» Ο δρόμος μας δεν τελείωσε στο ευρωπαϊκό βάθρο «
Από τότε που ο Αγγελος Χαριστέας ήταν παιδί, δύο αντικείμενα τον συντρόφευαν σε κάθε βήμα του: ένα μπουζούκι και μια μπάλα ποδοσφαίρου. Ηταν οι δύο αγάπες του στις οποίες αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι, σε σημείο που όσοι τον γνωρίζουν καλά να μην μπορούν να ξεχωρίσουν σε τι είναι καλύτερος. Αλλωστε και στον θρίαμβο της Εθνικής στο Euro 2004 o Χαριστέας έβαλε την καλλιτεχνική σφραγίδα του. Διότι, αν ο Θοδωρής Ζαγοράκης ήταν ο απαράμιλλος αρχηγός, ο Γιώργος Καραγκούνης η ψυχή της ομάδας και ο Τραϊανός Δέλλας ο «κολοσσός» της άμυνας, ο 24χρονος επιθετικός ήταν αυτός που έπαιξε τις… πενιές της νίκης στον προημιτελικό με τη Γαλλία και στον τελικό με την Πορτογαλία. Ο στράικερ της γερμανικής Βέρντερ Βρέμης είχε σκοράρει ακόμη ένα τέρμα στον αγώνα με την Ισπανία στον όμιλο, ήταν ο μόνος παίκτης της Εθνικής που πέτυχε περισσότερα από ένα γκολ στη διοργάνωση και συνδύασε τις επιτυχίες του με μια σατανική σύμπτωση: σημείωσε τα ελληνικά γκολ στους τρεις (από τους έξι) αγώνες όπου η Εθνική αγωνίστηκε με τις λευκές εμφανίσεις της!
H Εθνική Ελλάδος ολοκλήρωσε το Euro 2004 με τέσσερις νίκες, μία ισοπαλία και μία ήττα, από την οποία πάντως πήρε αυτό που ήθελε, την πρόκριση στα προημιτελικά. Με τις επιτυχίες να διαδέχονται η μία την άλλη μετατράπηκε σε… εθνική ονείρου: μια ομάδα που τα είχε όλα. «Οχι και όλα» αντιλέγει ο Αγγελος Χαριστέας. «Δεν είχε γκρίνια, μεμψιμοιρία και μικρότητες. Μην ψάχνετε για μυστικά. H ενότητα ήταν το «A» στην επιτυχία και το θράσος μας το «Ω»».
– Αλήθεια, μία εβδομάδα μετά την κατάκτηση του τροπαίου, έχετε συνειδητοποιήσει τι πετύχατε;
«Οχι ακόμη, αλλά σιγά σιγά θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι έγινε. Ξέρεις, ακόμη και όταν αποκλείσαμε την Τσεχία, αντιμετωπίζαμε τον τελικό σαν ακόμη ένα παιχνίδι που έπρεπε να κερδίσουμε για να προχωρήσουμε στο επόμενο… Θυμηθείτε αυτό που θα πω: αυτή η ομάδα θα έχει συνέχεια. Ο δρόμος της δεν τελείωσε στο ευρωπαϊκό βάθρο».
– Πότε συγκινήθηκες περισσότερο;
«Οταν επιστρέψαμε στην Αθήνα. Το εντυπωσιακό ήταν ότι, ενώ περιμέναμε πανηγυρισμούς κυρίως από άνδρες οπαδούς, είδαμε ότι ο περισσότερος κόσμος ήταν παιδιά και γυναίκες».
– Τι άλλαξε και ξαφνικά η Ελλάδα βρέθηκε στην κορυφή;
«Εγώ λείπω από την Ελλάδα δύο χρόνια και μέσα σε αυτό το διάστημα βρήκα μια εντελώς διαφορετική κατάσταση στην Εθνική. Οι Ελληνες είχαμε μεγάλη ανάγκη από μια επιτυχία. Είτε προερχόταν από έναν αθλητή, είτε από ένα ομαδικό άθλημα. Τελικά οι εκλεκτοί του έθνους ήμασταν εμείς. Και αυτό οφείλουμε να το εκμεταλλευτούμε».
– Με ποιον τρόπο;
«Να διδαχθούμε από τη διοργάνωση, από τη συμπεριφορά των φιλάθλων, ακόμη και από τη συμπεριφορά της ίδιας της ομάδας για να καταλάβει ο καθένας ότι έχει και ο Ελληνας δικαίωμα να γευτεί την κορυφή. Ο Ελληνας πανηγύρισε την πρωτιά. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Για δείτε τους υπόλοιπους… Δείτε την Αγγλία που δεν ευτύχησε όχι να πάρει αλλά ούτε να παίξει ποτέ σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος!».
– Και οι Ευρωπαίοι δυσκολεύονται βλέπεις να το χωνέψουν…
«Νομίζω ότι και εμείς μόνο στο επόμενο Euro θα καταλάβουμε τι κερδίσαμε εφέτος. Ως τότε μπορούμε να απολαύσουμε τον θρόνο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Αρκεί όλοι μας να δούμε διαφορετικά αυτήν την επιτυχία και οι αρμόδιοι να αρπάξουν την ευκαιρία για να βελτιώσουν την εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οχι μόνο παροδικά και επειδή σε έναν μήνα έχουμε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν δεν τα καταφέρουμε με τόσες ευνοϊκές συγκυρίες, δεν πρόκειται να βρούμε άλλη τέτοια ευκαιρία».
– Ποιο από τα τρία γκολ θα αφηγείσαι στα εγγόνια σου;
«Του τελικού επειδή είναι μοναδικό. Οχι ότι τα προηγούμενα θα τα ξεχάσω, κάθε άλλο. Αλλά να… Ξέρεις τι με συγκίνησε περισσότερο στον τελικό; Εβλεπα τον κόσμο στις κερκίδες που περίμενε και πίστευε ότι θα ερχόταν το γκολ. Οταν τους είδα πόσο τρελάθηκαν με το γκολ, τότε κατάλαβα τη χαρά που τους προσφέραμε. Ο Ελληνας έβγαλε όλη την ενέργειά του και μας τη μετέδωσε μέσα στο γήπεδο. Και εγώ, αν ήμουν στις κερκίδες, έτσι θα αντιδρούσα. Θα ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου. Ηταν τυχεροί όσοι βρέθηκαν κοντά μας. Είναι σημαντικό κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορείς να διηγηθείς κάτι στα παιδιά και στα εγγόνια σου που ίσως δεν θα έχουν την ευκαιρία να το ζήσουν εκείνα, αν και εγώ εύχομαι το αντίθετο».
– Αγχος είχατε; Γιατί η δική μας καρδούλα ξέρει τι τράβηξε σε κάθε παιχνίδι…
«Μπορώ να σας καταλάβω, αλλά μέσα στο γήπεδο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στη διάρκεια του αγώνα ο παίκτης δεν έχει τόσο άγχος. Βλέπει τα πράγματα από μέσα και συγκεντρώνεται για να αντιμετωπίσει κάθε κατάσταση. Εμείς δείξαμε πάθος και δύναμη σε όλα τα παιχνίδια και αυτό ήταν το μυστικό μας. Τελικά ξέρεις κάτι; Το αξίζαμε και το πήραμε».
– Μήπως ήμασταν και πολύ τυχεροί, όπως λένε οι αντίπαλοί μας;
«Εντάξει, εγώ θα παραδεχτώ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μάς ευνόησε η τύχη. Να αντιστρέψω όμως την ερώτηση; Δεν νικήσαμε την προηγούμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης; Δεν νικήσαμε την κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα του τουρνουά; Δεν νικήσαμε τη διοργανώτρια, που είναι γεμάτη από διάσημους παίκτες και διψούσε για τη διάκριση, και μάλιστα δύο φορές; E, δεν μπορεί, καλή ομάδα θα ήμασταν και εμείς».
– Ας αφήσουμε την Εθνική και να ασχοληθούμε με τον Αγγελο. Τι θα κουβαλήσεις στις βαλίτσες σου όταν θα επιστρέψεις στη Βρέμη;
«Την εμπειρία μιας τόσο μεγάλης διοργάνωσης, τα τρία γκολ που πέτυχα, τη συνολική εικόνα της ομάδας και ατέλειωτη αυτοπεποίθηση. Δύο χρόνια τώρα στη Βέρντερ έχω αποκτήσει πολύ καλή σχέση με τους ανθρώπους εκεί, με τους συμπαίκτες μου, αλλά δεν έχω να αποδείξω τίποτα. Με ξέρουν και τους ξέρω».
– Νιώθεις ότι είχες να απαντήσεις κάτι για τον παραγκωνισμό σου από την εντεκάδα;
«Ανέκαθεν η Εθνική ήταν η χρυσή ευκαιρία για μένα. Είχα συσσωρευμένη ενέργεια την οποία διοχέτευσα σε αυτό το τουρνουά. Στη Βρέμη επιστρέφω ως πρωταθλητής Ευρώπης αλλά ας μην ξεχνάμε ότι επιστρέφω σε μια ομάδα που κατέκτησε το νταμπλ στη Γερμανία και φιλοδοξεί να πραγματοποιήσει πολύ καλή πορεία και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οπότε πρέπει πάντα να παλεύεις για να διατηρείς τα κεκτημένα. Με την Εθνική όμως είναι διαφορετικά. Το εθνόσημο πάντα συγκινεί».
– Ποια ήταν η πραγματική προσφορά του Ρεχάγκελ σε αυτή την ομάδα; Ηδη έχει δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από το όνομά του…
«Μας βοήθησε πάρα πολύ. Θα δανειστώ την έκφραση του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι θέλαμε τον Γερμανό μας, για την τάξη, την πειθαρχία. Ο Ρεχάγκελ πιστώνεται θετικά με πολλά πράγματα και για μένα το σημαντικότερο ήταν ότι κατάφερε να δημιουργήσει μια οικογένεια και έβγαλε τον καλύτερο εαυτό από κάθε ποδοσφαιριστή. Καθένας από εμάς έπαιζε για την ομάδα και για τον διπλανό του. Εχανες μια διεκδίκηση και άκουγες από πίσω σου τον Ζαγοράκη, να σου λέει «μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ…». Και αυτό συνέβαινε με τον καθένα. Μην ψάχνετε άλλο για μυστικά επιτυχίας. Εύχομαι να μείνει στην Ελλάδα και να μας οδηγήσει ως το Μουντιάλ του 2006 στη Γερμανία. Αλλωστε για μένα είναι κάτι παραπάνω από προπονητής. Είναι ο άνθρωπος που με πίστεψε και μου έδωσε την ευκαιρία να γεμίσω με χαρά και υπερηφάνεια έναν ολόκληρο λαό».
Το λάθος της Βέρντερ και το τηλεφώνημα στον «δάσκαλο»
Παραμονές του Euro 2004 η διοίκηση της Βέρντερ Βρέμης αποφασίζει να επενδύσει 5 εκατ. ευρώ, τα περισσότερα χρήματα που δαπάνησε ποτέ στην ιστορία της, προκειμένου να εντάξει στο δυναμικό της τον γερμανό διεθνή επιθετικό Μίροσλαβ Κλόζε. Το όνομα του Αγγελου Χαριστέα απασχολούσε σε μόνιμη βάση τον γενικό διευθυντή Κλάους Αλοφς και τους άλλους επιτελείς της ομάδας που τον προόριζαν για αντάλλαγμα πολυτελείας σε κάποια σπουδαία μεταγραφή. Ωστόσο μεταξύ χειλέων και κύλικος πολλά πέλει, και επειδή το ψηλόλιγνο παιδί από το Στρυμωνικό Σερρών έμαθε μια ζωή να μάχεται, μέσα σε δύο μήνες τα πάντα ανατράπηκαν.
«Ο Χαριστέας είναι ένας από τους ήρωες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και, αν παίξει και για μας, όπως έπαιξε για την Εθνική Ελλάδος, τότε μας είναι απαραίτητος. Οι ποδοσφαιριστές για να τα καταφέρουν πρέπει να έχουν αυτοπεποίθηση, η οποία όμως προέρχεται από τους ίδιους. Και ο Χαριστέας τις τελευταίες εβδομάδες κέρδισε μπόλικη αυτοπεποίθηση με αυτά που έκανε στο Euro 2004» παραδέχθηκε ο κ. Αλοφς, ο άνθρωπος που έβαλε την τελική υπογραφή πριν από δύο χρόνια και πήρε – καθ’ υπόδειξιν του κ. Ρεχάγκελ – τον Χαριστέα στη Βρέμη, δαπανώντας 3 εκατ. ευρώ.
H ζωή δεν… χαρίστηκε στον Χαριστέα. Για ό,τι έκανε δούλεψε σκληρά, με πείσμα και κυρίως με μαγκιά. Μετά τη νίκη της Εθνικής επί της Γαλλίας με τη δική του καταπληκτική κεφαλιά, ένας από τους πρώτους ανθρώπους που επικοινώνησε ήταν ο άλλοτε προπονητής του, ο Γιάννης Μιχαλήτσος. Ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε μαζί με τον νυν ομοσπονδιακό υπεύθυνο για τα παιδικοεφηβικά τμήματα Γιώργο Σεμερτζίδη. «Κάποτε είχα πει ότι κάποια ημέρα αυτό το παιδί θα κοστίζει 1 δισ. δραχμές. Τώρα καταλαβαίνω ότι έπεσα μάλλον έξω. Κοστίζει πολλά περισσότερα» λέει χαμογελώντας ο κ. Μιχαλήτσος, ο οποίος θυμάται σαν χθες την ημέρα που τον είδε για πρώτη φορά. «Κάποιος φίλος από τις Σέρρες μάς ενημέρωσε για τον Αγγελο. Ηταν 16 χρόνων και αναπληρωματικός στη Μεικτή Σερρών. Τον έφερα στον Αρη για δοκιμή. Θυμάμαι ότι δεν είχα πάει διακοπές εκείνο το καλοκαίρι για να τελειώσουμε τη μεταγραφή, γιατί υπήρχε κώλυμα στο οικονομικό. Ηταν απροπόνητος, αλλά ψηλός, με πολλά προσόντα και πολλή όρεξη για δουλειά. Τον πρώτο χρόνο βγήκε πρώτος σκόρερ με τη δεύτερη ομάδα, η οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα. Την επόμενη χρονιά προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα. Στη συνέχεια πήγε στον Αθηναϊκό, επέστρεψε στον Αρη και επί Πέτκοβιτς ήταν μονίμως εκτός 18άδας. Οταν αναλάβαμε εμείς, τον βάλαμε και πάλι να παίξει. Μας κυνηγούσαν άπαντες γιατί δεν έπαιζαν οι πολυδιαφημισμένοι και έπαιζαν οι νεαροί. Στις λίστες μας ήταν και άλλοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Λάκης και ο Αντζας, όταν ακόμη ήταν άγνωστοι».
Θλίψη για τον Αρη που τον πλήγωσε
Ο Αγγελος Χαριστέας δεν ξεχνά τα χρόνια που πέρασε στον Αρη. Ηταν σχεδόν 18 ετών (σ.σ.: Αύγουστος 1998) όταν σκόραρε δύο φορές στην Τούμπα οδηγώντας την ομάδα του σε εντυπωσιακή εκτός έδρας νίκη επί του ΠΑΟΚ. Υστερα όμως από τέσσερις μήνες η τότε διοίκηση του Αρη αποφάσισε να τον παραχωρήσει δανεικό στον Αθηναϊκό ως αντάλλαγμα για τη μεταγραφή του Κύπριου Μάριου Αγαθοκλέους! Τον Δεκέμβριο του 1998 ο Χαριστέας έδωσε το τελευταίο παιχνίδι της περιόδου με τη φανέλα του Αρη (εναντίον του ΟΦΗ) και ξέσπασε σε λυγμούς.
«Αυτήν την ομάδα την αγάπησα και την πόνεσα και πραγματικά θλίβομαι που τη βλέπω να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Ελπίζω να βρει γρήγορα λύση γιατί δεν αξίζει στον Αρη να διασύρεται».
– Θυμάσαι την κινηματογραφική μεταγραφή σου στη Βέρντερ;
«Εκείνη τη χρονιά δεν θα ήθελα να τη θυμάμαι. Για το μόνο που χάρηκα ήταν ότι ο Αρης πήρε πολλά χρήματα από τη μεταγραφή μου, τα οποία δυστυχώς δεν έπιασαν τόπο αφού δεν μπήκε παρά ένα μικρό ποσοστό στα ταμεία της ΠΑΕ. H περίοδος εκείνη με τον Ζαχουδάνη ήταν τραυματική για όλον τον κόσμο του Αρη».
