» Αν δεν ενωθούμε, θα χαθούμε »
«Tα παιδιά δεν αναρωτιούνται γιατί θέλουν να παίξουν. Εχουν την ανάγκη να παίξουν. Ετσι και οι θεατρίνοι έχουμε την ανάγκη να παίζουμε στο θέατρο. Μια ανάγκη που κάποτε τελειώνει». Ο Γιώργος Μοσχίδης νιώθει ότι βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη στιγμή. «Πρέπει να φύγω, πρέπει να εγκαταλείψω το θέατρο και έχω αρκετούς λόγους για να το κάνω. Κάθε φορά ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι είναι ο τελευταίος μου ρόλος. Αλλά κάποιος έρχεται, κάτι μου λέει, υποκύπτω στον πειρασμό και ξαναπαίζω. Ως πότε; Δεν ξέρω. Εχω πρόβλημα με τον εαυτό μου. Γιατί πιστεύω ότι ήρθε η στιγμή της αποχώρησης. Δεν έχω όμως ούτε τη δύναμη ούτε την τόλμη, το θάρρος, το κουράγιο να το κάνω. Κατά τη δική μου αντίληψη, το θέατρο έχει σχέση με τη γέννηση του έρωτα και την απώλεια του θανάτου. Γιατί όταν παίζεις κάτι γεννιέται και ξαναγεννιέται και όταν δεν μπορείς να παίξεις – το παίζειν έχει να κάνει και με τους βιολογικούς σου ρυθμούς – σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος. Υπάρχουν άνθρωποι που είχαν το θάρρος και την τόλμη να αποχωρήσουν τη στιγμή που ήταν στη δόξα τους: ο Δενδραμής, η κυρία Κατερίνα, η Μανωλίδου, η Αρώνη… Και άλλοι που δεν μπόρεσαν. Και είναι πράγματι πολύ δύσκολο γιατί συνδυάζεται με την απέραντη μοναξιά που έχει ο ηθοποιός όταν δεν παίζει…».
Πάντως σε λίγες ημέρες θα παίξει ξανά: στο έργο του Μιχάλη Δήμου «Ο από… μηχανής άνεμος» στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ο λόγος που ενέδωσε στον πειρασμό είναι η επιθυμία του να συνεργαστεί (για πρώτη φορά) με τον Κώστα Τσιάνο, ο οποίος τον σκηνοθετεί. Μαζί του θα είναι η Μπέττυ Βαλάση. «Ας μου επιτραπεί να πω ότι οι εμπνεύσεις που είχε ο σκηνοθέτης έκαναν το έργο πιο ενδιαφέρον. Είναι κοινό μυστικό ότι οι μεγάλοι σκηνοθέτες διεθνώς επεμβαίνουν ακόμη και στα μεγάλη κλασικά κείμενα. H σκηνοθετική τους αντίληψη είναι αυτή που επιβάλλεται στην παράσταση. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τους έλληνες σκηνοθέτες. Πολύ εμβόλιμα και πολύ σπουδαία ο κ. Τσιάνος έκανε τις επεμβάσεις του χωρίς να αλλάξει τη μορφή και την ουσία του έργου». Ο Γιώργος Μοσχίδης υποδύεται έναν «γέρο άνθρωπο, σακάτη, ο οποίος έχει κακίες αλλά και ωραία αισθήματα, όπως όλοι οι άνθρωποι. Είναι γραπωμένος στη ζωή και, αν και κατάκοιτος, εξακολουθεί να την απομυζά».
Ηθοποιός που ξεκίνησε την καριέρα του στα μπουλούκια, ο Γιώργος Μοσχίδης έχει πλέον φιλοσοφήσει το θέατρο και έχει τις απαντήσεις. Για την εφετινή «κρίση» στον χώρο έχει την απάντηση: «Ο κόσμος δεν γεμίζει τις αίθουσες γιατί προφανώς δεν του αρέσουν οι παραστάσεις. Ο κόσμος θέλει να προβληματιστεί και κυρίως να ονειρευθεί. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι η ένωση των δυνάμεων θα φέρει τη δύναμη. Το ίδιο δεν πρότεινε και ο Μίκης Θεοδωράκης στην Αριστερά; Γι’ αυτό και εγώ λέω ότι πρέπει να ενωθούμε για να μη χαθούμε εμείς οι ηθοποιοί. Εκεί ακριβώς οφείλεται και η κρίση. Οσο για μένα, εξακολουθώ να ονειρεύομαι μια παράσταση με έναν θίασο σημαντικών ηθοποιών, όπου εγώ θα έχω τον πιο μικρό ρόλο. Αν και το όνειρό μου δεν νομίζω ότι θα πραγματοποιηθεί ποτέ, δεν μπορώ να πάψω να ονειρεύομαι» λέει.
Ενα βιβλίο που του χάρισε πρόσφατα μια φίλη του με τον τίτλο Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ομικρον τον έκανε να σκεφθεί ότι οι άνθρωποι του θεάτρου αναζητούν αυτό ακριβώς: το κομμάτι που τους λείπει. «Το ψάχνουμε πάντα. Αλλοτε μας ταιριάζει, άλλοτε όχι και συνεχίζουμε να το ψάχνουμε. Και στο τέλος λιμάρουμε τον εαυτό μας για να κυλήσει και να κυλήσει ώστε να χωρέσει κάπου. Τελικά το θέατρο είναι όλα: η ζωή, ο έρωτας, η αγάπη, ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να έχουμε σε αυτόν τον κόσμο» καταλήγει με τη σοφία που έχει πια αποκτήσει.
Το έργο του Μιχάλη Δήμου «Ο από… μηχανής άνεμος» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια Κώστα Τσιάνου. Σκηνικά – κοστούμια: Νίκος Σαριδάκης, φωτισμοί: Ανδρέας Μπέλλης. Παίζουν: Γιώργος Μοσχίδης, Μπέττυ Βαλάση, Νικολέτα Βλαβιανού, Χρήστος Βασιλόπουλος και Περικλής Καρακωνσταντόγλου. H πρεμιέρα θα δοθεί στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου (21.00).
