Την περασμένη Τετάρτη ο κ. Σημίτης πέρασε οκτώ ώρες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠαΣοΚ, χαρά στην υπομονή του! Ξεκίνησε το οκτάωρο με τη διαπίστωση ότι τα πράγματα πήγαν άσχημα στις εκλογές και ότι γι’ αυτό φταίνε πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και οι κυβερνητικές ολιγωρίες σε τέσσερις σημαντικούς τομείς: στην υγεία, στις συγκοινωνίες, στην απασχόληση και στη δημόσια τάξη. Ως εδώ καλά, και άλλωστε δεν είπε τίποτε μαγικό: εβδομάδες τώρα γράφουμε και φωνάζουμε ότι οι εκλογές θα κριθούν στην καθημερινή ζωή του πολίτη και ότι αυτή η καθημερινή ζωή δεν δείχνει σημάδια βελτίωσης.
Αυτά είπε ο κ. Σημίτης και αμέσως μετά τον ακολούθησαν στο βήμα 77 τον αριθμό κοινοβουλευτικοί άνδρες (και γυναίκες…) που υποτίθεται συγκροτούν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του τόπου. Τι είπαν λοιπόν όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του έθνους; Πρότειναν πώς θα βελτιωθούν τα νοσοκομεία, πώς θα οργανωθεί καλύτερα η Αστυνομία, πώς δεν θα μας ταλαιπωρεί η Ολυμπιακή; Ούτε λέξη! Υπέδειξαν λύσεις στα προβλήματα; Ούτε κατά διάνοια! Ασχολήθηκαν με αυτή την καθημερινότητα που έπληξε βάναυσα το ΠαΣοΚ; Σώπα, καλέ!
Και τι είπαν; «Να φύγετε εσείς, να έλθουμε εμείς!» έλεγαν οι μισοί. «Σιγά που θα φύγουμε για να μας ξανάλθετε!» απαντούσαν οι υπόλοιποι. Και όλοι μαζί ζητούσαν από τον Σημίτη να πάρει «μέτρα», να αναλάβει «πρωτοβουλίες», να προχωρήσει σε «αναδιατάξεις», χωρίς να ονοματίζουν ούτε τα μέτρα, ούτε τις πρωτοβουλίες, ούτε τις αναδιατάξεις. Περιττό! Ολοι καταλάβαιναν τι εννοούσαν όλοι: οι μεν ζητούσαν από τον Σημίτη να τους φέρει και οι άλλοι να μην τους διώξει! Αυτό και τίποτε άλλο, διότι δεν μίλησαν για τίποτε άλλο!
Το ΠαΣοΚ, λέει, έχει πρόβλημα… Ας πρόσεχε! Μόνο που, συγχωρήστε με, αλλά το πρόβλημα του ΠαΣοΚ δεν είναι το πρόβλημα του τόπου. Και ο τόπος έχει προβλήματα που, αν δεν τα λύσει το ΠαΣοΚ, θα κληθεί να τα λύσει κάποιος άλλος… Στην πολιτική δεν υπάρχουν ούτε αναντικατάστατοι, ούτε αναπόφευκτοι, ούτε κενά. Μπορείς, κύριε; Σε ψηφίζω! Δεν μπορείς; Ο επόμενος! Κανέναν σ’ αυτόν τον τόπο δεν τον ενδιαφέρει αν θα είναι υπουργός ο Μαντέλης, ο Κοτσακάς ή ο Μεϊμαράκης. Ολους όμως τους ενδιαφέρει αν τα αεροπλάνα πετούν στην ώρα τους, χωρίς καθυστερήσεις. Αυτό είναι το ζητούμενο, όχι ο υπουργός!
Ο καβγάς για το πάπλωμα… Να αποκατασταθεί, λέει, η ενότητα του ΠαΣοΚ. Σιγά τον πολυέλεο! Λες και αν γίνει υπουργός ο Καστανίδης ή ο Παπαθεμελής, πάει, τις πήρανε τις εκλογές. Διότι το ΠαΣοΚ μπορεί φιλάρεσκα να πιστεύει ότι το εσωτερικό του πρόβλημα εξουσίας ορίζει τα πολιτικά πράγματα του τόπου, ότι μόλις τα βρουν ο Τσιόκας με τον Παπαδήμα το μέλλον μάς περιμένει! Ναι, αλλά δεν το πιστεύει κανένας άλλος…
Ψήφισε, λέει, το ΚΚΕ τη ΝΔ. Γούστο του! Βγήκε, λέει, η ΝΔ χάρη στο ΚΚΕ. Δικαίωμά της! Σ’ αυτόν τον τόπο ο καθένας μπορεί να ψηφίζει ό,τι θέλει και να ψηφίζεται απ’ όποιον θέλει, αρκεί να είναι ενήλικος και να έχει απόλυτη επίγνωση των πράξεών του. Να εκλέγει και να επιλέγει. Προσωπικά, δεν με ενοχλούν οι συμμαχίες, ανίερες ή μη. Με ενοχλούν οι συμμορίες. Αυτοί που συμπίπτουν μόνο και μόνο για να κρατήσουν την εξουσία και αυτοί που συμπίπτουν μόνο και μόνο για να την αρπάξουν. Και πολύ φοβούμαι ότι σ’ αυτό το επίπεδο κινδυνεύουμε να φτάσουμε: πώς θα φύγετε και πώς θα έλθουμε… Χωρίς καμία άλλη φροντίδα!
Ο Σαμαράς, ως πιο αφελής ή ως πιο κυνικός, το ξεστόμισε: Να μαζευτούμε, λέει, όλοι μαζί να διώξουμε τον Σημίτη! Γιατί και πώς και για ποιον λόγο, με ποιον στόχο και με ποιες αρχές, αυτά δεν ενδιαφέρουν. Αρκεί να φάνε τον Σημίτη… Το πάπλωμα ενδιαφέρει! Το πολιτικό προσωπικό στρατολογείται πια σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, όπως παλιά μάζευαν πληρώματα οι κουρσάροι στην Καραϊβική. Κάθε καρυδιάς καρύδι για να πετύχει το ρεσάλτο. Αυτό είναι το ζητούμενο. Μετά βλέπουμε…
Κακά τα ψέματα, σε όλους τους πολιτικούς χώρους σήμερα η ίδια λογική επικρατεί. Κι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Πως ο ελληνικός λαός καταψηφίζει το ΠαΣοΚ επειδή δεν νοιάζεται για την καθημερινότητα. Και πως την ίδια στιγμή κανένας άλλος δεν νοιάζεται γι’ αυτήν!
