Οκ. Κώστας Κάππος με προκαλεί και πάλι με επιστολή του που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» της 12ης Νοεμβρίου. Δεν του αρκεί ότι τον αποστόμωσα αποδεικνύοντας με πλήρη τεκμηρίωση ότι ο Γληνός είχε πράγματι εισηγηθεί την αντικατάσταση του ελληνικού αλφάβητου με το λατινικό. Μη έχων τι να πει επ’ αυτού έρχεται τώρα να αμφισβητήσει την ακρίβεια και των όσων έγραψα στο άρθρο μου για τις απόψεις του Λένιν περί αλήθειας και για τις τρεις επιστολές Ζαχαριάδη σε σχέση με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Επειδή ο χώρος δεν μου επιτρέπει να τις παραθέσω ολόκληρες, παραπέμπω τους τυχόν ενδιαφερόμενους αναγνώστες μου στα πλήρη κείμενα που δημοσιεύθηκαν στον «Ριζοσπάστη» το 1947 και στα επίσημα κείμενα του KKE, και εκεί θα διαπιστώσουν ότι εγώ παρέθεσα αυτούσια αποσπάσματα από τις αντικρουόμενες εισηγήσεις του επικεφαλής του KKE και όχι τις ερμηνείες, που εκ των υστέρων ωραιοποιούν τα πράγματα. Επωφελούμαι πάντως να διορθώσω μια παράλειψή μου και ευχαριστώ τον κ. Κάππο που μου δίνει την ευκαιρία γι’ αυτό. Στην γ’ επιστολή του ο Ζαχαριάδης αναγνωρίζει για τους κατοίκους της Ελλάδας «την αρχή της αυτοδιάθεσης μέχρις αποχωρισμού για όλους» υπονοώντας, προφανώς, την αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων και τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, όπως άλλωστε ο ίδιος και το κόμμα του υποστήριζαν μέχρι το 1949.
Το μείζον θέμα πάντως είναι αν πράγματι ο Λένιν είχε υποστηρίξει ότι «το να λέμε την αλήθεια είναι αστική προκατάληψη» και ότι «το ψεύδος δικαιολογείται από τον διακαώς επιδιωκόμενο σκοπό». Να ενημερώσω λοιπόν τον κ. Κάππο ότι περιέχεται σε ντιρεκτίβα του Λένιν προς τον Κομισάριο Εξωτερικών Τσιτσέριν τον Ιούλιο 1921. Δυστυχώς ο χώρος δεν επιτρέπει να παραθέσω ολόκληρο το εκπληκτικό αυτό κείμενο όπου προδιαγράφεται η εν γένει συμπεριφορά της ΕΣΣΔ αλλά και όλων των KK για την υπονόμευση του καπιταλιστικού συστήματος ανά τον κόσμο και την επικράτηση του κομμουνισμού, αλλά και την κοντόφθαλμη συμπεριφορά των επίδοξων θυμάτων του με αποτέλεσμα την παρ’ ολίγον επιτυχία του εγχειρήματος, το οποίο απλώς κατέρρευσε από τις εσωτερικές αντιφάσεις του και από την απάνθρωπη συμπεριφορά των κυβερνώντων κομμουνιστικών κομμάτων επί των λαών στους οποίους επεβλήθησαν.
Θα παραθέσω το τελευταίο τμήμα αυτής της επιστολής-ντιρεκτίβας:
«Το να λέμε την αλήθεια είναι αστική προκατάληψη. Το ψεύδος δικαιολογείται από τον διακαώς επιδιωκόμενο σκοπό μας. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους θα κλείσουν τα μάτια τους στις ενέργειές μας. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα είναι μόνο κωφάλαλοι, αλλά και τυφλοί. Θα θέσουν στη διάθεσή μας πιστώσεις, που θα μας χρησιμεύσουν να υποστηρίξουμε τα κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες τους. Θα μας εφοδιάσουν με το υλικό και τις τεχνικές γνώσεις που μας λείπουν. Θα ανασυγκροτήσουν την πολεμική μας βιομηχανία, την οποία χρειαζόμαστε για τις μελλοντικές νικηφόρες επιθέσεις μας κατά των εφοδιαστών μας. Με άλλους λόγους: θα φροντίσουν να προετοιμάσουν την κατάρρευσή τους».
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει όχι μόνο τον πολιτικό αμοραλισμό του Λένιν, αλλά και τη διορατικότητά του, η οποία επαληθεύθηκε σχεδόν μέχρι κεραίας σε όλα τα προαναφερθέντα, πλην της κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος, επειδή αυτό βασίζεται στη δημοκρατία και στη λαϊκή στήριξη με βάση τις ελεύθερες εκλογές, δηλαδή κάτι εντελώς άγνωστο στα καθεστώτα που πάντα οραματίζεται ο κ. Κάππος και το κόμμα του.
Το κείμενο αυτό δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1961 στα απομνημονεύματα του ζωγράφου Τζορτζ Ανένκοφ στο ρωσικό περιοδικό «Novi Journal», που εκδίδεται στη Νέα Υόρκη. Ο Ανένκοφ ήταν ο προσωπικός ζωγράφος και στενός φίλος του Λένιν. Το ότι δεν περιελήφθη στα επίσημα Απαντα του Λένιν δεν εκπλήσσει. Δεν συνέφερε τους εκδότες, οι οποίοι άλλωστε παρέλειψαν και πολλά άλλα κείμενά του, όπως αποκάλυψε ο καθηγητής Πάιπς. Πάντως η επιστολή αυτή ποτέ δεν αμφισβητήθηκε, ο δε επίσημος σοβιετικός ιστορικός Ζαν Ελενστάιν βεβαιώνει ότι το κείμενο αυτό εκφράζει εν πάση περιπτώσει το πνεύμα του Λένιν. Αρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, συνεπώς και το ψεύδος.
Ο κ. Γιάννης Μαρίνος είναι ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
