Πολλά έχουν γραφεί και περισσότερα έχουν λεχθεί για τις πολιτικές και πνευματικές ικανότητες του Μπους, πατρός και υιού. Και οι δύο όμως δικαιούνται να είναι υπερήφανοι διότι μέσα σε 13 χρόνια (1989-2002) με δικές τους πρωτοβουλίες και ιστορικές συμφωνίες εδραίωσαν την επικυριαρχία των ΗΠΑ στην Ευρώπη, από το Ταίναρο στα Ουράλια και πέραν της Ευρώπης, από το Βανκούβερ στο Βλαδιβοστόκ.
Οταν ο πρόεδρος Μπους (πατήρ) από την Ουάσιγκτον και ο σοβιετικός ηγέτης Γκορμπατσόφ από τη Μόσχα έκλειναν το «ραντεβού» για τις 2 Δεκεμβρίου 1989 σε ένα αμερικανικό αντιτορπιλικό ανοιχτά της Μάλτας, σίγουρα δεν είχαν προβλέψει ότι θα ήταν το «ραντεβού με την Ιστορία»…
Αρχικός τους στόχος ήταν να δώσουν τέλος στη συμφωνία της Γιάλτας και να προσδιορίσουν το νέο πλαίσιο συνεργασίας για την από κοινού κηδεμονία της Ευρώπης. Οταν όμως έφθασαν στη Μάλτα είχε ήδη γίνει η μεγάλη, η ιστορική ανατροπή. Το Τείχος του Βερολίνου, που χώριζε τους δύο κόσμους, το σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου, είχε γκρεμιστεί και είχε διαλυθεί σε μικρά τεμάχια-ενθύμια που επωλούντο στους τουρίστες μαζί με τα πηλίκια και τα παράσημα των αξιωματικών της Ανατολικής Γερμανίας.
Οι κοινοτικοί εταίροι επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους για την επανενοποίηση της Γερμανίας και τις διαδικασίες ένταξης της Ανατολικής Γερμανίας στην ΕΟΚ και οι ΗΠΑ επιταχύνουν τις διαδικασίες για το «Κοινό Ευρωπαϊκό Σπίτι» με συνθεμελιωτή τον Γκορμπατσόφ.
Τα σχέδια και τα όνειρα των «δυτικών» Ευρωπαίων να έχουν το προβάδισμα και το «πάνω χέρι» σε ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας στο πλαίσιο της ΔΑΣΕ μένουν μετέωρα… Η ευκαιρία για τη ρήξη και τον απογαλακτισμό από τις ΗΠΑ χάθηκε και είναι άγνωστο αν και πότε θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία.
Στη Μάλτα το 1989 και στην Ουάσιγκτον το 1990 Μπους (πατήρ) και Γκορμπατσόφ, ερήμην και εν αγνοία όλων των άλλων Ευρωπαίων, έχουν «γράψει» την ιστορία της Ευρώπης για τις επόμενες δεκαετίες…
Στην περίφημη διάσκεψη του Παρισιού, το 1990, ο Γκορμπατσόφ διακηρύσσει: «Οι λαοί της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του Καναδά είναι αποφασισμένοι να αποτελέσουν μια κοινή ιστορική ταυτότητα, βασισμένη σε κοινές αξίες και στις αρχές της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού».
Η ουσία δεν είναι στις αοριστίες των τελευταίων λέξεων αλλά στην υιοθέτηση της αμερικανικής στρατηγικής.
Η τελική φάση του μεγάλου παιχνιδιού παίχτηκε στο Ελσίνκι, τον Ιούλιο του 1992. Ενα παιχνίδι πολιτικά ανήθικο για μια «νέα τάξη πραγμάτων» που συγκροτείται από τους ισχυρούς της εποχής και για τα δικά τους και μόνο συμφέροντα.
Στο Παρίσι ο Μπους (πατήρ) το 1990 προειδοποιούσε: «Η Ευρώπη μπαίνει σε άγνωστα νερά. Η ΔΑΣΕ μπορεί να είναι ο πλοηγός». Αυτό που δεν είπε τότε είναι ποιοι θα καπιτανεύουν, ποιοι θα κυβερνούν το σκάφος…
Το παιχνίδι που θύμιζε και φαρσοκωμωδία το έζησα, δύο χρόνια αργότερα, στο Ελσίνκι. Μετείχα, ως εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στην αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πεντακόσια δέκα λεπτά μεγαλόστομες διακηρύξεις από τους 51 αρχηγούς κρατών και πρωθυπουργούς υπέκρυπταν την υποκρισία των «Μεγάλων» και των νικητών του Ψυχρού Πολέμου, την αφέλεια και την αδυναμία των μικρών κρατών, την υποταγή και την «αλλοτρίωση» των «ηττημένων»…
Μετά την απόρριψη από τις ΗΠΑ της γαλλικής πρότασης για την υπογραφή πραγματικής «Συνθήκης Ασφαλείας» η ΔΑΣΕ παραμένει ένα φόρουμ πολιτικού και οικονομικού διαλόγου(!) και το ΝΑΤΟ σε κυρίαρχο ρόλο με πολιτικό συνεπίκουρο τη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση στην οποία μετέχουν τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Για να επισφραγισθεί η στρατηγική των ΗΠΑ, την τελευταία ημέρα της διάσκεψης του Ελσίνκι ΝΑΤΟ και ΔΕΕ αποφασίζουν τον ναυτικό αποκλεισμό της Γιουγκοσλαβίας, τον οποίο ονόμασαν «εποπτεία του εμπάργκο» εναντίον της Σερβίας, για να είναι σύμφωνη η απόφαση με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ!..
Πατήρ Μπους με Γκορμπατσόφ το 1989 στη Μάλτα, υιός Μπους με Πούτιν το 2002 στη Ρώμη… Η Ρωσία γίνεται εταίρος, έστω και ετερόρρυθμος, του ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ εξασφαλίζουν την ανοχή της Μόσχας για την ένταξη στην Ατλαντική Συμμαχία όλων των κρατών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.
Ως το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πανηγυρίστηκε η συμφωνία της Ρώμης για τη συγκρότηση του Μεικτού Συμβουλίου ΝΑΤΟ – Ρωσίας. Οχι αδικαιολόγητα. Από μια «πρώτη ανάγνωση» η στενή πλέον συνεργασία, έστω υπό τη νατοϊκή ομπρέλα, όλων των ευρωπαϊκών κρατών, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και του Καναδά είναι ένα σημαντικό βήμα για τη συλλογική αντιμετώπιση κρίσεων, συγκρούσεων και της διεθνούς τρομοκρατίας.
Από μια «δεύτερη ανάγνωση» πρέπει να κρατήσουμε κάποιες επιφυλάξεις. Διότι τα συμφέροντα τα οποία υποκρύπτονται στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και της Ρωσίας με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας (π.χ., Αφγανιστάν, Ιράκ, Τσετσενία κ.ά.) δεν είναι και ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Εκλεισε στη Ρώμη το κεφάλαιο του Ψυχρού Πολέμου μέσα σε στρατιωτική βάση και κάτω από το έμβλημα ενός στρατιωτικού οργανισμού και με το πρώτο άρθρο της συμφωνίας να προκηρύσσει κοινό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας…
Ας είμαστε επιφυλακτικοί. Δεν θα είναι πάντα αγαθές οι προθέσεις ούτε και κοινά τα συμφέροντα. Ακόμη, διότι και τα θύματα αυτού του νέου πολέμου δεν θα είναι μόνο οι τρομοκράτες.
Θα είναι, μεταξύ άλλων, και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι χαρακτηριστικό και ανησυχητικό το ακόλουθο απόσπασμα από την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας:
«Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συγκλόνισε και άλλαξε τον κόσμο. Ωστόσο αρκετές κυβερνήσεις προσδέθηκαν στο άρμα της αντιτρομοκρατίας και άδραξαν την ευκαιρία για να εντείνουν την καταπίεση, να υπονομεύσουν την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να καταπνίξουν κάθε διαφορετική πολιτική άποψη».
