Η ιστορία και ο κινηματογράφος είναι γεμάτη περιπτώσεις στρατηγών, εν αποστρατεία κατά κανόνα, που πρωταγωνίστησαν σε ανίερες συνωμοσίες με το πρόσχημα, αλλά καμιά φορά και με την πεποίθηση, ότι «προσφέρουν υπηρεσίες στο έθνος». Στην περίπτωσή τους όχι μόνο ο σκοπός άγιαζε τα μέσα, αλλά και τα μέσα δεν είχαν ηθικό περιορισμό. Ο συνταγματάρχης Ολιβερ Νορθ με την επιχείρηση «Οπλα στο Ιράν Χρήματα στους Κόντρας» και ο κινηματογραφικός Τζακ Νίκολσον στον «Κώδικα τιμής» είναι δείγματα μιας νοοτροπίας που απολήγει σε δυσώδη πρακτική, οι αναθυμιάσεις της οποίας δηλητηριάζουν τα πολιτικά συστήματα για μεγάλες περιόδους. Ολα στο παιχνίδι είναι. Στο πολιτικό παιχνίδι. Η διαφορά στην περίπτωση του στρατηγού Νικ. Γρυλλάκη βρίσκεται στην ανατροπή του κανόνα που ήθελε αυτά τα παιχνίδια μέρος των κυβερνητικών δραστηριοτήτων. Αν αυτό που αποκαλούμε «παρακράτος» έχει να επιδείξει έναν μακρό κατάλογο με συνωμοσίες, προβοκάτσιες, παραβίαση του ιδιωτικού χώρου, παρακολουθήσεις και χάλκευση στοιχείων, ή ακόμη και πολιτικές δολοφονίες, αυτά εξυπηρετούσαν την εγκατεστημένη εξουσία. Ποικιλόμορφα καθεστώτα, αλλά ακόμη και κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν απέφυγαν τον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν το «παρακράτος» ή ακόμη και τον υπόκοσμο για να εξουδετερώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους.
Στο Γουότεργκεϊτ ο Νίξον ήταν πρόεδρος. Η αντιπολίτευση ήταν το θύμα και η κυβέρνηση ο θύτης. Η μόνη γνωστή περίπτωση στην Ελλάδα τουλάχιστον στην οποία συνέβη το αντίθετο είναι η «περίπτωση Γρυλλάκη», που μεταφράζεται, αν ληφθούν υπόψη όλα όσα αποκαλύπτονται ή επαναλαμβάνονται αυτές τις ημέρες, σε «περίπτωση Μητσοτάκη».
Μαρτυρίες και στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κ. Κ. Μητσοτάκης αμέσως μετά την εδραίωση της θέσης του στην ηγεσία της ΝΔ το 1985 στήριξε την προσπάθειά του να πάρει την εξουσία από τον Α. Παπανδρέου και στην εγκατάσταση ενός «δικτύου πληροφοριών» που είχε τη δομή… μυστικής υπηρεσίας. Ηταν «αντίδραση στις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ του ΠαΣοΚ», όπως φέρεται να δικαιολογήθηκε κάποτε ο ίδιος; ή απλώς τυχοδιωκτική αποδοχή των προτάσεων της μοναδικής για πολιτικό κόμμα «κλαδικής αποστράτων» που ιδρύθηκε στη Ρηγίλλης από πρώην «κομμουνιστοφάγους» των Ενόπλων Δυνάμεων και της χούντας;
Επικεφαλής της «κλαδικής» ήταν ο πρώην αξιωματικός των τεθωρακισμένων και της ΚΥΠ στρατηγός που εγκαταστάθηκε επισήμως στα υπόγεια της Ρηγίλλης ως σύμβουλος «επί θεμάτων ασφαλείας». Παλαιός φίλος από τον καιρό της Αποστασίας και συμπατριώτης του κ. Μητσοτάκη, δημιούργησε μετά το 1986 μια «ιδιωτική ΕΥΠ» με τη νοοτροπία του πάλαι ποτέ ΙΔΕΑ, με τον εξοπλισμό «γραφείου ιδιωτικών υποθέσεων» και με πεδίο δραστηριότητας από την «εξιχνίαση της τρομοκρατίας» ως τις κρεβατοκάμαρες των αντιπάλων, αλλά και των φίλων και των οικείων! Απίστευτο, αλλά αυτό προκύπτει από τις μαρτυρίες και τις αποκαλύψεις που ξεκίνησαν στις 23 Απριλίου 1993, όταν ένας άγνωστος ως τότε «ποντικός των ΚΑΦΑΟ», ο Χρ. Μαυρίκης, ομολόγησε ότι «έκανε υποκλοπές με εντολή του Μητσοτάκη». Τι ακριβώς εννοούσε είναι γνωστό. Μαζί με τον «αρχικοριό» μπήκε στη ζωή μας και ο κ. Γρυλλάκης.
Δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ότι μετά το 1990 που ο κ. Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός ο στρατηγός έγινε ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών και ενεπλάκη στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή των Βαλκανίων. Αυτό θα μπορούσε να το ερμηνεύσει ίσως και να το δικαιολογήσει κανείς. Νόμιμος πρωθυπουργός ήταν ο κ. Μητσοτάκης, έτσι έκρινε ότι έπρεπε να δράσει, έτσι έδρασε. Το θέμα δεν είναι ηθικό αν ληφθεί υπόψη ότι τις σχέσεις των κρατών δεν διέπουν ηθικοί κανόνες πάντα και οι πρακτικές των υπηρεσιών τους κατασκοπείας και αντικατασκοπίας διασταυρώνονται. Η δραστηριότητα του κ. Γρυλλάκη μετά το 1990 και όχι απαραιτήτως μόνο ως το 1993 που διήρκεσε η διακυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και πέρα από εκεί κρίνεται κατά βάση εκ του αποτελέσματος, το οποίο είναι γνωστό.
Το πρόβλημα βρίσκεται κυρίως στην περίοδο ως το 1989-90, όταν η ΝΔ είναι κόμμα της αντιπολίτευσης και ο κ. Γρυλλάκης απλός ιδιώτης, που ομολογεί σήμερα ότι εκείνη την περίοδο ήλθε σε επαφή με ξένη μυστική υπηρεσία εν γνώσει τού επικεφαλής του κόμματός του για να εξασφαλίσει συνδρομή αν όχι στην ανατροπή, πάντως στην εκλογική ήττα της νόμιμης κυβέρνησης. Είναι τα πράγματα όπως τα λέει ο στρατηγός με τη θρασύτατη έμφαση μάλιστα «να διδαχθεί η νέα γενιά» ή όλα είναι «ανυπόστατα», όπως ισχυρίστηκε ο κ. Μητσοτάκης; Το λιγότερο που μπορεί να αξιώσει κανείς είναι η πλήρης διαλεύκανση.
Αυτό που δεν θα χρειαστεί διαλεύκανση ως πανθομολογούμενο είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης, επικεφαλής του δεύτερου μεγάλου κόμματος της εποχής, οργάνωσε μια κομματική «υπηρεσία πληροφοριών», η οποία όχι μόνο δεν διαλύθηκε μετά το 1990 που οι κρατικές υπηρεσίες πληροφοριών πέρασαν νομίμως στην αρμοδιότητά του, αλλά συνυπήρξε με την ΕΥΠ, μάλλον ως καθοδηγήτρια και συχνά συνένοχός της στην παρακολούθηση υπουργών, όπως συνέβη με την περίπτωση του κ. Μ. Εβερτ τουλάχιστον και με μόνη συνέπεια για τον κ. Γρυλλάκη τη μετονομασία του από «σύμβουλο του Πρωθυπουργού» σε «σύμβουλο του αρχηγού του κόμματος», δηλαδή του κ. Μητσοτάκη! Ο πρώην πρωθυπουργός πρωτοτύπησε και σ’ αυτό.
Η βασική πρωτοτυπία του βεβαίως έγκειται στη δημιουργία αυτής καθαυτής της «ομάδας Γρυλλάκη». Από τους πέντε μεταπολιτευτικούς πρωθυπουργούς και τους εννέα αρχηγούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ίδιο διάστημα είναι ο μόνος που έδωσε τέτοια υπόσταση στη συλλογή πληροφοριών, «προς ιδίαν χρήσιν». Ως τότε υπάρχουν υπόνοιες ενδεχομένως και βεβαιότητες για παρακολουθήσεις τηλεφώνων, αλλά κανένας πολιτικός ηγέτης δεν βαρύνεται με προσωπική ανάμειξη. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δέχθηκε σκληρές επιθέσεις από τα κόμματα που τον αντιπολιτεύθηκαν, αλλά κανείς δεν του κατελόγισε ότι «τους γράφει σε κασέτες» ούτε είχε στον κύκλο των προσωπικών συνεργατών του «λουλούδια» «επί της ασφαλείας». Ο κ. Γ. Ράλλης είναι αμφίβολο αν συνεργάστηκε ποτέ με τον επικεφαλής της τότε ΚΥΠ κ. Κ. Καλαμάκη και ο κ. Κ. Σημίτης δεν γνωρίζει κατά πάσα πιθανότητα ούτε πού στεγάζεται η ΕΥΠ. Και για τους τρεις δεν ήλθε ποτέ στη δημοσιότητα το όνομα κάποιου προσώπου που θα μπορούσε να έχει ρόλο «συνδέσμου» με τις επίσημες κρατικές υπηρεσίες πληροφοριών, πόσο μάλλον με τις ανεπίσημες ή τις παρακρατικές.
Την περίοδο του Α. Παπανδρέου έγινε πολλές φορές λόγος για τις δραστηριότητες των κρατικών-μυστικών υπηρεσιών και του ΟΤΕ κατά το διάστημα που βρισκόταν στο προσκήνιο ο Θ. Τόμπρας. Οι «κασέτες του Τόμπρα» ήταν προσφιλές θέμα στην επικαιρότητα της εποχής. Μετά ήλθαν οι «κασέτες της ΕΥΠ», αλλά αυτή την εποχή στην απέναντι πλευρά βρίσκεται ήδη ο κ. Γρυλλάκης με τον μηχανισμό του. Το καλοκαίρι του 1989 ο κ. Κ. Τσίμας παραπέμφθηκε από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής σε μια δίκη που δεν έγινε ποτέ, γιατί είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής εν τω μεταξύ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1993, με κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα δώσει μια συνέντευξη στο περιοδικό «Ενα» και στον δημοσιογράφο… κ. Γ. Πανταγιά και θα πει: «Οι κατηγορίες που εκτοξεύθηκαν εναντίον μου για δήθεν υποκλοπές ήταν πραγματική φάρσα».
Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ Οι «κασέτες του Τόμπρα» και η «σοσιαλιστική ΚΥΠ»
Υπόνοιες για υποκλοπές στην περίοδο του ΠαΣοΚ διατυπώθηκαν ακόμη και από στελέχη και υπουργούς του, χωρίς ποτέ να κατατεθούν χειροπιαστά στοιχεία. Δεν μπορεί ωστόσο να ισχυρισθεί κάποιος ότι ο Α. Παπανδρέου είχε επιδείξει προσωπικό ενδιαφέρον για το… σπορ! Εχοντας «κάψει τη γούνα του» προ της δικτατορίας, όταν οι επισκέψεις ορισμένων αξιωματικών στο γραφείο του τον ενέπλεξαν στη σκευωρία τού ΑΣΠΙΔΑ, διατηρούσε μια έμφυτη επιφύλαξη για τις πάσης φύσεως «υπηρεσίες ασφαλείας» και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να εντάξει στο περιβάλλον του κάποιον «ειδήμονα». Και όσοι αυτοβούλως ανελάμβαναν κάποιους ρόλους, όπως κάποτε ο κ. Σωτ. Κωστόπουλος, συναντούσαν τη δυσθυμία του.
Ακόμη, στην ευαίσθητη περίοδο αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας το 1981 η ΚΥΠ περιήλθε στην αρμοδιότητα του Μ. Κουτσόγιωργα, που ανέθεσε την εποπτεία της σε έναν από τους αδελφούς του, ενώ και ως υπουργός Εθνικής Αμυνας ο Α. Παπανδρέου δεν είχε επαφή με το Α2. Εκ πεποιθήσεως είχε πάντα την αίσθηση ότι, ακόμη και την περίοδο της παντοδυναμίας του, ήταν στόχος των μυστικών υπηρεσιών.
Αυτή η απέχθεια προς τους «πράκτορες» τον διέσωσε αργότερα από πολλές περιπέτειες, εν αντιθέσει προς τον κ. Μητσοτάκη, του οποίου η εμμονή στην «πληροφόρηση» τον εμπλέκει ακόμη και τώρα σε δυσάρεστες καταστάσεις. Εκτός του κ. Γρυλλάκη που στρέφεται εναντίον του, πρόσωπα τα οποία διεδραμάτισαν ρόλους στο υπόγειο της Ρηγίλλης δίπλα στον στρατηγό χρεώνουν στον επίτιμο πρόεδρο της ΝΔ ακόμη και προφανώς ανυπόστατες καταστάσεις, όπως π.χ. ότι δήθεν είχε ενημερωθεί εγκαίρως ότι θα δολοφονηθεί ο Π. Μπακογιάννης!
Στον σκοτεινό κόσμο αυτών των κυκλωμάτων, τα «σκυλιά » όταν «λυσσάξουν» δαγκώνουν πρώτα αυτόν που τα τάιζε. Ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ δεν είναι ο πρώτος που πληρώνει τα επίχειρα της υπόθαλψης δραστηριοτήτων οι οποίες εκφεύγουν των θεμιτών κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού. Και ίσως αυτές τις ημέρες συνειδητοποιήσει πόσο βιάστηκε πριν από πολλά χρόνια να καρπωθεί τις ευτελείς υπηρεσίες που του προσέφερε, με ένα βιβλίο με κουτσομπολιά και γαργαλιστικές ιστορίες, ένας αστυνόμος της προσωπικής ασφαλείας του Α. Παπανδρέου.
