Για πρώτη φορά εδώ και 30 χρόνια ο πληθωρισμός στη χώρα μας έπεσε κάτω από το 3%. Πήγε στο 2,8% για την ακρίβεια. Το γεγονός δεν αξιώθηκε ούτε ένα τηλεοπτικό παράθυρο ούτε μια διαδήλωση ούτε καν μια συναυλία. Και όμως: από την άποψη της γενικής πορείας του έθνους, η πτώση του πληθωρισμού είναι γεγονός πολύ σημαντικότερο από την ωραιοτάτη κυρία που σταμάτησε τα νατοϊκά οχήματα στη Θεσσαλονίκη.
Γιατί όχι, λοιπόν, μια συναυλία για τον πληθωρισμό; Είσαι υπερβολικός, θα μου πείτε. Εντάξει να πέφτει ο πληθωρισμός, εντάξει να μειώνονται τα επιτόκια, εντάξει να περιορίζεται το δημόσιο χρέος, εντάξει να τελειώνουμε με τα ελλείμματα όλα αυτά είναι καλά και άγια, αλλά όχι να βγούμε και στους δρόμους! Στους δρόμους βγαίνουμε για τα μεγάλα και τα υψηλά, για τα θεμελιώδη και τα υπέροχα: τον πόλεμο, την ειρήνη, τον σοσιαλισμό, την αλληλεγγύη των λαών, το Κύπελλο Ελλάδος… Σιγά μην αρχίσουμε να τραγουδάμε για τον πληθωρισμό!
Οι πληθωρισμοί είναι της αρμοδιότητας των λογιστών, όχι των λαών!
Καταλαβαίνω το πνεύμα. Αλλωστε κι εγώ αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στην κυρία της Θεσσαλονίκης με τα ωραία μάτια και στον Λουκά Παπαδήμο, την κυρία θα διάλεγα. Επί της γενικής αρχής όμως διαφωνώ. Και διαφωνώ επειδή είμαι πολύ πιο υπερήφανος ως Ελλην που ο πληθωρισμός πήγε στο 2,8%, που φτιάχνουμε μια υγιή και ισχυρή οικονομία, παρά αν είχαμε στείλει 30 τάγματα να πολεμήσουν στο πλευρό των Σέρβων ή 30 αεροπλάνα να βομβαρδίζουν παρέα με τους Αμερικανούς. Και διότι είμαι ακόμη πιο υπερήφανος ως Ελλην γιατί ο αιώνας που τελειώνει βρίσκει μια Ελλάδα πολύ πιο μεγάλη, πολύ πιο δυνατή, πολύ πιο πλούσια, πολύ πιο σεβαστή από αυτήν που παρέλαβε. Γι’ αυτό σας λέω: κούκλα η κυρία, αλλά μεγάλη μαγκιά και ο πληθωρισμός!
Και είμαι υπερήφανος ως Ελλην για δύο λόγους που θα μου επιτρέψετε να σας εξηγήσω.
Λόγος πρώτος: Τον πληθωρισμό τον πετύχαμε χωρίς φανφάρες, χωρίς ορχήστρες και χωρίς καταλήψεις δρόμων. Με προσπάθεια, κόπο και μόχθο. Και, κυρίως, τον πετύχαμε όλοι μαζί. Και αυτοί που αγαπάνε τους Σέρβους και αυτοί που γουστάρουν το ΝΑΤΟ. Και αυτοί που ψηφίζουν Σημίτη και αυτοί που θέλουν τον Καραμανλή. Και αυτοί που έχασαν την Τετάρτη στον τελικό. Και αυτοί που κέρδισαν την Τετάρτη στον τελικό. Και δεν σας κρύβω ότι αυτό το «όλοι μαζί» των Ελλήνων ήταν και είναι για μένα η μεγαλύτερη εγγύηση ότι θα μπούμε στον 21ο αιώνα όχι με το δεξί ούτε με το αριστερό, αλλά και με τα δυο πόδια ταυτοχρόνως.
Λόγος δεύτερος: Η καλή οικονομία, θα μου πείτε, είναι ένα πράγμα πεζό και αυτονόητο. Δεν συναρπάζει, δεν τραγουδιέται, δεν φωνάζεις γι’ αυτό… Ενδεχομένως! Αλλά αυτά τα πεζά και αυτονόητα πράγματα φτιάχνουν τις μεγάλες χώρες. Ούτε οι Ορθοδοξίες ούτε οι κουτσαβακισμοί ούτε τα τηλεοπτικά παράθυρα. Περίσσευμα ψυχής; Ασφαλώς! Αλλά και περίσσευμα μυαλού και περίσσευμα δουλειάς και περίσσευμα προσπάθειας.
Γι’ αυτή λοιπόν τη μεγάλη χώρα και γι’ αυτούς τους Ελληνες επιτρέψτε μου να είμαι βαθιά υπερήφανος. Το ξέρω πολύ καλά ότι κανείς ποτέ δεν έδωσε τη ζωή του για τον πληθωρισμό. Δεν πειράζει! Αρκεί που το πετύχαμε, έστω και χωρίς θύματα. Το ξέρω ότι με αυτά ασχολούνται οι λογιστές, ενώ οι αυθεντικοί πατριώτες έχουν αναλάβει να τραγουδούν υπέρ των Σέρβων. Δεν πειράζει ούτε κι αυτό! Αλλωστε ένας μεγάλος λαός χωράει και τους μεν και τους δε επ’ ωφελεία όλων.
Διότι, μεταξύ μας, κι εγώ προτιμώ την κυρία της Θεσσαλονίκης από τους λογιστές. Το σκέφτεστε όμως να σταμάταγε η πομπή, να γινόταν ο χαμός, να άνοιγε η Μερτσέντες και να κατέβαινε καμιά 45ετής Κνίτισσα; Παπαδήμος και πάλι Παπαδήμος! jpretenteris@dolnet.gr
