ΕΦΤΑΣΕ, λοιπόν, η μεγάλη ώρα, η ώρα όλων των προσδοκιών… Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να βγάλουμε ξανά τον Σημίτη ούτε να θάψουμε κανέναν ακόμη άλλωστε, με τόσα θαψίματα, θα αρχίσουν σε λίγο να σπανίζουν και οι υποψήφιοι… Εφτασε η ώρα των διακοπών και όλων των υπέροχων αυτοματισμών που συνδέονται μαζί τους! Εφτασε η στιγμή που θα αποσυνδέσω το ρημάδι το κινητό, θα κρύψω την ατζέντα με τα ραντεβού, θα βάλω στο σπίτι τον αυτόματο τηλεφωνητή, θα κλείσω και θα σφραγίσω το PC, θα ξεχάσω όλα τα pin και τα password που αρρωσταίνουν καθημερινά τη μνήμη μου, θα καταχωνιάσω τις γραβάτες και… τι άλλο; Α, ναι! Μην ξεχάσω να αποχαιρετήσω τον Απόστολο, τον Παντελή και τα άλλα παιδιά…
Εναν ολόκληρο μήνα θα αναγκαστώ να ζήσω μακριά τους! Χωρίς ειδήσεις, χωρίς εξελίξεις, χωρίς Εκτελεστικό, Βουλή και Μέγαρο Μαξίμου… Χωρίς ζωντανές συνδέσεις, χωρίς «έγκυρους κύκλους», χωρίς «κορυφαία στελέχη»… Σε καθεστώς πλήρους πολιτικής αποτοξίνωσης, αποβλάκωσης και αποχαύνωσης… Σε αυτό το ιδιαίτερο σύμπαν των διακοπών όπου τα μόνα ερωτήματα τα οποία βασίμως τίθενται επί πετσέτας παραλίας έχουν περίπου:
* Πώς παίζονται οι «τεσσάρες» όταν σε έχουν πιάσει στο πέντε;
* Ποιανού τη θέση θα πάρει ο Λυμπερόπουλος, με δεδομένο ότι ο Κόλα θα παίξει αριστερά εφόσον ο «Γου-Χου» πάει δεξιά να καλύψει το κενό του Δώνη;
* Ποιας μοιάζει η απέναντι ξανθιά;
* Πότε επιτέλους θα βάλει ο Μάλκοβιτς «τριάρι» τον Αλβέρτη;
* Πού θα καταλήξουμε το βράδυ;
Υπέροχη πανδαισία κρίσιμων ερωτημάτων που δεν επιδέχονται μονοσήμαντες απαντήσεις. Διότι οι διακοπές είναι κατεξοχήν ο χώρος του πολυσήμαντου, του γενικού, του διφορούμενου. Οταν, για παράδειγμα, σε πλησιάζει συνωμοτικά ο κύριος στο πλοίο για να ρωτήσει χαμηλόφωνα: «Κύριε Πρετεντέρη, πότε βλέπετε τις εκλογές;», μπορείς ανέτως και εξίσου συνωμοτικά να του εκμυστηρευθείς ότι: «Εγώ προσωπικά δεν βλέπω εκλογές… Μάλλον για πραξικόπημα πάμε!». Ή ακόμη, όταν σε ρωτούν δύσπιστοι: «Εσείς, καλέ, δεν παίζετε στην τηλεόραση; Πώς σας λένε;», μπορείς με απόλυτη φυσικότητα να τους διαβεβαιώσεις ότι «ναι, είμαι η Λιάνα Κανέλλη!».
Αυτή ακριβώς είναι η μαγεία των διακοπών… Η απώλεια του περιβλήματος, του περιτυλίγματος… Η ευχέρεια της μετατόπισης… Σου λείπει ο Αποστόλης για τον καθημερινό χαβαλέ; Δεν έχεις κάποιον να ανησυχεί σε καθημερινή βάση για την πορεία των πραγμάτων; Νο problem! Πάντα θα βρεις έναν «γαυράκο» να περιδιαβάζει εναγωνίως στο «Φως» τα αποτελέσματα των φιλικών του Θρύλου με κάτι μπιραρίες Γερμανίας για να φωνάξεις δήθεν συζητώντας δίπλα του ότι «εμένα μου έλεγε προχθές ο Κόκκαλης ότι τον πούλησε τον Ιβιτς στους Ισπανούς και άλλωστε σε κανένα μήνα θα διώξει και τον Μπάγεβιτς επειδή του κοστίζει ένα κάρο λεφτά…». Σας διαβεβαιώ ότι Αποστόλης και «γαύροι» σε περίοδο διακοπών, επειδή διέπονται από περίπου τις ίδιες ανησυχίες, έχουν ακριβώς την ίδια πλάκα, αν ξέρεις να τους χειριστείς.
Εξ αυτού προκύπτει σαφώς ότι οι διακοπές είναι πρωτίστως θέμα έμπνευσης αλλά και χειρισμού της έμπνευσης. Σε ποιον θα κάνεις πλάκα; Αλλά και πού θα πας; Τι θα διαβάσεις; Τι θα φας και τι θα πιεις; Κατεξοχήν ζητήματα που αναζητούν τόσο μια εμπνευσμένη απάντηση όσο και τον ορθό χειρισμό της. Η έμπνευση από μόνη της δεν επαρκεί. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι θα πας στη Μύκονο. Ως έμπνευση δεν είναι κακή. Υπάρχει, όμως, Μύκονος και Μύκονος… Αλλο Παράγκα και άλλο Αγιος Σώστης. Είναι θέμα ορθού χειρισμού της αρχικής έμπνευσης αν θα βρεθείς στη μια ή στην άλλη.
Αν θεωρήσω ότι επαρκώς αντιμετωπίσαμε το ζήτημα της μετατόπισης, της έμπνευσης και του χειρισμού της έμπνευσης δεν απομένει παρά το ουσιώδες πρόβλημα της αισθητικής. Η αισθητική των διακοπών έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία από τις ίδιες τις διακοπές. Γι’ αυτό και στις διακοπές το πρωτεύον είναι να αποκοπείς από όλα αυτά τα πρόσωπα και πράγματα που, στην κανονική περίοδο, δοκιμάζουν την αισθητική σου.
Δεν κουβεντιάζεις πολιτικά, δεν βλέπεις δελτία ειδήσεων, δεν ασχολείσαι με τηλεοπτικές μετεγγραφές, δεν ρωτάς πού τραγουδάει ο Σφακιανάκης, δεν ανησυχείς για τον ελληνισμό, δεν κοιτάς κηδείες στην τηλεόραση, δεν ενδιαφέρεσαι αν θα παντρευτεί ο Τόλης, δεν σε απασχολεί το ενιαίο αμυντικό δόγμα, δεν διαβάζεις δυσλεκτικούς δημοσιογράφους, δεν ψάχνεις όνομα για τα Σκόπια, δεν πας σε πάρτι του Κωστέτσου, δεν ταλαιπωρείσαι με τους φλούφληδες και τους φιρφιρίκους που εμπορεύονται ελληνικότητα και εθνική συνείδηση… Τους τη φυλάς για τον Σεπτέμβρη! Και εξόχως αμέριμνος, αναχωρείς γι’ άλλους τόπους, προσωπικούς και ανυποψίαστους, με την ανεμελιά των παιδικών σου χρόνων στο στήθος και με το αγχώδες ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου: θα περάσουμε τη Ρόζενμποργκ;
