Την περασμένη Πέμπτη, χιλιάδες Αθηναίοι συνειδητοποίησαν εγκλωβισμένοι στα αυτοκίνητά τους ότι στην Ευρώπη κυκλοφορεί ένα «αντικομμουνιστικό μνημόνιο», το οποίο καλούμαστε να καταδικάσουμε. Το εν λόγω μνημόνιο φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».
Ως εδώ, κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα τα έχει λύσει η ίδια η ζωή – που έλεγε και ο Χαρίλαος…
Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα διέπραξαν μαζικά εγκλήματα; Αν ναι, καλύτερα να ανοίξει κανένα βιβλίο!
Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι τα εγκλήματα αυτά πρέπει να καταδικαστούν ρητά και αδιαπραγμάτευτα; Αν ναι, καλύτερα να τον κοιτάξει κανένας γιατρός!
Yπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι τα εγκλήματα που διέπραξαν στο παρελθόν τα κομμουνιστικά καθεστώτα ενοχοποιούν όσους επιλέγουν σήμερα να δηλώνουν κομμουνιστές; Αν ναι, καλύτερα να κουνήσει το κεφάλι του!
Για όλα αυτά, δεν νομίζω ότι υπάρχει δεύτερη συζήτηση. Εκ φύσεως η δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη και με τους εχθρούς της. Αυτό άλλωστε τη διακρίνει από τα καθεστώτα που επιδιώκει να καταδικάσει το μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ακόμη κι αν είναι ελαφρώς εξοργιστικό να ακούς κομμουνιστές να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας, η δημοκρατία επιβάλλει να ανέχεσαι ακόμη κι όσα σε εξοργίζουν.
Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν τι θα προσθέσει ή τι θα αφαιρέσει σε αυτή την αυτονόητη δημοκρατική συνείδηση ένα μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Περισσότερο ίσως εντυπωσιάζει η δυσκολία των σημερινών κομμουνιστών να αποστασιοποιηθούν από πεπραγμένα τα οποία ουδείς έχει τη διάθεση να τους καταλογίσει. Δικό τους το πρόβλημα. Ο κομμουνισμός είναι ένα σύστημα που χρεοκόπησε πολιτικά, ιδεολογικά και ηθικά, αλλά έχουν κάθε δικαίωμα να το υποστηρίζουν ακόμη.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω τα κίνητρα αυτών που συνέταξαν το συγκεκριμένο μνημόνιο, ούτε με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Βρίσκω την πράξη τους μάλλον περιττή. Αντιθέτως, πιο εμφανή είναι τα κίνητρα εκείνων που κινητοποιούνται εναντίον του. Προσποιούνται ότι αυτό το οποίο επέλεξαν να εκπροσωπούν δεν έχει καταδικαστεί όπου εφαρμόστηκε. Κι ότι απλώς υπέπεσε «σε λάθη και παραλείψεις». Τα ίδια λέει και ο Γερμανάκος για τους διαιτητές της «παράγκας»!
Και αυτό όμως ελάχιστα ενδιαφέρει όσους κινούνται έξω από ιδεολογικές εμπλοκές. H Αλέκα δικαιούται να θαυμάζει τον Λένιν, όπως και ο Αρχιεπίσκοπος να πιστεύει ότι η Παρθένος έμεινε έγκυος με κρίνο. Αυτό που μας ενδιαφέρει όλους είναι όταν η ιδεολογική παρλαπίπα αποδεικνύεται προπέτασμα για το πιο κυνικό πολιτικό αλισιβερίσι.
Με ποιο αντίτιμο άραγε δεσμεύτηκε ο Πρωθυπουργός να καταψηφίσει το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο»;
Είναι σύμπτωση η αφωνία της Αριστεράς κάθε φορά που η σημερινή κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, όπως στην περίπτωση Βαληνάκη;
Υπάρχει συμφωνία να αβαντάρουν τη ΝΔ στις δημοτικές εκλογές, όπως την αβαντάριζαν και προτού γίνει κυβέρνηση;
Πώς συμβαίνει πάντα και για όλα να βρίζουν περισσότερο το ΠαΣοΚ; Αυτό δεν λειτουργεί ως αποκούμπι της κυβέρνησης;
Αυτά είναι το ψητό. Και σε αυτά θα ήταν χρήσιμες μερικές απαντήσεις. Διότι με τα «βαμμένα κόκκινα μυαλά» κανείς δεν έχει πρόβλημα. Με τις «γαλάζιες κουμπαριές» είναι που αισθάνεται ότι τον κοροϊδεύουν.
