκα του ελληνικού τάε κβον ντο αλλά και το εφαλτήριο εν όψει του Πεκίνου. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ο Μιχάλης Μουρούτσος, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης και η Ελλη Μυστακίδου θα διεκδικήσουν και το 2008 θέσεις στο βάθρο, ενώ η Αρετή Αθανασοπούλου προσπαθεί να ξεπεράσει τα προβλήματα τραυματισμών. Οι τεχνικοί Απόστολος Ιακωβάκης και Αλέκος Γκότσης αντικατέστησαν τον Νοτιοκορεάτη Ο Γιανγκ Τζου, ο οποίος αποχώρησε ύστερα από τέσσερα χρόνια, ενώ αισιόδοξα μηνύματα εκπέμπονται από το φυτώριο του αθλήματος, καθώς το τάε κβον ντο λόγω των μικρών απαιτήσεων σε χώρους και υλικοτεχνική υποδομή έχει εξαπλωθεί σε πολλές ελληνικές πόλεις, αριθμεί περίπου 30.000 αθλούμενους και έχει να επιδείξει σημαντικές επιτυχίες σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και μεγάλα τουρνουά.


H φτωχομάνα πάλη που βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα καθ’ όλο το 2004 αποχαιρέτησε τον Κώστα Θάνο και συμβιβάζεται με τα χρόνια που αρχίζουν να βαραίνουν τις πλάτες των δύο τελευταίων (χάλκινων) ολυμπιονικών της, του Αρτιόμ Κιουρεγκιάν (Αθήνα, ελληνορωμαϊκή) και του Αμιράν Καρντάνοφ (Σίδνεϊ, ελευθέρα), όπως και του Δημήτρη Αβράμη. Ως σημεία αναφοράς στην πορεία προς το Πεκίνο λειτουργούν οι αδελφοί Κουτσιούμπα και ο πολλά υποσχόμενος Τουνουσίδης στην ελληνορωμαϊκή, καθώς και οι φερέλπιδες Τασκούδης και Μπετινίδης στην ελευθέρα, όπου αναμένεται και η εντονότερη (σε σχέση με την Αθήνα) παρουσία των γυναικών.