Ας δούμε λοιπόν, όπως είχα προαναγγείλει την περασμένη Κυριακή, το περιεχόμενο του ψηφίσματος της Συνελεύσεως του Συμβουλίου της Ευρώπης (αρ. 1481/2006), που υποστηρίζει την ανάγκη για διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το ψήφισμα αυτό εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία ακόμη και από σοσιαλιστές (με εξαίρεση τους έλληνες βουλευτές όλων των κομμάτων), δεν είδε επαρκώς το φως της δημοσιότητας ή παρουσιάστηκε σκοπίμως παραποιημένο, με αποτέλεσμα να παρασύρει ακόμη και κεντροδεξιούς έλληνες σχολιαστές σε αποδοκιμασία του. Παραθέτω τα κύρια σημεία του: «Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που διακυβέρνησαν την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον 20ό αιώνα και τα οποία βρίσκονται ακόμη στην εξουσία σε μερικές χώρες του κόσμου χαρακτηρίζονταν χωρίς εξαίρεση από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις αυτές διέφεραν αναλόγως κουλτούρας, χώρας και ιστορικής περιόδου και περιελάμβαναν ατομικές και ομαδικές δολοφονίες, και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, λιμοκτονίες, απελάσεις, βασανιστήρια, εμπόριο σκλάβων και άλλες μορφές φυσικής τρομοκρατίας, καταδιώξεις για εθνικούς ή θρησκευτικούς λόγους, παραβίαση της ελευθερίας της συνείδησης, της σκέψης και της έκφρασης, της ελευθερίας του Τύπου, καθώς επίσης και απουσία πολιτικού πλουραλισμού. Τα εγκλήματα αυτά δικαιολογούνταν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της δικτατορίας του προλεταριάτου. H ερμηνεία αυτή νομιμοποιούσε την «εξάλειψη» των ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας και ως εκ τούτου εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων (…)» (επισυνάπτεται πλήθος σχετικών αποδεικτικών στοιχείων). Ας σημειωθεί ότι το ψήφισμα αναγνωρίζει ότι «παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, μερικά ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα συνεισέφεραν στην εξασφάλιση της δημοκρατίας μας».
«H πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν ακολουθήθηκε σε όλες τις περιπτώσεις από μια διεθνή διερεύνηση των εγκλημάτων της. Επιπλέον, οι υπεύθυνοι αυτών των εγκλημάτων δεν παραπέμφθηκαν να δικαστούν από τη διεθνή κοινότητα, όπως έγινε για τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τον ναζισμό. Κατά συνέπεια, η επίγνωση της κοινής γνώμης για τα εγκλήματα αυτά είναι πενιχρή. Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμη και όταν δεν έχουν αποστασιοποιηθεί από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν. H Συνέλευση είναι πεπεισμένη ότι η γνώση της ιστορίας είναι μία από τις προσπάθειες για να αποφευχθούν παρόμοια εγκλήματα στο μέλλον. Επιπλέον ο ηθικός καταλογισμός και η καταδίκη των τελουμένων εγκλημάτων παίζουν σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νεότερων γενεών».
Εν συνεχεία το ψήφισμα εκφράζει τη συμπάθεια της Συνέλευσης στα θύματα, καταδικάζει τις συνεχιζόμενες και σήμερα παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε χώρες με κομμουνιστικά καθεστώτα και καταλήγει: «Καλούνται όλα τα κομμουνιστικά ή μετακομμουνιστικά κόμματα σε όλες τις χώρες-μέλη, τα οποία δεν επανεκτίμησαν την ιστορία του κομμουνισμού και του παρελθόντος της, να αποστασιοποιηθούν ξεκάθαρα από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν σαφώς».
Συνεπώς είναι ανακριβές και σκόπιμα παραπλανητικό το υποστηριχθέν στην Ελλάδα ότι το Συμβούλιο καλεί τα κομμουνιστικά κόμματα να υποχρεωθούν να καταδικάσουν ρητά τις ιδέες τους, το παρελθόν τους και την κομμουνιστική θεωρία. Μόνο τα εγκλήματα καλούνται (και δεν υποχρεώνονται) να καταδικάσουν ρητά. Αραγε οι διαφωνούντες σε αυτή την καταδίκη συγχωρούν τα εγκλήματα αυτά και τη συνέχισή τους;
