H τραγουδίστρια Δανάη Στρατηγοπούλου, που αναδείχθηκε μέσω των τραγουδιών του Αττίκ, ενώ είχε εμφανισθεί μαζί του στις περίφημες Μάντρες του (τρεις τον αριθμό, στην ευρύτερη περιοχή Κυψέλης και Αχαρνών), στο βιβλίο της με τίτλο «ATTIK» (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1986) παρουσιάζει κάποιες εικόνες του Κλέωνος Τριανταφύλλου (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) και τις οποίες παραθέτουμε:
«Ηταν ολόκληρος κόσμος γεμάτος μουσική ο άνθρωπος αυτός. Ηταν μια πλημμύρα από μελωδίες, μια ανάγκη έκφρασης με τραγούδια, τραγούδια, τραγούδια…».
«Ο Κλέων Τριανταφύλλου ήταν ευπατρίδης. Τον κατηγόρησαν για άστατο με το άλλο φύλο. Μα δεν ήταν επιπόλαια άστατος. Δεν ήταν ακριβώς άστατος. Ηταν ένα είδος Νέρωνα που θα ήθελε να ήταν όλες οι γυναίκες μία και μόνο, για να τους δώσει ή να τους πάρει – το ίδιο κάνει – την καρδιά. Ακατάλληλος για σύζυγος, ήταν ο ιδανικός εραστής (…). Ηταν μικροσκοπικός μα πάντα του κουτιού. Ηταν λίγο γεμάτος αλλά ζωηρός, ευκίνητος και φίνος. Ενας «τέλειος ιππότης στον καιρό μας (…)»».
«Τρεις γυναίκες παντρεύτηκε ο Αττίκ. Και οι τρεις πανέμορφες. Και οι τρεις φτωχές. Μιας όμως η ομορφιά τραγουδήθηκε, όπως καμίας άλλης Ελληνίδας: της δεύτερης, της μελαχρινής γαλανομάτας Μαρίκας Φιλιππίδη, αδερφής του πρωταγωνιστή της οπερέτας Μάνου Φιλιππίδη».
«Τι ήταν η πρώτη Μάντρα; (σ.σ.: απαντά ο Αττίκ στη Δανάη την 24η Ιουνίου 1944). Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία. Ενα ξύλινο παράπηγμα – σκηνή, ύψους 6-7 μέτρων και δίπλα η αυλόπορτα – είσοδος. Στον δρόμο η πρόσοψη παριστάνει ένα διώροφο σπιτάκι με ζωγραφισμένα πορτοπαράθυρα. Ενα αληθινό παράθυρο στο ισόγειο, που στην πραγματικότητα ήταν το ταμείο και μια αληθινή μπαλκονόπορτα με μπαλκόνι και δεύτερο πάτωμα. Στην είσοδο γλάστρες με φυτεμένα… μακαρόνια. Στην πόρτα ψηλά ένα κλουβί με μια σαρδέλα αντί πουλιού, μαρτυρούσε την εκ μητρός καταγωγή μου και μην ξεχνάτε ότι οι Τσιριγώτες έβαλαν τη σαρδέλα στο κλουβί να τραγουδήσει. Στο μπαλκόνι ακουμπισμένος με το αριστερό χέρι στα κάγκελα, σκυφτός προς τα έξω ένας Αττίκ, με αγγελικό χαμόγελο να κάνει με το δεξί χέρι μια χειρονομία υποδοχής. Αυτός ο Αττίκ ήταν ανδρείκελο σε φυσικό μέγεθος, έργο γνωστού γλύπτου, μοναδικού σε τέτοιες δύσκολες εργασίες. Του φορούσαμε απαράλλαχτα τα δικά μου ρούχα, που είχα τότε καθιερώσει, άσπρο πουκάμισο, άσπρα παπούτσια και κάλτσες και τα λοιπά, ήταν όλα τόσο επιτυχημένα που πολλοί γελιόντουσαν και μου φώναζαν από κάτω πηγαίνοντας στο ταμείο: «Αττίκ, πες να μας δώσουν καλές θέσεις!»».
H εκδήλωση «Την ώρα που περνούσε το οργανάκι» πραγματοποιείται στην αίθουσα Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων, τηλ. 210 8215.469). Ωρα έναρξης: 21.00.
