Θα του ήταν πολύ εύκολο να φτιάξει ένα φανταστικό σενάριο εξουσίας το κάνει άλλωστε κάθε μέρα μέσω τηλεόρασης. Οπότε, είπε να δοκιμάσει κάτι πιο δύσκολο: να δώσει λύσεις στα προβλήματα της Ελλάδας εδώ και τώρα! Εξωτερική πολιτική, γραφειοκρατία, ναρκωτικά, οικογενειοκρατία, ρουσφέτια, ψέματα, μίζες, νόσος της… καρέκλας: όλα αυτά που παρελαύνουν κάθε μέρα στα δικά του σίριαλ και στη δική μας καθημερινότητα βρίσκουν τον δάσκαλό τους! Σήμερα, με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο,ο Νίκος Φώσκολος αναλαμβάνει τα ηνία της εξουσίας. Μπορεί να μην κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου και να μην έχει σωματοφύλακες και λιμουζίνα αλλά… ξεκινά απ’ την αναδόμηση του ελληνικού κινηματογράφου και φθάνει ως και την αναθεώρηση του Συντάγματος της Ελλάδος! Οι ερωτήσεις περιττές…
Για την πρωθυπουργία…
«Δεν αρκεί να γίνει κανείς πρωθυπουργός. Πρέπει και να μπορεί! Να νιώθει μέσα του τον μεγάλο άνθρωπο και ηγέτη. Τη δύναμη του νου και της ψυχής! Να είναι έτοιμος να θυσιάζει κάθε ώρα και στιγμή τον εαυτό του και το κόμμα του στο σήμερα και στο αύριο του λαού. Τεράστια ευθύνη. Ούτε να το σκεφθώ…».
Για τη ζωή του ως πρωθυπουργός…
«Θα ήμουν στη Βουλή όσο θα ήταν ανοιχτές οι πόρτες της! Θα ζούσα στο σπίτι μου των τριών δωματίων. Θα θυσίαζα και τη δουλειά μου και την υγεία μου και τη ζωή μου. Δε θα ήθελα να έχω σωματοφύλακες! Θα πήγαινα με το δικό μου αυτοκίνητο και θα πλήρωνα τη βενζίνη απ’ τον μισθό μου. Θα καταργούσα εντελώς την έννοια «κρατικό αυτοκίνητο» και όλα τα λοιπά προνόμια».
Για την αναθεώρηση του Συντάγματος…
«Θα έκανα συνταγματική αναθεώρηση και θα απαγόρευα την τρίτη πρωθυπουργική τετραετία. Θα ήταν αδύνατη η συμμετοχή στο ίδιο κόμμα των παιδιών ή των συγγενών (ως τον τρίτο βαθμό συγγένειας) των υπουργών, πρωθυπουργών και βουλευτών. Θα ευαγγελιζόμουν μια συνεχή ανανέωση της ηγεσίας του τόπου μέσα από τα αστείρευτα σπλάχνα του λαού! Και όσο για τους γόνους πολιτικών η οποίοι έχουν αξία αυτοί πάντα θα έβρισκαν τρόπο να λάμψουν μέσα από τη λαϊκή καταξίωση, έστω και δημιουργώντας νέα πολιτικά σχήματα. Ο Ανδρέας έγραψε την ιστορία του μέσα από το ΠαΣοΚ και όχι μέσα από την Ενωση Κέντρου».
Για την εξωτερική μας πολιτική…
«Μέσα στις σημερινές συνθήκες, με την Τουρκία να έχει περάσει αποφασιστικά σε μία φάση οθωμανικής «αυτοκρατορικής» επανόδου, θα μάζευα με κάθε τρόπο χρήματα ακόμη και με μεγάλης κλίμακας έκτακτη φορολογία ώστε να αποκτήσει πάση θυσία η χώρα μας υπεροπλία στη θάλασσα και στον αέρα! Πιστεύω πως είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει τα άγρια όνειρά της αυτή η πολεμική ορδή που ακόμη δεν έχει κατέβει από τα άλογα που την έφεραν από τη στέπα…».
Για την ΟΝΕ…
«Θα θυσίαζα ένα μικρό κομμάτι απ’ το «σήμερα» στο καλύτερο «αύριο». Το παρόν είναι περιορισμένο χρονικά. Το μέλλον απέραντο. Με δύο λόγια συμφωνώ απόλυτα με την προσπάθεια να μπούμε στην ΟΝΕ είναι κάτι που απαιτεί θάρρος…».
Για το αν θα έκανε κυβέρνηση πολιτικών ή ανθρώπων του λαού…
«Δύσκολη ερώτηση. Αγγίζει τα ακρογωνιαία βάθρα της δημοκρατίας που στέλνει στη Βουλή και από εκεί στην κυβέρνηση τους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού! Ανθρωποι του λαού πρέπει να είναι οι βουλευτές…».
Για το πώς η πολιτική πραγματικότητα ξεπερνά και τα δικά του ακόμη σενάρια…
«Το 1965 στην ταινία μου «Κοινωνία ώρα μηδέν», την οποία γνωρίζει όλη η Ελλάδα, έβαλα έναν σκάρτο πολιτικό την ώρα ακριβώς που τράβαγε στον λαό τις μεγάλες κορόνες για «ηθική» και «δικαιοσύνη», να λέει στον Κούρκουλο, που ήταν γαμπρός του και ανυποχώρητα έντιμος, να πάρει τα εκατομμύρια που του έδιναν κάποιοι «διαπλεκόμενοι» της εποχής για να θάψει ένα έγκλημα εις βάρος του λαού. «Αυτή είναι η πραγματικότητα» του είπε. «Τη συνείδησή μας, για τη ζωή μας. Πάρτα!». Φαίνεται πως ως ένα σημείο ήταν μια εφιαλτική ενόραση. Το μέλλον ήταν γραφτό να την επαληθεύσει. Η κοινωνία μας σ’ ένα μεγάλο μέρος της έχει βυθιστεί σε ένα «καθετοποιημένο» ενυδρείο διαφθοράς. Και αυτά, βέβαια, χωρίς να θέλω να γενικεύω! Οχι, για τον Θεό! Υπάρχουν τόσοι έντιμοι Ελληνες, τόσοι ακέραιοι πολιτικοί…».
Για την κατάντια του ελληνικού κινηματογράφου…
«Ας αρχίσω με αυτό που αποκαλείται «νέος ελληνικός κινηματογράφος» έστω και αν φυτοζωεί εδώ και μισόν… αιώνα! Θαρρώ λοιπόν ότι σε γενική θεώρηση αυτός ο παλαιότερος από εμένα «νέος κινηματογράφος» κατέστρεψε εκ βάθρων, κατασυκοφάντησε και πλαστογράφησε ολοκληρωτικά την ιστορία, το ήθος, το περιεχόμενο και την αξία του μοναδικού ελληνικού κινηματογράφου που υπήρξε ως τώρα αληθινά στον τόπο μας και στην ψυχή του λαού μας. Ο αυτοαποκαλούμενος «νέος ελληνικός κινηματογράφος» είναι τεράστιος σε θόρυβο αλλά ανύπαρκτος για 30-40 χρόνια στα μάτια του λαού! Δημιούργησε γίγαντες στα λόγια και στα βραβεία και νάνους μέσα στις σκοτεινές αίθουσες των κινηματογράφων. Εθαψε κατασυκοφαντημένο έναν ολοζώντανο και σφριγηλό ελληνικό κινηματογράφο και τον αντικατέστησε με έναν πένθιμο κινηματογραφικό παγετώνα τριών ως τεσσάρων δεκαετιών. Κατέστρεψε δύο ως τρεις γενιές νέων σκηνοθετών (πολλούς με ταλέντο) κατευθύνοντάς τους εν ονόματι της «αλήθειας» σε ένα βαθιά ψεύτικο κινηματογράφο όπου οι ολοζώντανοι και εκδηλωτικοί Ελληνες έγιναν θλιβερές, σιωπηλές και επίπλαστες καρικατούρες που δεν μιλούν, δεν γελούν και δεν εκφράζονται, παρά λένε μία λέξη τώρα και μία λέξη αύριο και εξαναγκάζουν σε άτακτη φυγή το κοινό από την ελληνική ταινία».
Για τη μελλοντική αναγέννηση του ελληνικού κινηματογράφου…
«Για το λεγόμενο υπουργείο Πολιτισμού, θα αναφέρω μόνο το εξής: Για να υπάρξει ξανά ελληνικός κινηματογράφος και να ξανακάνει τρεις και τέσσερις φορές τα εισιτήρια των μεγάλων αμερικανικών επιτυχιών (τόσα κάναμε τότε όλοι μας…) πρέπει να επιστρέψει στον φυσικό του χρηματοδότη. Δηλαδή στο εισιτήριο του θεατή. Και τα διάφορα κέντρα και «παράκεντρα» να μην κάνουν κινηματογράφο αλλά κινηματογραφική επιμόρφωση και σπουδές στα νέα παιδιά για να μην πηγαίνουν χαμένα τα δισεκατομμύρια του κοσμάκη. Το κράτος αυτό που δεν μπορεί να βγάλει το αίσχος με τα ράντζα από τα νοσοκομεία και να φτιάξει υπονόμους να μην πνίγεται ο κόσμος με την πρώτη βροχή, ας μην κάνει τέχνη και κινηματογράφο. Ας αφήσει να τον κάνουν αυτοί που ξέρουν».
Για τη γραφειοκρατία…
«Θα προσπαθούσα να έχει κάποτε η χώρα λιγότερα δημόσια στελέχη αλλά θα τα επιμόρφωνα, θα ξεδιάλεγα τους αρίστους, θα τους μάθαινα πως είναι υπηρέτες του λαού και όχι αφεντικά του και θα τους πλήρωνα ώστε να ζουν αξιοπρεπώς».
Για τα ναρκωτικά…
«Ειδικά για τους εμπόρους ναρκωτικών με δεύτερη καταδίκη θα θέσπιζα ισόβια πραγματικά, χωρίς αναστολές. Και θα έκανα από το νηπιαγωγείο ειδική διαπαιδαγώγηση στη νέα γενιά. Ακόμη και τα κορυφαία σύμβολα των παιδικών παραμυθιών, ο κακός λύκος, ο δράκος, η κακιά μάγισσα, θα ήταν ο κακός Χασίσης και η μάγισσα Ηρωίνη! Τον μεγάλο αυτό πόλεμο πρέπει να τον αρχίσουμε από πάρα πολύ νωρίς και να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη φαντασία…».
Για τους προκατόχους του και το τι δεν θα ήθελε να ζήσει από την ως σήμερα πολιτική ζωή της χώρας…
«Από την ως σήμερα πολιτική ζωή; Για τον Θεό! Δεν θα ήθελα να ζήσω πάρα πολλά πράγματα!».
Για το αν θα μπορούσε να επιβιώσει πρωθυπουργός χωρίς ψέματα και ρουσφέτια…
«Οχι! Ισως κανείς πρωθυπουργός να μην μπορούσε σήμερα να επιβιώσει έτσι. Αλλά ο πρωθυπουργός μπορεί και πρέπει να βροντοφωνάξει τις μεγάλες αλήθειες στον λαό μας και ας πέσει!».
Για τους Ελληνες πρωθυπουργούς έπειτα απ’ αυτόν…
«Δεν ξέρω και δεν θέλω να προβλέψω ποιοι θα μπορούσε ή ποιοι θα έπρεπε να είναι αυτοί οι νέοι ηγέτες. Ξέρω όμως τι θα τους φώναζα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου! Η ζωή του ανθρώπου είναι φευγαλέα και του πολιτικού ακόμη πιο περαστική. Φιλοδοξήστε μόνο για τον λαό και την Ελλάδα και όχι για τον εαυτό σας! Βάλτε την Ελλάδα και τους Ελληνες πάνω από το κόμμα και από την καρέκλα! Κανείς δεν πέρασε τις πύλες της ιστορίας δείχνοντας μία καρέκλα! Οσοι πέρασαν εκεί, έδειξαν το πιστοποιητικό της αυτοθυσίας τους! Τις πληγές και τα δάκρυά τους…».
