ΣΥΜΦΩΝΑ με απολύτως ακριβείς υπολογισμούς, η Ελλάδα σήμερα διαθέτει τη μεγαλύτερη δυνατή ποικιλία πολιτικών ειδών: σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους και ανανεωτές, ευρωπαϊστές και αντι-ευρωπαϊστές, αριστερούς και κεντρώους διαφόρων κατηγοριών, εκσυγχρονιστές και λαϊκιστές, σαραντάρηδες και όλες τις λοιπές ηλικίες… Διαθέτει ακόμη ορισμένα προστατευμένα είδη που τελούν εν ανεπαρκεία ή έχουν εξαφανισθεί στα περισσότερα μέρη του πλανήτη, όπως οι συμπαθείς κομμουνιστές τύπου Περισσού. Εκτός όλων αυτών, κυκλοφορούν επίσης κάποιες πρωτότυπες και ιδιότυπες κατηγορίες πολιτικοποιημένων πολιτών: θεούσες, Ελληνάρες, πρώην Κνίτες, αντίπαλοι του Αντίχριστου, ημίτρελες μαγείρισσες, ειδικοί στις διεθνείς σχέσεις κλπ.
Ευλόγως η διεύθυνση του μαγαζιού φροντίζει συνεχώς για την ανανέωση του εμπορεύματος. Προσφάτως, για παράδειγμα, πληροφορηθήκαμε ότι ετοιμάζεται νέα σειρά προϊόντων: η Κεντροαριστερά και η Κεντροδεξιά. Η φροντίδα των υπευθύνων είναι συγκινητική. Κανένας πια στην Ελλάδα δεν πρέπει να έχει παράπονο. Ο,τι θέλει θα το βρει!
Ολα; Δυστυχώς όχι! Διότι στην Ελλάδα μπορεί να υπάρχουν τα πάντα, αλλά δεν υπάρχει ένα βασικό: η Δεξιά! Κανένας δεν είναι δεξιός, κανένας δεν δηλώνει δεξιός, κανένας δεν ψηφίζει Δεξιά… Αν κάποιος θέλει να είναι δεξιός, δύσκολα θα βρει κάποιο κόμμα να τον στεγάσει, αφού ακόμη και τα κόμματα που τοποθετούνται στη δεξιά του πολιτικού συστήματος ουδεμία σχέση θέλουν να έχουν με τη Δεξιά. Αλλος είναι ριζοσπάστης φιλελεύθερος, άλλος είναι νεοφιλελεύθερος, άλλος είναι καραμανλικός, άλλος είναι μητσοτακικός και άλλος ψήφισε Σαμαρά με τα γνωστά λαμπρά αποτελέσματα. Δεξιά ούτε για δείγμα!
Αυτή η έλλειψη δεν είναι καθόλου επουσιώδης. Είναι σημαντική, σημαντικότατη. Και αυτό για δύο λόγους:
Πρώτον, η κάθε χώρα χρειάζεται μια Δεξιά για να λέει τα πράγματα που συνήθως λέει μια Δεξιά. Χρειάζεται μια παράταξη υπέρ της τάξης και της οικογένειας, κατά της διαφθοράς των ηθών, υπέρ των εθνικών εορτών και των στρατιωτικών εμβατηρίων… Μια παράταξη που να υπερασπίζεται τη θρησκεία και την Εκκλησία, που να θέλει να διώξει όλους τους ξένους και τους Αλβανούς, που να πρεσβεύει την ανάκτηση της Βορείου Ηπείρου, της Κωνσταντινουπόλεως και του Πόντου, που να τάσσεται υπέρ της «οριστικής λύσης» των προβλημάτων που δημιουργεί η μουσουλμανική μειονότητα, που να φωνάζει «Ζήτω το Εθνος!», όπως παλιά που πηγαίναμε στο σχολείο, που να διαφυλάσσει την εθνική ταυτότητα, την εθνική παράδοση, την εθνική ιδιαιτερότητα και την Εθνική Ελλάδος (αν χρειασθεί…).
Δεύτερον, αν δεν υπάρχει μια Δεξιά που να τα λέει όλα αυτά, τότε τα πράγματα μπερδεύονται διότι αρχίζουν και τα λένε διάφοροι άλλοι, οι οποίοι ταυτοχρόνως διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν είναι δεξιοί. Εξ αυτού του λόγου προκύπτει μια αναμφισβήτηση σύγχυση των ειδών: στη σημερινή Ελλάδα μπορείς να λες ό,τι ακροδεξιά αρλούμπα σου κατέβει στο κεφάλι χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θεωρείσαι ακροδεξιός. Μπορείς, δηλαδή, να δηλώνεις ΠαΣοΚ ή Τσοβόλας ή ακόμη και ΚΚΕ αλλά να πιστεύεις ότι η Ελλάδα πρέπει να στείλει στρατό στη Βόρειο Ηπειρο, ότι η Ορθοδοξία είναι εθνική υπόθεση, ότι η Ευρώπη είναι κακό πράγμα και ότι καλύτερα να αλληλοσκοτώνονται οι Αλβανοί παρά να συμμετάσχουμε στην πολυεθνική δύναμη του ΟΑΣΑ.
Αυτή η σύγχυση των ειδών είναι καταστροφική. Οχι επειδή μας λείπει η Δεξιά αλλά επειδή νομιμοποιεί τις ιδέες της χωρίς να την κατονομάζει. Ασφαλώς και δεν είναι κακό να είσαι δεξιός ούτε είναι κακό να πολεμάς τον Αντίχριστο, το Μάαστριχτ και τους λαθρομετανάστες. Είναι απόλυτο δικαίωμά σου… Αρκεί να το ξέρουμε! Και εφόσον το γνωρίζουμε και εφόσον γνωρίζουμε τι εκπροσωπεί ο καθένας από τις μεγάλες ιδεολογικές οικογένειες που γέννησε ο Διαφωτισμός, να αποφασίζουμε όλοι μαζί και δημοκρατικώς τι θα πράξουμε. Θέλουμε Δεξιά; Θα πράξουμε Δεξιά! Θέλουμε άλλα πράγματα; Θα πράξουμε άλλα πράγματα…
Δυστυχώς, είχαμε διάφορες ευκαιρίες αλλά Δεξιά δεν αποκτήσαμε. Ο Σαμαράς, για παράδειγμα, είχε το πράγμα έτοιμο στα χέρια του αλλά για άγνωστους λόγους προτίμησε να στραφεί προς άλλους ορίζοντες. Κλώτσησε μια σίγουρη πολιτική επιτυχία. Ισως επειδή στην Ελλάδα ο όρος «Δεξιά» είναι μάλλον κακόηχος πολιτικά. Δεν πουλάει και δεν συγκινεί! Λάθος! Διότι, ακόμη κι αν δεν έχουμε Δεξιά, η Δεξιά υπάρχει… Ετοιμη και με συγκροτημένη πελατεία. Γνωρίζω πολλούς αξιοπρεπείς ανθρώπους που μπροστά τους ο Λεπέν μοιάζει με πρόσκοπο και ο Σμιντχούμπερ με μέλος σχολικής χορωδίας. Βγαίνουν στις τηλεοράσεις, γράφουν στις εφημερίδες, διαθέτουν νομιμοποιημένο δημόσιο λόγο. Και αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν: «Εγώ ακροδεξιός; Σαν δεν ντρέπεστε, κύριε!».
Γι’ αυτό η δημιουργία μιας Δεξιάς είναι επείγουσα πολιτική ανάγκη. Και λυπάμαι που δεν βλέπω ούτε τον νεαρό Καραμανλή να ενδιαφέρεται. Διότι αν δεν υπάρξει επιτέλους μια Δεξιά, δεν πρόκειται να συνειδητοποιήσουμε επαρκώς ούτε ποια είναι η Δεξιά ούτε ποιοι είναι οι δεξιοί. Ωστε να δούμε τι θα κάνουμε κι εμείς, οι υπόλοιποι…
